Ik móét het gewoon even hebben over Ik Vertrek. Voor de onwetenden die dit programma nog nooit gezien hebben: shame on you! Het is echt verplichte kijkkost! Een van de redenen dat ik het zo’n fijn programma vind, is omdat het werkelijk hilarisch is om samen met andere fans op Twitter te kijken. Dat vileine platform is uitgevonden voor Ik Vertrek en het Songfestival.
Vergeet het schelden, ga gewoon samen tv kijken!
Emigraties die perfect verlopen zijn natuurlijk niet interessant; leedvermaak is een van de pijlers waarop het succes van dit programma gebouwd is. Het is de bedoeling dat de kijker verbijsterd voor de tv zit met maar een vraag: HOEZO??
Een goede aflevering is pas compleet als deze aan een aantal regels voldoet. Ik wil bij voorkeur een stel zien met nul horeca-ervaring en dat vervolgens een Bed & Breakfast begint. Want dat is tenslotte een leuk hobbydingetje, waardoor ze hopelijk meer tijd voor zichzelf en de kinderen krijgen. Oh, de naïviteit, heerlijk!
Ik denk nu meteen terug aan de legendarische aflevering waarin een Brabants stel besluit om in Frankrijk een Chambres D’Hôtes te beginnen. Ze konden ze het woord niet eens uitspreken. Voorbereiding is alles, maar niet in Ik Vertrek! Want de taal leren? Waarom zou je! En alsof dat nog niet erg genoeg was, vonden zij het ook een goed plan om extra inkomsten te genereren en een lunchroom te beginnen met louter Nederlandse gerechten. Detail: de dorpsbewoners hielden niet zo van pannenkoeken met spek.
Naast het ontbreken van horeca ervaring is het belangrijk dat in elke aflevering een kleine, maar liefst toch grotere ramp gebeurt. Zoals noodweer, waardoor blijkt dat het dak zo lek is als een mandje. Natuurlijk is het ook prettig als de elektrische bedrading een zooitje is en helemaal opnieuw aangelegd moet worden. Ik wil ze zien schutteren met de verbouwing en de aannemer moet een lul zijn. Het ultieme “oh hell no” moment is altijd de vergunning. Of beter het ontbreken van een vergunning. Want surprise surprise, ook in den vreemde werken pietluttige en luie ambtenaren die niets liever doen dan het afgeven van benodigde vergunningen vertragen.
Mijn aller-aller-aller favorietste aflevering ever speelde zich af in Denemarken. Paula en Peter kochten daar een vervallen boerderij vlakbij zee, om daar een camping te beginnen. Het was love at first sight. Gelukkig voor ons hadden ze maar heel weinig spaargeld, wat natuurlijk heel snel op was, want verbouwen is nu eenmaal duur, duh! Het mooiste was echter dat ze beiden hartstochtelijk liefhebbers waren van Biodanza. Biodanza is, ik citeer even: “de dans van het leven. Een combinatie van muziek, bewegen, contact en ervaren”. Krijgt u ook al koude rillingen?
Tussen mijn 25ste en 40ste zat ik in een ernstige identiteitscrisis en heb ik veel pogingen gedaan om mezelf te ontdekken. Ik was voornamelijk geïnteresseerd in het zweverige gedeelte van het ontdekspectrum en ik heb het allemaal gehad: horoscopen, reiki en een cursus meditatie. Een van de lessen van die cursus was de dansmeditatie, waarbij je al je remmingen los moest laten. Ogen dicht, armen wapperen, huppelen en gaan! Ik vond het vreselijk. Maar goed, vanaf toen wist ik wél dat wild dansen totaal niet bij mij past. In ieder geval iets geleerd!
Misschien is het daarom dat ik nu heel hard kan lachen als ik mensen zo zie dansen, dus het is niet verrassend dat ik zowat over de grond rolde toen ik de laatste beelden van die bewuste aflevering zag: Paula en Peter die in volkomen gelukzaligheid samen met hun gasten zwierend en zwaaiend biodansten op een grasveld. Het was eigenlijk best ontroerend, maar ik vond het vooral om te gieren.
Het mooie van het programma is natuurlijk dat de vertrekkers de meest verschrikkelijke tegenslagen overwinnen. En dat is bewonderenswaardig. Dat gezegd hebbende, vind ik de follow-up uitzendingen niet zo leuk. Over het algemeen zijn dit namelijk de uiteindelijk-kwam-alles-goed programma’s.
Blonda en Alwin waren deze week aan de beurt. Jaren geleden vertrokken zij met hun tegenstribbelende kids naar Italië om daar een B&B/glamping te beginnen. Na een aantal jaar besloten ze het huis te verkopen en een beachclub slash glamping te realiseren vlak aan de zee. Het was een miljoenenproject. Enige nadeel: een spoorlijn die het terrein door de helft sneed en – daar zijn ze weer! – de vergunningen. Maar gelukkig kwam uiteindelijk alles wederom goed. Leuk voor die mensen, but I’m not interested!
By the way: Coronapatiënt 1 in Nederland was niet die ene man die het opliep tijdens een conferentie in Italië. Het waren Blonda en Alwin die het een goed idee vonden om tijdens carnaval, toen het virus al rondwoekerde in Italië, terug te gaan naar hun oude woonplaats, waar ze zich onderdompelden in het feestgedruis met vrienden en oud dorpsgenoten.
Bedankt voor die Corona, hè guys!
Bron: pixabay.com 3545041
