Woensdag 18 maart 2020. Die datum staat voor altijd gegrift in mijn geheugen. De buurman vond het namelijk nodig die dag zijn achtertuin te renoveren. Met alle herrie van dien.
Maar het meest opvallende feit van die dag was toch wel het begin van de eerste ‘harde’ lockdown in Maleisië. Als kers op de denkbeeldige taart werden meteen alle scholen in het land gesloten. Pats-boem-dicht. Letterlijk van de ene dag op de andere schakelden leraren, leerlingen en studenten om van klaslokaal naar online les. Wifi evolueerde van een noodzakelijk kwaad naar een absolute eerste levensbehoefte.
Monkey eats wifi
Ook die dag: de elektriciteit in huis viel weer eens uit. Nu was dat niet echt opzienbarend; dat gebeurt wel vaker, hier in Maleisië.
“Monkey chew your cable, Mem!” aldus de meneer van het elektriciteitsbedrijf. Vrij vertaald komt het erop neer dat ergens in de buurt een kabel het om onduidelijke redenen had begeven. Maar dat een knabbelende aap de boosdoener zou zijn, leek mij uitgesloten; de meute grijze apen die meestal het bos rondom het huis bevolkte, had zich al wekenlang niet laten zien. Gek genoeg deed de elektriciteit buiten het huis op het terras het nog wel. Twee verlengsnoeren verder en hoezee, de wifi deed het weer.
Mijn kinderen pakten hun laptops en verdwenen naar hun kamers. De Corona-generatie was geboren.
Doorrrrtrappen
Generation X. Daar behoor jij wellicht ook toe. Ik wel in ieder geval. Een generatie die mannen en vrouwen voort heeft gebracht van bloed, vlees en staal. Stoere lui, die verblikken nog verblozen in tijden van oorlog, hongersnood en natuurrampen.
Niet dat ik al die akeligheden heb meegemaakt tijdens mijn vrij normale jeugd in Nederland. Maar toch. Om je een idee te geven. Is het brood op ’s ochtends? Hup, gewoon zonder bammetje op de fiets naar school. Niet zeiken. Tegenwind met hagel? Tanden op elkaar, wegvegen die tranen en doorrrrrtrappen maar! Dat dus.
Geen Zoom- maar Corona-generatie
Maar nu. Anno 2021 hebben we te maken met Zoomertjes. Oftewel: Generation Z. Tandenkluivertjes die 24/7 aan hun telefoons gekluisterd zitten en bezeten naar TikTok filmpjes staren alsof het een nieuwe Olympische sport betreft. Ze spelen ook Roblox. Wie? Ja, weet ik ook niet. Maar het is een ‘ding’.
bron: eigen foto (MN)
“Mam, hoe kom ik in die verhipte goegel klasroem? Ik moet mijn inhaalwerk nog doen voor wiskunde, Engels en Frans. En ook nog voor geschiedenis. Geloof ik.”
Mijn dochter tuurt gespannen – en met dat typische kromme nekje – naar het scherm van haar laptop en klikt wezenloos door haar scherm heen.
Kromme nekjes, die worden vást het kenmerk van haar generatie. Deze 12-jarige brugpieper heeft sinds de beruchte 18de maart vorig jaar geen klaslokaal meer van binnen gezien. Goed, de zomervakantie zat ertussen. En een wat langer dan anders gepland verblijf in Nederland, omdat we niet meer terug konden. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Laptop aan de wilgen (palmbomen)
“Ehhh… probeer deze link eens?” Hulpeloos probeer ik haar te helpen. Ik weet het ook niet. Duidelijk géén GenX-ers; die hielden dapper pen of potlood in hun knuisten en bewerkten daarmee hun papier. Tot bloedens toe. Dát waren nog eens tijden.
bron: eigen foto (MN)
Dan komt het moment waarop m’n pubertje de laptop aan de wilgen hangt.
“Zoek het maar uit met je stomme goegel!” Met een ferme zwieper belandt de laptop op haar bed. Met gevoel voor dramatiek (heeft ze van haar moeder) grijpt ze met haar ogen rollend en zwaar zuchtend naar haar foon, gaat nurks op de grond zitten en begint een spelletje Roblox.
Ik ga er maar eens voor staan. Handen in de zij. Benen ietwat uit elkaar. Bozige blik in de ogen.
“Kind, in MIJN tijd…” De rest van mijn preek blijft in de lucht bengelen. Wat ben ik nou aan het doen? Dit geknakte nekje corrigeren? De leraar erbij halen? Die ene, die mij al tig keer een email heeft gestuurd met een opsomming van zijn zorgen over haar?
Oorzaak of oplossing?
Het is mooi geweest. Laat de school zich maar eens aan de kinderen aanpassen. Laat het onderwijssysteem eens wat gas terugnemen. Een onoverkoombare achterstand overbruggen of onderwijsnormen aanpassen? Wellicht zouden kinderen onderdeel moeten zijn van de oplossing, in plaats van hen als het probleem en de oorzaak van alles te zien.
Ik leg mijn hand op het kromme nekje. Hoe lang nog? Wanneer kan dit meisje weer een klaslokaal van binnen zien, met haar klasgenootjes kwebbelen, geinen en geiten? Gewoon, omdat het kan, omdat het erbij hoort. Bij het leren. Bij het leven.
bron: eigen foto (MN)
Hoi Merel,
Hoe herkenbaar dit verhaal. Hier ook vol van de roblox, 11 en 13 jaar. Mijn dochter van 15 krijg ik niet naar buiten en zit dag in dag uit met dat kromme nekje achter haar beeldscherm. Haar wintertenen zijn paars en ontstoken van het tekort aan beweging.
Wonder boven wonder heeft mijn zoon van 26 een stageplek gevonden zodat hij wel twee dagen zijn kamer uit moet. Iedereen heeft het alleen over hoe erg het is voor de kinderen op de lagere school maar voor mijn tieners zie ik het leven ook steeds minder kleur krijgen.
Met weemoed denk ik terug aan die leuke tijd op het RML . Had het voor geen goud willen missen. Heb er zoveel meer geleerd dan er in mijn boeken stond.
Liefs
Moet zoon van 16 zijn
Hi Caja, ja het RML, mooie tijden waren dat 😉
Onze kids groeien in zulke andere omstandigheden op… Sterkte voor hen!