Ik heb al vaker over Falco (Johann “Hansi” Hölzel) geschreven. Onder andere over het feit dat ik vroeger een absolute Falcofiel was; die man was vanaf mijn veertiende levensjaar álles voor me. Hoe puberaal. Het ultieme doel destijds: ooit een concert van hem bijwonen. Hem live zien.
Het is nooit zover gekomen. 23 jaar geleden, op 6 februari 1998, kwam hij door een auto-ongeval om het leven. Alcohol zuipen, cocaïne snuiven en autorijden gaat nu eenmaal slecht samen.
En vandaag, 19 februari, zou hij 64 zijn geworden. Jongbejaard. Maar helaas, hij is al bijna een kwart eeuw dood. Dus voor altijd middelbaar.
Wat velen niet weten (en ik tot voor kort ook niet): vlak vóór die zesde februari maakte zijn toenmalige vriendin (Carolina Perron) een einde aan de relatie. Mogelijk de reden voor zijn plotselinge terugval qua drugs en alcohol, want verder was hij al jarenlang clean. In zijn wanhoop op het gaspedaal getrapt, niet goed uitgekeken (hoe ook) en boem. Dood. Maar naar alle waarschijnlijkheid dus toch géén zelfmoord; hij wilde de weg opdraaien, terug naar Puerto Plata, had ook nog zijn manager gebeld. De bus reed veel te hard, haalde in, en knalde bovenop Herr Hölzel. Een James-Dean-dood.
Falco was een muziekmoedig man. Hij dúrfde tenminste wat. In de muziek en in het echte leven. Tegenwoordig is de meeste muziek zo ontzettend voorspelbaar. Bij Falco was ’t dat nooit. Door woordkunst en het mixen van minstens drie talen (Duits, Engels, Italiaans, soms zelfs Frans) ontstonden de meest doordachte lyrics.
De cult-kunstfiguur die hij schiep, is mede daardoor uniek. Eigenlijk heeft hij zichzelf tot kunstwerk verheven. Heel veel was geënsceneerd, geacteerd. Altijd op de snede van acterende muzikant en muzikale acteur. Maar van de berg ‘gespeeldheid’ bleef uiteindelijk tóch enkel dat over, wat echt was. En dat was zijn creativiteit, zijn emotionaliteit en zijn uniekheid.
Iedereen kent zijn paar echte hits, als Rock me Amadeus, Der Kommissar of Jeanny, maar de minder bekende songs zijn minstens zo interessant.
Bijvoorbeeld Nachtflug. Prachtige song, prachtige tekst. Maar alleen mét elkaar; alleen de tekst zegt niks, met muziek alles.
Of America. Een heerlijke song, die in de VS hoog in de charts kwam, omdat het over Amerika ging, maar geen mens daarginds de inhoud wist te duiden. Als ze dat wel hadden gekund, hadden ze geweten dat het een enorm spottende song was.
“Wenn’s ihr nur wüsstet, wie sehr man euch vermissen kann” betekent namelijk “Als jullie eens wisten hoezeer we jullie kunnen missen… als kiespijn.” Maar dat werd er aan de andere kant van de plas niet uitgehaald. Alleen dat ze gemist werden.
Of Titanic: echt een verhalend kunststukje qua lyrics. “Die Titanic sinkt in Panik
Ganz allanig, aber gut, denn wer sich retten tut, der hat zum Untergang kan Mut” – mooi gezegd: wie zó decadent is dat ie zichzelf redt, ontbeert het aan moed om ten onder te gaan.
In de auto zing ik die song woord voor woord keihard mee.
Of Wiener Blut. Net als vele andere songs in Weens dialect, dus voor de niet-Oostenrijker wat moeilijk te verstaan. Leuk begin van de video ook: lekker bloederig een napoleonistische Falco.
Of Baby Blue. Zo mooi. Aber was vorbei ist, ist vorbei, Baby Blue… Hier een prachtige live versie uit 1986. En ja, ook hier wordt weer duidelijk: de man kon zingen.
Of Mutter, der Mann mit dem Koks ist da. Koks betekent in het Duits zowel ‘kolen’ als ‘cocaïne’. Zwart goud, wit goud. “Das schwarze Gold ist weiß geworden. Man nehme eine einfache Rezeptur. Und aus Koks wird wieder Kohle…” Pure technopop.
Of Out of the Dark. De ultieme song: “Muss ich denn sterben, um zu Leben?” Blijkbaar. Want ook nu is Falco nog steeds een begrip. Hier in Oostenrijk wordt hij jaarlijks herdacht als een soort van David Bowie. Maar ja, hij was dan ook de enige ware popgrootheid die Oostenrijk ooit heeft voortgebracht.
Natuurlijk had hij ook zo zijn flops. Bijvoorbeeld Data the Groove; leuke video (niet online wegens flop), maar absolute prutsong. Goedkoper kon het niet. Dat was er dus zo eentje van dertien in een dozijn en die kwam ook totaal niet aan bij het publiek. Of Body next to Body, met Brigitte Nielsen (ex-vrouw van Sylvester Stallone). Die was minstens een kop groter dan Falco, dus in de video moest ze continu door de knieën om niet veel groter te lijken. Maar goed, flops heeft elke grote artiest.
All in all (alles in allem) blijft Falco mijn idool.
En zoals hij in Jeanny Part 3 zong: The spirit never dies.
