Als ik in Nederland ben, moet ik altijd een keer groots naar de Appie. Ik heb namelijk steevast een hele waslijst met ‘bestellingen’ van de kinderen, de buren, vrienden en bekenden. Van hagelslag tot Hollandse kaas, van choco-stroopwafels tot shoarmakruiden. Van bitterballen tot boursin, van sambalslankie tot schuddebuikjes. Ik sleep wat af. Ik ben bij de grens zelfs al een keer aangehouden toen ik probeerde om 14 zakken Lay’s paprikachips naar Oostenrijk te smokkelen.
Eergisteren ging ik dus ook weer eens op strooptocht.
Bij de slagboom van de AH-parkeerplaats het eerste Omen der Verdoemenis op ’t display:
“Kenteken niet herkend.”
“?????” staat er op de door de automaat uitgespuugde parkeerkaart. Oei, buitenlandse kentekens doen het blijkbaar niet bij dit nieuwe nummerbordscansysteem. Computer says NO. Stom systeem. Maar goed, de slagboom gaat open.
Eenmaal binnen werk ik geroutineerd mijn bestellijst af; een flinke klus. Winkelwagen bomvol. Hop, alles op de band. Hupsakee, alles weer in de wagen. De kassajuf kijkt mij even aan. Ik kan haar gedachten raden: ‘Wat moet dat mens in vredesnaam met 10 zakken chips [ja, dit keer maar 10; ik eet tegenwoordig geen chips meer], 8 pakken stroopwafels, 6 pakken XL hagelslag en 4 flessen schenkstroop?’
“Heeft u een bonuskaart?”
Ja, ergens wel. Maar ik vind ‘m op dat moment in alle stress niet.
“Oh, geeft niet hoor, ik haal de onze er wel even doorheen.”
Da’s aardig, denk ik. Dan zie ik mijn bonuskaart ineens tussen de overige pasjes.
“Te laat, sorry.”
Gelukkig zie ik daardoor wel nog mijn parkeerkaart uit mijn portemonnee steken. Ik laat hem netjes door haar ‘afstempelen’. Niet dat ik straks voor die slagboom sta te hannesen met mijn onherkenbare kenteken.
“Dat maakt dan 284,75 mevrouw!”
Sodeknetter. Importeren is duur. Ik houd mijn Oostenrijkse pinpas voor het apparaat.
“PIEP!” Kaart niet geaccepteerd.
Huh? Da’s raar… Nog een keer. No luck. Pas erin steken dan? Nee, werkt ook niet. Dan maar een andere, van mijn andere Oostenrijkse bank.
“PIEP!” Kaart geweigerd. Hè?!”
Gelukkig heb ik ook nog een Duitse bankpas. Hop, die erin.
“PIEP! Rot op met je buitenlandse kaarten, die mot ik niet!!” roept het ding nu luidkeels.
Er komt nog een kassadame bijstaan. “Dát is raarrr…” is alles wat ze uit weet te brengen.
“Heel raar. Want gisteren bij de Jumbo en vandaag bij het tankstation deed alles ’t prima. Het ligt toch echt aan jullie.”
Ook zij probeert het nog maar een keer. No magic fingers: alle kaarten worden wederom successievelijk geweigerd. Wat IS dit? Waarom kan ik uitgerekend bij de Appie niet meer met mijn bankpas betalen? In het verleden heb ik werkelijk nog nooit problemen gehad. Frustratie ten top.
En ik krijg het onderhand wel behoorlijk heet. Straks gaat mijn mondkapje nog lekken… Heel even heb ik de neiging om de hele kar, met alles erin, terug de AH in te duwen. Hier. Stik er maar in.
Maar er moet toch een oplossing zijn? Creditcard dan? Daar heb ik er namelijk ook nog twee van.
“Nee, sorry mevrouw, creditcards accepteren wij niet. Misschien kunt u ergens pinnen?”
Verrek ja, cash! Dat bestaat ook nog en daar heb ik zowaar ook nog wat van bij me. Voor reisbegin in mijn portemonnee gestopt voor noodgevallen. Ik ruk alle briefjes die erin zitten eruit en begin te tellen. En wat schetst mijn verbazing: exact 285 euro. Alsof het zo moest zijn. Wéér zo’n onheilspellend teken. Maar: lang leve cash. Hoe moet dat dan straks, als er geen cash meer is? Sta je daar met je winkelwagen vol importspullen en je niet werkende “Europese” pasje…
“Uw parkeerkaart had ik al gescand, hè?”
