“Terra!”
Mijn Franse lerares op de middelbare school keek me glunderend aan. “Goed zo! Een 10 en nog een 10!”
Ik was 14 jaar en zat braaf voorin de klas. Vervolgens noemde mijn docente de cijfers van de andere leerlingen op. Ze had de laatste twee proefwerken Franse literatuur en grammatica nagekeken. Het regende onvoldoendes.
Met gebogen hoofd noteerde ik de uitmuntende cijfers in mijn agenda. En schaamde me kapot tegenover mijn klasgenoten.
“Ach nou ja, ze kan goed leren,” vergoelijkte mijn vader altijd, toen ik als kind geen bal behoorlijk kon vangen, als 9-jarige nog steeds niet fatsoenlijk kon fietsen en na jarenlange zwemlessen bibberend maar resoluut weigerde om in het diepe zwembad te springen.
Er klonk meestal een zweem van teleurstelling door in mijn vaders stem, wanneer hij over mijn schoolprestaties sprak. Terwijl hij als vaste, enthousiaste supporter van mijn zus ieder weekend op het sportveld rondhing, zat ik het liefst alleen op mijn kamer, met opgetrokken knieën in een hoek op de grond te lezen. En wanneer mijn boek uitgelezen was, vroeg ik op school gewoon om extra huiswerk.
Omdat mijn ouders wisten dat ik dol op lezen was, kreeg ik voor mijn verjaardag een nieuwe fiets.
“Mooi hè,” glunderde mijn vader. “Lekker sportief modelletje!”
“Ja, mooi hoor,” reageerde ik lauwtjes. “Zit er misschien een beschrijving bij, hoe zo’n ding werkt?”
“Ach kom,“ lachte mijn vader vrolijk. “Nu kan je gezellig fietstochten maken met je klasgenoten.”
Het werd een ramp. In tegenstelling tot thuis, genoot ik als bolleboos op school tenminste nog een béétje aanzien. Maar het was juist deze fiets die ervoor zorgde dat de afstand tussen mij en mijn klasgenoten alleen maar groter werd. In mijn uppie trapte ik puffend achter de mijlenver verwijderde, lol makende en vooral onbereikbare vrienden en vriendinnen aan.
Gelukkig werd mijn nieuwe fiets al snel gestolen door een jongen die volgens mijn vader uit een totaal asociaal gezin kwam. Het is natuurlijk maar net hoe je het bekijkt, want in mijn ogen was het juist een zeer sociale daad om me te bevrijden van dat martelwerktuig.
Op het schoolplein had deze klasgenoot mij eerst een luisterend oor geboden.
“Ik houd helemaal niet van fietsen,” had ik hem eerlijk in de fietsenstalling verteld.
Bevreemd had hij mij aangekeken. Meestal was ik niet zo spraakzaam. Hij was een wat ouwelijke knul, die alleen tijdens de geschiedenislessen oplette.
“Ik jat ‘m wel van je. Ben jij er mooi vanaf,” bood hij loyaal aan. “Waar houd je eigenlijk wél van?”
“Boeken,” antwoordde ik kordaat. “Wanneer ik lees, ben ik ergens anders.”
“Tja, dat begrijp ik wel.”
“Nou, dan ben je de enige. De rest vindt me maar stom. Een vreemde eend in de bijt.”
“Nee hoor, ik vind je niet stom. Je moet het anders zien. Jij bent uniek.”
“Kan wel wezen, maar ‘uniek’ betekent vooral ‘alleen’. Thuis ook al. Niemand in mijn familie heeft een opleiding afgemaakt. Ze zijn allemaal zo snel mogelijk gaan werken. Studerende kinderen vinden ze maar raar. En dus ben ik altijd alleen.”
“Eigenlijk zit je dan in een soort van intelligente lockdown.”
“Haha, mooie uitdrukking. Die onthoud ik.”
“Ja, doe maar. Je weet nooit of het je nog eens van pas komt.”
Gelukkig kwam het niet meer van pas. Vanaf het moment dat ik de middelbare school verliet, maakte ik een behendige ommezwaai naar een ‘opening-up’. Voortaan was ik tevreden met een studententien.
Jarenlang heb ik niet meer aan mijn intelligente lockdown-tijd gedacht. Iets wat je niet meer nodig hebt, kan je gestolen worden.
Nu viel het me laatst op, dat premier Rutte dagelijks op een fiets rondrijdt, die verdraaid veel op mijn oude, verdwenen fiets van vroeger lijkt. Zou hij misschien dat jochie zijn geweest, dat destijds? Tenslotte is hij degene, die voor het eerst weer met een ‘intelligente lockdown’ op de proppen kwam. Een lockdown, die hem, zoals ik zelf ooit eerder ondervond, uitmuntende cijfers heeft opgeleverd.
Want de VVD is tijdens de volledige (en niet langer intelligente) lockdown tóch maar mooi weer de partij geworden, die de meeste stemmen heeft verworven! Zelfs mijn ooit behaalde tienen steken er bijzonder schril bij af.
Toch heb ik het met die arme man te doen. Want ik weet, als geen ander, dat hij zich voor deze schitterende verkiezingsresultaten diep van binnen eigenlijk helemaal kapot moet schamen.
bron: pixabay.com 5551902 (plus teksttoevoeging)
