Al jaren kijk ik met veel plezier naar Eurovision. Ik hou ervan. De glitters, de glamour en de slechte muziek, come on, what’s not to like! Toen ik jong was vond ik het vooral leuk omdat ik heel de avond op mocht blijven met een glaasje sinas en een bakje chips.
Toen ik dat stadium voorbij was, raakte ik een tijd van het songfestival-pad, maar toen er gays in mijn leven kwamen, werd het vuurtje onder hun invloed weer aangewakkerd. Er volgden legendarische songfestival-avondjes met veel gezelligheid, scorekaarten, drank en hevige afterparty’s. Ik heb het uit zien groeien tot een feest waar iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn en die boodschap wordt op uitbundige wijze uitgedragen.
En juist omdat ik zo van die show en de boodschap houd, vond ik het ook zo mooi dat “ons” liedje dit jaar in het teken stond van BLM. Het is een, geef ik toe, heftig en pijnlijk statement, waarin de rol die Nederland in het kolonialisme heeft gehad, wordt aangekaart. Maar het lied gaat er voor mij ook om dat je staat voor wie je bent. Het is universeel.
Vrouw, man of het, homo, hetero en alles daartussen, transseksueel, zwart, wit, het maakt niet uit. Ieder heeft zijn strijd, maar de kunst is dat je je vooral niet moet laten beïnvloeden door wat anderen over je zeggen. Kom voor jezelf op. Yu no mang broko mi. Je kunt me niet breken. En vooruit, ondanks het feit dat ik geen woord Surinaams spreek (I blame my father!), had ik ook iets van trots. Sranantongo op het songfestival! Wauw!
Na de show was ik enigszins teleurgesteld, zoals elk jaar. Want dat stemmen, dat is en blijft toch wel een dingetje. Vooral die jury votes blijven discutabel. De 12 punten van sommige landen kun je bijna voorspellen. En nee, ik had niet gedacht dat Jeangu hoog zou eindigen. Over muzieksmaak valt niet te twisten. Ik ben geen fan van het winnende nummer, maar hé, de meeste stemmen gelden.
Mijn teleurstelling komt vooral door sommige (online) commentaren die het ‘woke’ gehalte van het lied veroordeelden. Zo vond onze nieuwste aanwinst in de kamer, Caroline van der Plas, het nodig om het volgende te tweeten: “De #woke ‘Ik moet statement maken cultuur’ is er bij de bevolking dus niet. Mensen willen echt. Authentiek. De uitslag van #Eurovision songfestival zegt alles. Gewoon normaal doen is het gewone normaal. Gewone muziek verbindt.” (Deze tweet)
Ik moest even naar adem happen. Las ik dit echt? Dus mevrouw van der Plas had de hele avond naar De Grote Woke Show gekeken maar vond uitgerekend de Nederlandse inzending té woke? Ik snap dat het lekker valt bij haar aanhang, maar meende ze dit serieus?
Dus de Russische Manizja, die vecht voor vrouwenrechten en een statement maakt tegen het stereotype wat de wereld heeft over Russische vrouwen, díé is inmiddels normaal?
Het “strijdlied” van de Franse Barbara Pravi, wat gaat over een vrouw die eindelijk haar stem vindt na een leven vol onzekerheid en onzichtbaarheid (voilà, hier ben ik), kan inmiddels ook?
En de Zweedse inzending (Tusse is een vluchteling uit Congo) die vertelt over vallen en opstaan in het leven en de ellende in de wereld (There’s fire in the rain, but we’ll get up again), ook dat is prima?
Er is dus nog een overtreffende trap van woke. En die is dat een zwarte gay man een lied brengt over BLM en zijn strijd. OK. Got it.
We kunnen twisten over de kwaliteit van de song. Het was niet het beste lied van de avond. Maar het viel wel op tussen alle zilveren glitterjurken, de haarextensions en standaard dertien-in-een-dozijn melodietjes. Baseer dáár je mening op, niet op het woke-gehalte.
Misschien zijn wij Europeanen er nog niet aan toe, maar toch geloof ik dat niet. De show is inmiddels meer dan divers. Onze presentatoren waren een mooie afspiegeling van de samenleving met Nikkie als prachtig, trots boegbeeld van de trans-community. Veel landen hadden gekozen voor een donkere zanger of zangeres. Een van de leden van de IJslandse groep zwaaide met de transvlag. Er schijnt zelfs een kus uitgewisseld te zijn door twee heren van de Italiaanse winnaars! Ik laat overigens maar in het midden of dat kwam door het lijntje coke wat de zanger naar binnen scheen te snuiven.
Dus hoe “normaal” wil je het hebben? We zijn al in “the birth of a new age” beland, hoe je het ook wendt of keert. Ik snap dat Caroline liever terug wil naar (haar) ‘normaal’, maar Sieneke op het songfestival? Die tijd hebben we nu toch echt wel gehad.
bron: eigen creatie (LB)
