“Gisteren sprak ik een buurvrouw, die vertelde dat ze na de vaccinatie een week lang had lopen schokken! Een soort epilepsie leek het wel, vertelde ze. Nou lekker dan!”
Mijn moeder verwacht een oproep voor de vaccinatie tegen Corona, maar twijfelt nog steeds of ze zich zal laten vaccineren.
“Maar ma, ik zie toch ook hele andere schokkende beelden. Beelden van mensen, die in het ziekenhuis aan de beademing liggen en die zó ziek zijn dat ze enorme spijt hebben dat ze de prik niet hebben gehaald…”
“Bovendien,” voeg ik er nog eens met nadruk aan toe, “wist je dat alle medicijnen bijwerkingen kunnen veroorzaken. Zelfs een simpel aspirientje…”
“Je kent Wilma toch wel?” onderbreekt mijn moeder. “Haar buurman heeft dus vorige week zo’n Pfizer prik gehad…”
“Laat me raden… Waarschijnlijk ook last van bijwerkingen?
“Ja. Dood.”
“Oh, dat is echt vreselijk… Maar misschien was hij al een beetje ziek?” probeer ik voorzichtig.
“Nee hoor. Hij was 57 jaar, kerngezond, werkte iedere dag. Een half uur later na de vaccinatie kreeg hij trombose in zijn hersenen. Meteen dood.”
“Ja, dat is heel verontrustend, ma. Maar je moet ook bedenken dat het hier waarschijnlijk om een zeer zeldzaam geval gaat.”
“Weet je wat pas écht verontrustend is? Dat ik daarover niets in een krant heb gelezen!” briest mijn moeder. Dát is pas verontrustend!”
“Ze melden dat bij het Lareb, ma.”
“Nou, dat zal best. Maar ik heb er niets over gelezen! Je leest alleen maar van die Hiep-hiep-hoera verhalen over vaccinatie. En dat is nu precies waarom ik het niet meer vertrouw. Ze kunnen toch gewoon open kaart spelen? Het zou een stuk eerlijker zijn, wanneer ze ook de risico’s eens wat beter zouden belichten. Dat zou veel meer vertrouwen geven.”
“Hiep hiep hoera hoort toch ook bij Lang zal ze leven…?”
“Hmm, het zal allemaal wel,” bromt mijn moeder, “maar een goede en vooral eerlijke bijsluiter zou al een stuk beter helpen.”
“De vaccinatiebereidheid in achterstandswijken is erg laag, las ik.”
“Ja, vind je het gek? Kijk eens. Deze foto kreeg ik laatst doorgestuurd.”
Mijn moeder toont een foto op haar telefoon. Een vrouw van middelbare leeftijd ligt met gespreide armen en benen gevloerd op haar rug op de grond. Het is een beetje een mal gezicht.
“Knock-out door dat vaccin. Een half uur lang geen gevoel meer in haar armen en benen.”
Mijn moeder kijkt me triomfantelijk aan.
Hoe kom je nou weer aan die foto? Vast en zeker van Facebook?”
“Nee, hoor. Van Trees. Deze foto staat toevallig op de voorkant van haar plakboek.”
“Plakboek?”
“Nou ja, je kent Trees toch. Ze maakt graag plakboeken. Dat doet ze al haar hele leven. Een uit de hand gelopen hobby. Dus nu heeft ze afgelopen jaar een Corona plakboek gemaakt.”
“Goh, wat staat daar dan zoal in?” informeer ik argwanend.
“Nou, gewoon, krantenknipsels, foto’s, verhalen en notities over van alles, dus ook informatie over wat er allemaal tijdens de Coronacrisis misgegaan is.”
“Hmm, dat is vast een heel dik plakboek geworden, schat ik zomaar in…”
“Het is het dikste plakboek, dat ze ooit gemaakt heeft. Ze heeft er echt heel veel tijd en creativiteit ingestoken. Ze is er dan ook supertrots op. En terecht, hoor. Met allerlei leuke stickers en versieringen.”
Ik herinner me ineens weer de vuistdikke plakboeken, die ik bij iedere verjaardag onder mijn neus kreeg geschoven. Een plakboek over de verbouwing van hun chalet en alle daarop volgende vreugdevolle jaargangen over datzelfde chalet, waarin het verval van de houten keet al weer langzaam zichtbaar werd.
“Ik neem aan, dat Trees zich, na het maken van dit uitgebreide Corona informatiebulletin, voorlopig ook niet zal laten vaccineren?”
“Oh, jawel hoor. Ze heeft vorige week haar prik al gehad.”
“Oh!?” reageer ik verrast. “Eerlijk gezegd had ik dát niet verwacht.”
“Ze heeft nu toch eindelijk een fatsoenlijke bijsluiter? Met rechtstreekse informatie, betrouwbaar uit haar eigen eerste hand. En nadat ze op haar gemak die bijsluiter nog eens goed had doorgelezen, durfde ze die vaccinatie uiteindelijk toch wel aan.”
bron: pixabay.com 6165772
