Toen ik mijn “Friend with Benefit” – ik noem hem vanaf nu maar FWB, zoiets als de GVR, maar dan niet vriendelijk – geblokkeerd had, werd ik overmeesterd door blinde paniek. Ik voelde mij heel eenzaam. