Het is vrijdagmiddag, ik volg een online-conferentie. In de muzikale pauze vouw ik de was. Ik vouw álle was, want ik heb geen zin om de strijkplank uit te klappen. Heb ik nooit, overigens. Er wordt bij ons maar één ding gestreken en dat is het overhemd van mijn man met kerst. En dat doet hij zelf. Ik vouw de onderbroeken van mijn zoon en bij een exemplaar constateer ik meer dan de gebruikelijke drie gaten. Shit, dit is niet de eerste met een extra gat. De stapel onderbroeken in zijn zoons kast is in de afgelopen weken op mysterieuze wijze geslonken. Over een paar dagen gaat die jongen logeren en om ‘m op pad sturen met minder onderbroeken dan het aantal nachten… Dat gaat me toch wat ver.
Aangezien ik een hekel heb aan ronkende busjes voor de deur, doe ik niet aan online bestellen. Ik stimuleer graag de lokale middenstand, terwijl ik mijn eigen conditie onderhoud met een wandelingetje. Maar om nou ondergoed uit de supermarkt te halen? Gelukkig biedt de overheid ook nu weer uitkomst: Deze week mogen we bestellen en ophalen, oftewel in goed Hollands ‘Click & Collect’.
Goede reden om de sponsoring van de meest Hollandse winkel van Nederland weer op te pakken: Ik mag weer naar de HEMA! Ik houd echt van de HEMA. Al honderd jaar dezelfde basics, fris gekleurde dekbedovertrekken, een panty met polkadots of een streepje. En natuurlijk: stapels onderbroeken. HEMA is zoiets als je oma, je komt er al je hele leven over de vloer, het ruikt er een beetje, je weet dat er altijd lekker tompoezen zijn en je blijft ernaartoe gaan, omdat je niet wilt dat er helemaal niemand gaat. En ook gewoon omdat ze altijd zo lief is.
Ik bel de vaste lijn van de lokale HEMA. ‘Hoi, met Karin!’ klinkt een enthousiaste stem aan de andere kant van de lijn. ‘Jongensonderbroeken? Jazeker hebben we die. Heb je ook het artikelnummer?’ Ja, dat heb ik, want ik heb Hema.nl voor mijn neus. Ik geef de maat en het artikelnummer door: onderbroeken met gezellige streepjes, band van fluorescerende oranje:
bron: hema.nl (screenshot FK)
En ook nog een tweede setje, met een soort Pacman erop. Vindt hij vast leuk.
Om 13 uur diezelfde middag ben ik welkom om mijn iets te lang uitgestelde aanschaf op te halen. Een jonge meid (niet Karin zelf, geloof ik), staat met een tafel vol HEMA tasjes gevuld met bestellingen. Ik word overvallen door een blijmoedig gevoel. Dat gevoel dat ik vroeger had met sinterklaas. Alsof je eindelijk aan de beurt bent om je cadeautje in ontvangst te nemen.
Ik reken ongezien de onderbroeken af. Onderweg naar huis kijk ik in mijn rood-witte tasje. Niet precies wat ik had besteld, wel zes onderbroeken: drie blauwe en nog eens drie blauwe met een blauw streepje. Een licht gevoel teleurstelling over mijn ‘cadeautje’ kan ik niet onderdrukken. Wat verwacht ik dan van mijn lokale HEMA? Dat ze daar alles maar steeds op voorraad hebben? Dat is sowieso al nooit het geval.
Maar ik heb niet lang getreurd, want woensdag mag ik er alweer heen. Nu voor nieuwe handschoenen, een matrasovertrek, een molton, een paar nieuwe hemden en, en, en…
Oh HEMA, bewaar me?
Bron: commons.wikimedia.org – CC4.0 share alike – Credits/Author: Donald Trung Quoc Don (Chữ Hán: 徵國單)
Ja, ik snap je HEMA fascinatie. heb ik zelf ook. Heb net nog, ook al heb ik het niet nodig, zes knopen afgehaald. HEt zakje eromheen deed het em, die opdruk: “HEMA: Ouderwetsch naayen in een nieuwerwetsch jasje” Geestig toch. Daar doe je het voor. Even iets belangrijker: genoten van je column!
Dank!