Mijn maat was vol - Hoera de kiwi is drie!

22 maart 2021 door Marga Mansveld

Bron: Pixabay.com

Drie jaar geleden onderging ik een gastric-bypass-operatie (maagverkleining). Ik heb sindsdien mijn ervaringen gedeeld. Eerst onder pseudoniem, later onder mijn eigen naam. Na een jaar ben ik gestopt met wekelijkse blogs, maar wel met de belofte dat ik elk half jaar even van me zou laten horen. Vandaag ben ik dus drie jaar postoperatief. Hoera voor mijn kiwi!

Ik moest echt even teruglezen wat er een half jaar geleden in mijn update stond en of er sindsdien wel iets veranderd is. Mede door Corona voelt elke dag aan als de vorige en heb ik niet het idee dat er ergens progressie of achteruitgang is. En dat klopt ook wel. Het is natuurlijk goed dat de wereld er wat betreft mijn lijf en gezondheid niet elk half jaar heel anders uit ziet, maar voor mijn columns is het wel wat saai.

De vorige keer gaf ik al aan dat ik wat was aangekomen. Dat is gelukkig na vijf kilo gewichtstoename weer gestopt en daar heb ik hard voor gewerkt. Ik volg weer een strak regime van gezonde voeding en start elke dag met een wandeling met de hond. Dat scheelt ook dag en nacht in het vasthouden van een goed ritme en dat helpt weer om voldoende vocht en voedsel binnen te krijgen. Dat blijft namelijk een uitdaging. Omdat ik al sinds maart vorig jaar thuis werk, verbrand ik veel minder en is het nóg belangrijker geworden om op mijn voeding te letten. Een hele uitdaging, zeker met een puber in huis die dag in dag uit eieren, pannenkoeken of tosti’s bakt. Het is een heel ander verhaal, maar mán, wat ben ik het spuugzat. En wat mis ik mijn collega’s. Maar ik ben trots, want een half jaar geleden was ik de grip volledig kwijt en het is me gelukt om die weer terug te krijgen.

De vorige keer schreef ik ook over de sportschool. De week waarin mijn vorige column verscheen, had ik een intake bij de Crossfitbox hier in het dorp. Dat verliep allemaal prima en ik ben er vol goede moed begonnen, maar na een paar weken kwam de tweede lockdown en ging alles weer op slot. Dat gold ook voor mijn motivatie. Ik zat nog vol plannen voor thuis trainen, maar daar kwam niets van terecht. Kennelijk ben ik op dit gebied echt geen doorzetter. Gek hoe dat werkt in een mens. Je baalt van jezelf, de oplossing is simpel en toch doe je het niet.

Omdat ik me steeds slechter en minder energiek ging voelen, zocht ik naar een goed alternatief om toch te kunnen sporten zonder dat ik daarvoor in de woonkamer op de grond hoefde te liggen. Dat werd een Personal Trainer. Nu loop ik geen enkel risico op wat voor lockdown dan ook en heb gewoon twee keer per week een afspraak met hem. Dat werkt voor mij goed en ik heb er ook weer plezier in. Hij monitort mijn lijf qua gewicht, centimeters en spieropbouw en dat is mooi, want dan kan ik het thuis loslaten. De batterij van mijn weegschaal is sinds een paar weken leeg en dat laat ik zo. Ik stond er nog steeds elke dag op…

Tijdens de intake met mijn nieuwe trainer vertelde ik over mijn afvalhistorie en ook dat ik het hele traject in columns heb gevangen. Hij wilde ze graag lezen. Ik stuurde de links, dook vervolgens zelf ook weer in de teksten en ze lieten me een uur lang niet los. Gek is dat, hoe je geraakt kunt worden door je eigen verhaal. Ik voel en weet alles nog zo goed; alsof het gisteren was. En tegelijkertijd is ’t weer voelbaar welke weg ik heb afgelegd en dat die niet makkelijk was. Drie jaar strijd, maar het is niets vergeleken bij de niet te winnen strijd tegen overgewicht die ik vóór de operatie leverde. Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik me beter dan ooit voel. Ik heb nog altijd een lage bloeddruk, ben vaak duizelig en voortdurend moe. In die zin valt het me tegen, ik heb me sinds de operatie nog geen dag echt goed gevoeld.

Desondanks ben ik nog elke dag dankbaar. Niet alleen voor mijn nieuwe uiterlijk, maar vooral voor wat ik allemaal weer moeiteloos kan. Zo heb ik tijdens die paar winterse dagen voor het eerst sinds God weet wanneer weer geschaatst onder het toeziend oog van mijn trotse zoon en zijn vriendin. Ik voelde me zó vrij. En elk weekend, en soms ook avonden, werken mijn vriend (verloofde, soort van man) en ik aan onze boot. Vorig jaar schaften we een oud bootje aan. We hebben er de hele zomer mee gevaren en sinds een paar maanden staat hij in een loods waar we hem van voor naar achter hebben gestript. We zijn bijna toe aan weer opbouwen. Hij hangt in een brug omdat we met de onderkant bezig zijn en ik moest er gisteren even in. Met het grootste gemak klom ik via de ladder en de brug in de boot en ik realiseer me op dat soort momenten altijd weer dat ik dat vroeger niet kon. Ik had na een dag klussen of heftig in de tuin werken sowieso altijd pijn. Dat is voorbij.

En tja, natuurlijk ben ik ook blij met mijn nieuwe lijf en met het gemak waarmee ik alles aan kan. Ik heb het afgelopen jaar voornamelijk in een joggingbroek zitten vegeteren, maar zelfs daarin voel me ik me geen nijlpaard. Eigenlijk staat zelfs dat – met de juiste bovenkleding – best oké. Het neemt niet weg dat ik mijn rokjes en hakken wel mis, dus op de spaarzame dagen dat ik toch naar kantoor ga, loop ik erbij alsof ik meedoe aan een missverkiezing. En ondanks dat dat gesport nooit echt een hobby zal worden, kijk ik er toch wel naar uit als alles nog net wat strakker is.

Eerlijk is eerlijk, een bikinilichaam zal ik echt nooit meer krijgen. Zoveel afvallen laat sporen na. Je ziet overal dat het velletje ooit beter gevuld was. Door de paar kilo die er weer bij zijn gekomen is alles weer een klein beetje opgevuld, zeker in mijn gezicht en bij mijn borsten (hoezee!). En eigenlijk is dat beter, maar helemaal goed komt het nooit. Dat heb ik geaccepteerd. Ik heb mijn hele leven geleden onder mijn lichaam, ik heb geen zin om mezelf in dit leven 2.0 nu wéér af te wijzen. Het is goed zo, ik ben gezond en dát is het allerbelangrijkste.

Tijdens het schrijven van deze column zocht ik naar foto’s om nog een beetje het verschil tussen ’toen’ en nu te illustreren. Ik staarde naar mijn eigen hoofd en lijf en herkende er niets meer in. Heel eerlijk, ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik ooit zo was. Daar ben ik blij mee, want dat betekent dat ik mijn nieuwe ‘ik’ inmiddels volledig geaccepteerd en omarmd heb. Mijn lijf voelt weer van mij.

Hopelijk hebben we over een half jaar weer een stukje vrijheid terug. En kan ik terugblikken op een zonnige zomer waarin ik me ook lichamelijk weer beter voelde. Ik houd jullie op de hoogte!

Stay safe & healthy.

Liefs, Marga

P.s. Oké, nog wat plaatjes dan. Omdat het zo leuk is… Voor het extra effect, voor en na in dezelfde kleding 🙂