Nou, dat was het dan. En tsjonge, het wás me weer wat. Oftewel: het was weer niks. Had IJsland, als enige afwezige band, gewonnen, was het nog wat geweest.
Keuze uit tig rondborstige vrouwen die al jodelend in Xena Warrior Princess korsetjes over het podium huppelden, wint er toch een halfnaakte man. Wel eentje met streepjes rond de ogen en coke in zijn neus, maar toch. Een man. Die waren zo drastisch in de minderheid tijdens dit ESF dat je je haast zorgen ging maken om het mannenquotum. Dit songfestival was duidelijk de JSF van de vrouwen.
Ik weet niet waarom ik het mezelf elk jaar tóch weer aandoe. Vroeger vond ik het getwitter rondom het gekakel nog heel erg leuk. Maar Twitter is ook allang niet meer wat het geweest is. Ook daar is het nu één grote zendmast zonder ontvangers. Iedereen roept maar wat. Iedereen is het dekseltje, maar de passende potjes ontbreken. Die stonden allemaal op het songfestival te krakelen.
Toch is het wel lekker, om iets zo een keer per jaar (euh, nou ja, per twee jaar) lekker ongebreideld te kunnen afkraken. Want af te kraken viel er nog steeds genoeg. Niet alleen de jurken van Chantal en Nikkie, die je meteen aan UFO’s en abusievelijk op de schouder ingenaaide handtasjes deden denken.
Nee, ook songs die je verwonderd achterlieten met de vraag wie zoiets ooit heeft kunnen componeren.
(Of wat je moet zuipen om zo ver heen te geraken).
Kostuums waarbij je je afvroeg welk beest daar in hemelsnaam voor heeft moeten sterven.
(Een Furby? Of toch iets uit de omgeving van Tsjernobyl?).
Stemmen die je om alle foute redenen kippenvel bezorgden.
(Behalve die van die knul uit Zwitserland; die kon echt zingen).
Bands – zoals Hooverphonic – waarvan je dacht: wat dóén die in godsnaam daar?
(Totally in the wrong place).
En een winnaar die meer ‘coke’ dan ‘woke’ is. Wat op zich ook weer als positief beschouwd kan worden. (Wat, waar, wie, positief? Aarghh!)
Greta van Fleet coverband aan de kabouter envelopjes. #Eurovision pic.twitter.com/SRJUsLNVrd
— Tim Knol (@timknol) May 22, 2021
Of zocht hij misschien toch écht zijn contactlens op ’t salontafeltje?
En dan de overduidelijke politieke invloeden. NUL stemmen voor de UK; zowel de ‘vakjury’ (who’s that…) als de publieksjury wreven de Brexit er nog even goed in. Douze points van Griekenland aan Cyprus, twelve points van Cyprus aan Griekenland. Zoals elk jaar. De hele Balkan die elkaar ieder ESF de kont likt. Laten we die politiekjury alsjeblieft compleet afschaffen? Want de vakkundigheid is inmiddels ver te zoeken.
Nou ja. Italië dus. Om onbegrijpelijke redenen wist deze ‘Lucy in the Sky with Diamonds’-man het publiek te overtuigen van zijn kunsten. En dat ondanks de pak ‘em beet twee dozijnen huppelborsten in glitterpakjes. Respect.
Na gisteravond voelde ik me subiet tien jaar ouder. Of gewoon: héél oud. In een ten ondergaande wereld.
Mijn moeder (76) vatte het zeer to-the-point samen op Whatsapp:
bron: eigen screenshot (LB)
