bron: pixabay.com 1115438
“Oh, laat eens kijken?”
“Oeps, eh nee, deze foto liever niet.”
Net op tijd gris ik de bewuste foto van mezelf weg, die ooit in een ver verleden een romantischer doel had gediend dan de hebberige, uitgestoken handen van Tante Toos, de keurende blik van oom Harry en de gretige ogen van mijn neef Arie.
Terwijl we samen wat aan het rondneuzen zijn in een paar schoenendozen, die ik ooit had volgepropt met gedateerde familiefoto’s, komt de pin-up ineens weer als een onverwachte pop-up te voorschijn.
De precaire foto had ik ooit jaren geleden zelf genomen, toen ik net onder de douche vandaan kwam en voor de spiegel stond. Een selfie, die ik had gemaakt voor mijn geliefde. Een keurige foto, want ik draag een degelijke hagelwitte slip. Bovendien ben ik onherkenbaar omdat de camera voor een groot gedeelte mijn gezicht bedekt. Maar toch, voor de rest ben ik in mijn blootje.
Ongetwijfeld zullen velen van ons nog wel ergens een vergelijkbaar kiekje hebben liggen. Zo’n kiekje, dat je niet rond laat gaan tijdens een familiefeest en waarvan je pas 20 jaar later weemoedig voor het eerst zelf de schoonheid ontdekt. Die ene speciale foto voor je lief. Je geliefde, die jouw twijfels over je lichaam wegnam door te beweren dat jij toch echt de allermooiste was.
Het omstreden kinderprogramma Gewoon. Bloot. dat sinds kort wekelijks op NPO3 te bekijken is, wil kinderen laten zien dat ieder lichaam heel normaal is. Kinderen mogen in deze show van alles en nog wat vragen over het menselijk lichaam aan vijf volwassenen, die poedelnaakt voor ze staan. De vragen van de kinderen gaan onder andere over schaamhaar en onzekerheden. Een van de mannen vertelt dat hij wel een grotere piemel had willen hebben.
De Rutgers stichting, het kenniscentrum voor seksualiteit en seksuele gezondheid, was betrokken bij de realisatie van Gewoon. Bloot. De woordvoerster van deze organisatie benadrukt dat veel online getoonde naaktbeelden niet realistisch zijn. Kinderen voelen zich daardoor onzeker over hun eigen lichaam. Het televisieprogramma probeert daar een realistisch beeld tegenover zetten. Normalisering van het naakt; dat is het uitgangspunt. Je kunt je dan natuurlijk afvragen of het uitspreken van de wens om een grotere piemel te bezitten, hieraan bijdraagt.
Felle tegenstanders van het spraakmakende programma verzamelden 100.000 handtekeningen, die aangeboden werden aan SGP-lijstrekker Kees van der Staaij.
“Het doel is op zichzelf prima, maar is dit programma wel het juiste middel?” vroeg hij zich af. “We leren juist aan kinderen dat het niet normaal is wanneer wildvreemde mensen uit de kleren gaan.”
Gelukkig weten veel kinderen dat laatste allang. Net zoals ze hun problemen niet met Jan en alleman willen delen. Die vertrouwen ze namelijk veel liever toe aan hun beste vriend of hartsvriendin. Zo verklappen ze ook sommige geheimpjes niet aan hun ouders, maar schrijven ze deze heimelijk op in een dagboek, dat veilig met een slotje kan worden afgesloten.
En later, wanneer ze iets ouder zijn, weten ze heus wel dat die gewaagde foto alleen voor de ogen van die ene speciale geliefde is bedoeld.
Ook mijn foto is nog steeds verbonden aan de man, die in mijn gedachten was, op het moment, waarop ik destijds de foto schoot. Tot grote teleurstelling van mijn nieuwsgierige neef Arie, staat deze foto helaas niet als illustratie bij dit artikel. Niet vanuit een gevoel van schaamte maar zo behoudt de foto een zekere exclusiviteit.
Exclusiviteit zorgt er tenslotte voor dat je jezelf waardevoller en zelfverzekerder voelt.
Daarom lijkt het mij dat het tonen van een rijtje onbekende naakte lichamen in een televisieprogramma nauwelijks bijdraagt aan de vorming van het zelfvertrouwen. Het maakt het bloot (of het bezit van een kleine piemel) niet waardevoller, maar juist heel gewoon.
bron: pixabay.com 945822
Geef een reactie