Buitengewoon treurige verhalen over trieste mislukkingen. Uitgebreide anekdotes waar je zelf als mikpunt van spot en hoongelach op alle fronten faalt. Dramatische fiasco’s. Projecten met een heel hoog nét-niet-gehalte. Reikhalzend naar de finish, yeah! But no.
Héérlijk! Ik smul ervan, vertel zelf graag over mijn missers, kan me er gek om lachen. Volgens mijn goede vriendin A. rust er een enorm taboe op mislukkingen. En dat, terwijl je er zó veel van kunt leren! Er is zelfs een Instituut voor Briljante Mislukkingen. Het is oneindig veel grappiger om iemand helemaal in geuren en kleuren nat te horen gaan, dan het zoveelste gesjeesde succesverhaal van een glimmende zakenman met parelwitte tanden en veel te snelle praatjes.
Hans Dorrestijn werd er beroemd mee.
Het leven in ellende.
Teveel drank en teveel wijven.
En toen hij veel geleden had,
Toen ging ie heel mooi schrijven.
Bron: eigen foto JS
Mijn voorliefde voor narigheid openbaarde zich al op zeer jonge leeftijd. Op mijn kleuterschool begon de week op maandag met een kringgesprek. Twintig kleutertjes vertelden om beurten over hun weekend. Wat ze hadden gegeten, welke spelletjes ze hadden gedaan, of oma op bezoek was geweest en over een nieuw speelgoedautootje of kinderboek.
Het was mijn beurt en ik vertelde dat ik een bult op m’n arm had en bang was dat ik stervende was aan kanker. Ik werd niet heel vaak uitgenodigd op feestjes.
Qua carrière heb ik ook de nodige hiccups gehad. Zo stonden we met mijn eerste band Mizpah twee dagen geboekt in een uitverkocht Carré, als voorprogramma van Dead can Dance. Een droomplek om te spelen, een waanzinnige band om het podium mee te mogen delen. Een dag voor het eerste optreden werd hun zangeres echter ziek. Gevolg: nooit in Carré gestaan.
Bron: eigen foto JS
Ik schreef regelmatig muziek samen met Britse trance legende Rich Mowatt, a.k.a. Solarstone. Steve Strange, de zanger van de wereldberoemde glamrockband Visage (je weet wel, die van Fade to Grey), hoorde ons nummer Hidden Sign en kocht de rechten ervan voor zijn nieuwe album Hearts and Knives.
Het zou dé grote comeback zijn van Visage. Het stond in alle kranten en magazines van Groot Brittannië, een uitgebreide tour was gepland, de tickets verkocht en ik was al aan het kijken naar een villa op een warm strand. Het album kwam uit en de dag erna stierf Steve Strange. Kijk, ik snap ook wel dat de gevolgen hiervan voor hem verstrekkender waren dan voor mij, maar de timing was wel heel, heel erg lullig…
Het enige self-help boek dat ik te pruimen vind, is ‘The subtle art of not giving a fuck’, van Mike Manson.
‘Most of us struggle throughout our lives by giving too many fucks in situations where fucks do not deserve to be given.’
Dit is waar. We struikelen. We vallen. We staan weer op en we gaan, meestal, door. Het leven is een tranendal, maar kunnen we er alsjeblieft ook om lachen?
Met vriendin I. kwam ik laatst tot de conclusie dat er twee soorten mensen zijn die niet te vertrouwen zijn: mensen die geen kaas lusten en mensen zonder humor. Dat met die kaas kan ik nog enigszins door de vingers zien. Geen humor betekent dat ik niet met je om wil gaan. Dan kun je namelijk niet relativeren en ben je net zo gezellig als ik was op die bewuste maandagochtend tijdens het kringgesprek op de kleuterschool.
