Poëzie bevleugelt. Zeggen ze. Het is dus net zoiets als Red Bull. En het smaakt ook ongeveer hetzelfde: mierzoet. Maar Amanda Gorman, met haar bijna 23 levensjaren de jongste dichteres die bij een presidentiële inauguratie haar werk voordroeg, deed het echt.
De wereld was bevleugeld. Begeesterd. Begaan. Want Gorman, “National Youth Poet Laureate”, betokkelde met haar woorden precies de juiste gevoelige snaren. Ze maakte poëzie met een boodschap in één klap weer hip. Poëzie voor de jongere generatie. Lady Gaga en J.Lo ten spijt had de wereld – inclusief het jongvolk – het ineens alleen nog maar over haar.
“The Hill We Climb” was de titel van het gedicht dat ze voordroeg. Een gedicht over ‘unity, ‘hope’ en ‘healing’, en ergens ook weer over die ‘American Dream’. Want dat is toch wel wat Gorman bij uitstek vertegenwoordigt. Ze is als dochter van een poor single mom, lerares Joan Wicks, opgegroeid in een van de armere uithoeken van LA. En kijk eens waar ze nu is.
Net als Biden – die stotterde; af en toe merk je dat nu nog steeds een beetje – had Gorman een spraakgebrek (lispelen en stotteren) en een auditieve stoornis: ze is hypergevoelig voor geluid, ook wel hyperacusis genoemd, waardoor je geluiden slecht tot niet kunt filteren. Ter zelfexpressie restte haar daardoor niets anders dan alles op te schrijven en heel veel te lezen. En omdat ze zich, behalve pen en papier, ook niets anders kon veroorloven als hobby, werd dat schrijven en dichten een ware obsessie.
En dat obsessieve komt duidelijk terug in de manier waarop ze haar inauguratie-gedicht voordraagt. Met een (letterlijk) uitgesproken kracht, die je pas goed hoort in passages als:
We’ve learned that quiet isn’t always peace,
and the norms and notions
of what just is
isn’t always just-ice.
en
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy,
and change our children’s birthright.
(Het volledige transcript van haar gedicht kun je >> hier << lezen)
Soms lijkt ze de woorden bijna uit te spugen. Obsessief of niet, met haar poëzie strijdt ze in ieder geval onafgebroken voor sociale gelijkheid, gerechtigheid en verandering. Ze noemt zich zelf woordensmid (‘wordsmith’, niet echt origineel) en veranderaar (‘change-maker’, zo mogelijk nóg minder origineel) – zie website.
Maar goed, ze ráákt. Dat is duidelijk. Want na haar optreden explodeerden haar volgersaantallen: op Twitter ging ze van 100.000 naar 1,4 miljoen volgers en op Instagram nu zelfs al dik 3 miljoen.
Naast behóórlijk feministisch, is ze ook nogal ambitieus. Want in 2036 wil ze zich kandidaat stellen voor de presidentsverkiezingen. Dan denk ik bij mezelf: meid, waarom niet eerder? Bevrijd ons alsjeblieft zo snel mogelijk van al die ouwe lullen daar aan de top!
Het is immers niet voor niets “LADY Liberty”.
bron: pixabay.com 2720949
Geef dat kind een (eigen) standbeeld!