Ja. U heeft gescand, dank u wel.
Door alle consternatie vergeet ik om een bloemetje voor mijn ouders mee te nemen. Had ook niet meer gekund, want mijn cash is op. Blut en getergd stort ik mij in de frisse buitenlucht. Na alles strategisch in mijn bolide geladen te hebben, wurm ik mij uit de parkeerplaats (fietser van links, winkelwagen van rechts, auto van achteren, ja, NU!) en in de richting van de slagbomen. Weg, weg, weg hier.
Bij alle auto’s voor mij gaat de slagboom geheel automatisch open. Bij mij natuurlijk niet. Dus stop ik mijn parkeerkaart in de sleuf. Floep. Weg. Maar de slagboom blijft potdicht.
“Kenteken niet herkend. Uw kaart alstublieft.”
Ja hallo, die heb ik er net ingepropt! Achter mij wordt er al ongeduldig getoeterd. Inmiddels zweet ik peentjes.
Ik zet mijn auto in de achteruit. Heel langzaam snappen de mensen achter mij dat ik naar achteren wil. Hun gedachten kan ik inmiddels ook wel raden: ‘Weer zo’n stomme buitenlander die niets snapt van parkeerkaarten afstempelen…’
Ik krijg 3 meter manoeuvreerruimte en wurm mijn wagen de stoep op. Alarmlichten aan en maar weer naar binnen, waar ik wanhopig mijn verhaal doe.
“Ja, dat is rot, mevrouw. Maar daar kunnen wij niets aan doen. Het beheer van onze parkeerplaats doet een ander bedrijf. U moet bij de zuil maar op de info-knop drukken en de situatie uitleggen.”
Oh sjezus. Met 30 wachtende toeteraars achter mij via de intercom gaan discussiëren met een parkeerwachter, dáár heb ik nu echt zin in. Not.
Maar ik doe het. Ik gooi mijn autokont pontificaal in de stoet en druk op de knop.
“Ja?” hoor ik een man zeggen.
“Meneer, ik sta hier voor uw slagboom op de parkeerplaats van de AH, met een Oostenrijks kenteken dat door uw systeem niet herkend wordt en uw rottige slagboommachine hier heeft zojuist mijn gescande én afgestempelde parkeerkaart opgevroten, maar de slagboom gaat niet open en er staan mensen achter mij te toeteren!”
“Aha. Nou da’s niet zo aardig, hè?”
“Nee.” Ik heb geen idee wie of wat er hier nu niet zo aardig is: ik, de mensen achter mij of het systeem?
Soit. De slagboom gaat open.
“Dankeeee!” brul ik in de intercom en scheur de parkeerplaats af. Weg hier, van dit buitenlandersonvriendelijke areaal. Het is mij geheel duidelijk: de Appie is er enkel nog maar voor Nederlandse ingezetenen. De rest moet er maar wegblijven: Buitenlands geld en buitenlandse auto’s ongewenst. Ik haal mijn chips voortaan wel bij de Jumbo. Dikke doei.
“Doei!” – bron: eigen foto van eigen AH tas (LB)
PS 1: Natuurlijk heb ik dit alles nadien nog wel even dubbel getest en geverifieerd. Het ligt écht aan Albert Heijn. In andere supermarkten en winkels worden alle passen zonder problemen geaccepteerd. In een ander Albert Heijn filiaal dan bovenstaand filiaal (XL in Tilburg) echter eveneens niet. En op andere parkeerplaatsen met scansystemen worden buitenlandse kentekens óók wel degelijk herkend. Dus AH: wat gaan we hieraan doen? Want dit voelt best wel een beetje als vette discriminatie…
PS 2: Een reactie op Twitter leerde mij dat het pinpaseuvel klaarblijkelijk te wijten is aan het feit dat Albert Heijn – als een van de weinige Nederlandse retailers – weigert om MasterCard te accepteren; enkel Maestro is welkom. Heel veel nieuwe pinpassen van Europese/internationale banken zijn echter overgegaan op MasterCard (vanwege creditcard-en-debitcard-in-één voor online betaalgemak). Dat zou in ieder geval een plausibele verklaring zijn. Klopt dit, AH? Zo ja, wáárom?
Geef een antwoord