bron: Roatán (pixabay.com 4203912)
De burgemeester van Roatán, het kleine eiland bij Honduras, had Peek (mijn lief) en mij uitgenodigd voor lunch in zijn villa. Hij haalde ons op en we reden, samen met de 2 grote bulldogs over slingerende zandweggetjes door de natuur. Het was de laatste stop van een maandenlange reis door Midden Amerika.
Een paar jaar geleden, toen we even niet zo lekker gingen samen, hebben we midden in de nacht twee tickets naar Mexico geboekt, om elkaar hopelijk weer te hervinden. Onze creditcard hebben we helemaal stukgeslagen. Het moest en zou.
Met de kippenbus
We vlogen op Mexico City, maar vanwege de heftige smog konden we daar niet landen en dus vlogen we door naar Acapulco. Dat vonden we helemaal niet erg; we waren toch al van plan om zo snel mogelijk richting kust te gaan. In de rij voor onze tassen raakten we in gesprek met een lokaal boertje. Hij vertelde ons van een oase, een droomplek aan een verlaten baai waar geen toeristen kwamen en waar hij zelf als kind was opgegroeid. Het was ongeveer twee dagen reizen, in een chicken bus, een taxibusje en het laatste stuk was alleen met een roeibootje bereikbaar. Nauwkeurig schreven we alle aanwijzingen op en wonder boven wonder vonden we het verstopte dorp ook nog.
Het boertje had geen woord te veel gezegd. Het was een piepkleine nederzetting, met een paar prachtige strooien hutten aan een azuurblauw baaitje, waar slechts een kleine groep locals woonde en waar kok Carlos de vers gevangen vis elke dag weer omtoverde tot een godenmaal.
Ik was er meteen zo gelukkig dat er nooit meer weg wilde. Ik word altijd verliefd op die kleine, stille en teruggetrokken plekken als we op reis zijn. Desondanks besloten we na een dag of tien toch verder te gaan en uiteindelijk hebben we Mexico, Guatemala en Belize doorkruist, om na een paar maanden in Honduras terecht te komen en uiteindelijk op Roatán.
De burgemeester van Roatán
We waren helemaal blut. Onze creditcard had het heel, heel zwaar. Eenmaal op Roatán aangekomen moesten we dan ook lang speuren naar het meest goedkope, aftandse hutje. Het enige verblijfscriterium: de aanwezigheid van een bed. En niet al te veel kakkerlakken.
De eerste nacht raakten we meteen bevriend met beheerder John en dronken we samen met hem koude biertjes op het spierwitte strand. Bij het opstaan de volgende dag bleek er echter een enorm wespennest aan ons raam te hangen. En Peek is allergisch voor wespen. Die maken hem dood. Dat zou echt een enorm kloterig einde van deze prachtige reis zijn geweest, dus we gingen maar weer op zoek naar John, om te kijken of we misschien een ander aftands hutje konden krijgen.
In het beheerdershokje op het strand was John in gesprek met een ouder, ietwat gedrongen mannetje dat zich meteen aan ons voorstelde als ‘de burgemeester’. Het klonk meer als De Koning en zo keek hij er ook een beetje bij. Twee honden verdrongen zich om zijn aandacht. Zijn hand had geen ring om te kussen, maar zwaaide verveeld de dieren van zich af.
‘I’m the Mayor of the island. What seems to be the problem?’
Mag het ietsje kleiner?
We vertelden van wespen en Peek en De Dood.
‘I’m truly sorry about that. Let me get you another apartment. My apologies. Please walk with me, we’ll get John to collect your bags later.’
Hobbel de hobbel over het strand, met z’n tweetjes achter deze kleine Force of Nature aan, totdat we bij het mooiste appartement aankwamen. Een villa op palen, met een soort catwalk naar een privé terras dat op zee lag. ‘Does this one suit you?’ Nou, ehm…
We vertelden ietwat beschaamd dat we weinig te besteden hadden en om die reden een van de kleinere hutjes hadden uitgekozen.
De burgemeester wilde er echter niets van horen. Hij voelde zich juist beschaamd dat hij een hutje had verhuurd met een wespennest en wilde het goedmaken door ons een beter appartement aan te bieden voor de rest van onze verblijf. We waren sprakeloos. Dat gaf niet, want daar kwam de volgende aanbieding al uit de ratelende mond van The Mayor: een tour over het eiland en lunch in zijn villa.
Net als in de film
Het was wonderlijk, het mannetje ging AAN! Hij vertelde honderduit over zichzelf, over zijn honden, zijn vermogen, zijn villa en weer even over zichzelf en… nou ja… ook over zichzelf. We lieten ons maar meenemen in zijn verhaal, dankbaar als we waren. Maar ook omdat we amper konden geloven wat er allemaal gebeurde; het was een soort film waarin we rondreden.
Bij de villa aangekomen kregen we een rondleiding langs foto’s van De Burgemeester met beroemde mensen, trofeeën, ongelooflijk protserige beelden en, the master bedroom, waar volgens hem hele heftige dingen gebeurden. Uiteindelijk werden we naar de immens grote keuken geleid.
bron: pixabay.com 696417
‘Fancy a BLT sandwich?’ [FYI: BLT = Bacon, Lettuce, Tomato]
‘Oh, sure…thank you!’
Honden die rondrenden, twee Haagse hippies aan de marmeren bar van een soort Hollywood-keuken bij de Burgemeester van Roatan, die een paar boterhammetjes met sla smeerde.
‘Oh, sorry, I forgot the lettuce… Well, whatever,’ mompelde hij en begon grommend als een hongerig dier te eten.
Er kwam opeens geen woord meer uit.
De hemel, ook zonder sla
Bij de laatste kruimel en een tevreden, afsluitend grommetje gebaarde hij dat we weer zouden vertrekken. Een uur later zaten Peek en ik op ons heerlijke terras met een cocktail naar de zee te staren. Twee weken zijn we er nog gebleven… tot het aller-, állerlaatste moment.
Het was de hemel. De hemel op palen.
Het was eigenlijk complete waanzin wat we tijdens die reis allemaal hebben uitgevreten. We hebben ontbijten bovenop (in) tempels om 6 uur ‘s ochtends, terwijl alle dieren in de jungle wakker werden, vulkanen beklommen waar je nog maar nét op kon lopen, omdat er vlak daarvoor een uitbarsting was geweest, indianenmarkten bezocht en dagenlange tochten door bergen en valleien gemaakt.
Op de heenreis in het vliegtuig hadden we het erover dat we misschien maar apart moesten gaan wonen. Op de terugweg konden we ons daar helemaal niets meer bij voorstellen en begonnen we vlak erna aan onze vijf jaar professional nomadz bestaan. Een mooi resultaat van een mooi avontuur. Hoe in beweging komen en een heftige reis aangaan samen zóveel geluk kan brengen!
Vorige zondag, Valentijnsdag, dacht ik er ineens weer aan, omdat ik een BLT sandwich maakte voor het ontbijt.
Forgot the lettuce though, obviously.
Roatán Port (bron: pixabay.com 1327712)
