“Check dit huisje dan! Aan het IJsselmeer, vier slaapkamers en een privésauna!” Hans duwt enthousiast zijn telefoon onder mijn neus. De foto’s van het huisje zien er inderdaad veelbelovend uit. “Gewoon even helemaal weg uit de situatie. Even tijd voor elkaar.”
Ik heb daar inderdaad enorme behoefte aan. Even weg. Weg uit de hele situatie. Al die coronaregels komen me mijn strot uit. En dan is er natuurlijk nog steeds die ene vrouw op Skype, waarmee hij blijkbaar “puur platonisch intens” contact heeft en die nog steeds door mijn hoofd speelt. Misschien is het wel goed om eens de boel de boel te laten en samen op vakantie te gaan.
“Maar er is daar toch helemaal niets te doen?” spartel ik nog even tegen. “Geen restaurant is open, je kunt nergens wat drinken, laat staan dat je naar een museum of ’t zwembad kunt…”
“Juist. Daarom. Nou even niet zeiken. We gooien het gourmetstel in de auto en we bestellen een keer sushi. Verder gaan we lekker wandelen en zweten in de sauna.”
—
Voor ik het goed en wel besef, zit ik al in mijn mok thee te roeren, terwijl ik door de grote tuindeuren naar het IJsselmeer staar. Mijn zoon en zijn dochter zijn ook mee. Ze zaten er beiden niet bepaald op te wachten, maar de belofte dat er uitstekende wifi was, maakte veel goed. Daarbij krijg ik de indruk dat mijn zoon het niet heel vervelend vindt om een lang weekend ongehinderd naar zijn stiefzus te mogen staren.
De sauna is heerlijk, hoewel ik zelfs in de ontspannende hitte tóch last blijf houden van die spinnen die door mijn gedachten kruipen. Het samenzijn is geweldig, ook al blijft ’t onder mijn schedeldak broeien.
Maar ik zeg niets. Samen zeggen we niets. We hóéven ook niets te zeggen. Uiteindelijk weet ik de woorden van mijn therapeut (“Heb je zijn verhaal gecheckt?”) zelfs naast mij neer te leggen. De behoefte om te ontspannen is zó ontzettend veel groter dan de moed voor wéér een potentiële woordenwisseling.
Wel merk ik dat Hans later op de avond wat afwezig is. Warrig, zelfs. En meteen op de eerste avond ging hij al om 9 uur naar bed. Hij mompelde iets over “koppijn” en ineens was hij weg.
En hop, daar zijn de spinnen weer volop aanwezig…
bron: pixabay.com 4757815
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
