Een maandje geleden was ik in mijn nopjes: ein-de-lijk zouden wij hier in het Oostenrijkse Linz óók een HEMA krijgen. Yes!! De eerste echte Hollandsche winkel in ons stadje. En mijn eerste gedachte: ROOKWORST! De grand opening, zo werd aangekondigd op Facebook: 26 februari. Gisteren dus.
Bron: eigen foto (LB). Best handig, die mondkapjes; hoef je niemand meer onherkenbaar te maken
Ik zette de datum in mijn agenda en verheugde mij; een grote opening zou vast wel wat Nederlanders ter plaatse opleveren. En rookworst, natuurlijk. Opgewonden toog ik naar het winkelcentrum, plantte mijn auto in de parkeergarage, drukte voor de gelegenheid een gloednieuw FFP2-kapje op mijn neus (verplicht hier) en wandelde via de eerste etage van de mega shopping mall (PlusCity) naar binnen.
Eerst maar eens zoeken waar die HEMA überhaupt zit. Ik wandel de hele etage af. Niks. Zouden ze een grapje gemaakt hebben? Dan maar naar de kelder. Wéér het hele rondje. Tot ik bij de uitgang terugkom. En jawel, daar, in het hoekje waar ik één etage hoger binnengekomen was, zat ie. Mijn winkel. Mijn Rookworst.
Vol spanning neem ik het door de medewerkster ter plekke gedesinfecteerde winkelmandje in ontvangst. “Dankjewel!” roep ik olijk in het Nederlands, maar de medewerkster kijkt me raar aan. Ze is natuurlijk gewoon een Linzerin, die waarschijnlijk niet eens weet dat ze in een oerhollandse winkel werkt. Soit.
bron: eigen foto (LB)
De eerste indruk verheugt mij; het ziet er waarlijk uit als een HEMA! Dezelfde huisstijl, dezelfde optiek qua interieur, dezelfde meuk, zelfs dezelfde prijskaartjesvormgeving. Maar niks écht Nederlands. Ook geen speciaal onthaal voor de Linzer Nederlanders (niet dat ik dat verwacht had, geen zorgen). Maar wat vooral stak: géén verse food-afdeling! En dus ook geen Rookworst. Zelfs de Rookworst zonder R ontbrak.
Oh, de teleurstelling…
Een beetje verloren wandel ik door ‘mijn’ winkel. Weg nationale trots. Weg gevoel van thuiskomen. Een HEMA zonder Rookworst is als een Hugo zonder Schoenen. Of een Thierry zonder Uil. Da kén nie, hè! Maar toch is het gewoon zo.
bron: eigen foto (LB). Roze koeken. Bah.
Weemoedig loop ik langs de zakken vol mini-stroopwafels en het schap met roze koeken. Die hebben ze dan weer wél. Maar die lust ik niet. Vies, bah. Bij de kassa zie ik HEMA-paprikachips. In mijn voortschrijdende rouwproces neem ik daarvan dan in godsnaam maar vier zakken mee en bid inwendig dat ze enigszins naar de enige echte Lay’s smaken. Ook die dingen eet ik niet (meer), maar de kinderen zijn er dol op. En de aanvoer uit Nederland is sinds Corona helaas gestopt. Op hoop van zegen.
Ik ontvlucht subiet het winkelcentrum. Ik heb namelijk een grondige hekel aan real-life shoppen, dus dit was echt een opofferingstoer voor mij. Bij het nabijgelegen tuincentrum koop ik nog wel even vijf mega-zakken potgrond; heb ik toch nog íéts zinnigs gekocht. Stop ik daar mijn laatste diepvriesrookworst in. Misschien gaat ie wel groeien.
Bij de Hema in Wenen hadden ook geen rookworst.
Fat was 2018. Ook maar een kleine winkel daar.
Lijkt me een verademing; een HEMA zonder rookworst, of beter gezegd zonder de penetrante lucht ervan. Om die reden meed ik tot een jaar of 25 geleden de HEMA. Als gevolg van een verkeersongeval ben ik toen vrijwel mijn gehel reuk verloren, zelfs rozenessence ruik ik niet meer en dat spul verspreidt een geur waarbij de gemiddelde leerlooierij nog een sierlijke parfum is. Ddus sindsdien kan ik wel weer door een Hema lopen zonder misselijk te worden. Maar of dat hele kleine positieve puntje opweegt tegen al de nadelen? Mij lijkt van niet, al heb ik wel geleerd ermee te leven.