Wat nou Vrolijk Pasen? (deel “1e paasdag”)

Hier in Oostenrijk – katholiek land bij uitstek – word je standaard doodgegooid met visuele paasshit. Paaspassende films als Ben Hur, The Prince of Egypt, The Passion of Christ en Spartacus op tv. Paaskerkdiensten, ook op tv, waar je om de haverklap op gewezen wordt tussen de Paasfilms door.  Gedwongen paasrust, gesimuleerde paasvrede, virtuele paaswederopleving, gespeelde paaspassie en nog meer andere paaspoespas. Ik word er niet goed van. En “lente” is het ook al niet.

Met een glas rode wijn in de hand (iets met laatste avondmalen) luister ik met een half oor naar het gewauwel van een hier te lande bekende kinderboekenauteur.

“Gelooft u in God, de verlosser?” vraagt de reporter zijn verplichte paasvraag.

“Ja, natuurlijk! Ik kan me echt niet voorstellen dat de mens het grootste is wat er bestaat in dit universum. Daar móét toch nog iets groters zijn?”

Wat een suf antwoord. Alsof het enige “grotere” dan wij enkel nog uit een god kan bestaan. Alleen het universum zelf is al veel grootser dan welk godje dan ook. En de oerknal was zelfs onmetelijk gigantisch. Zomaar. Vanuit het niets. Moeilijk te bevatten, ik weet het. Maar vóór de oerknal bestond er nog geen “tijd”, dus kan er ook geen god geweest zijn die ons en de wereld in zes daagjes geschapen heeft en op de zevende dag op zijn lauweren rustte. Op dit vlak zou Stephen Hakwing het met me eens geweest zijn. Of ik ben het met hem. Kan ook. Waarschijnlijker.

Er volgt een bericht over de Paus, die tijdens zijn paasmis het publiek moet missen. Geen pelgrims en aanbidders die hem toe jubelen. Da’s kaal. Maar ach, dat is de Paus ook. Pa(a)st prima. Want als het voor ons allemaal momenteel een langdurig solitair en celibatair bestaan is, waarom dan niet ook voor de Paus en z’n paasshizzle?

Dit jaar ben ik alleen. Net als zovelen. Mijn kinderen zijn bij hun vader, mijn lief en familie op onbereikbare afstand. En vrienden mag je al sinds jaar en dag niet meer bezoeken of op bezoek krijgen. Ongoing isolation. Nou ja, het is in ieder geval lekker rustig. Mijn rode paasjurkje trek ik geheel en alleen voor mijzelf aan.

Maar: Pasen betekent ook nog steeds ‘eieren eten’. En het lot wil dat ik dol op eieren ben. Pa(a)st er toch nog iets!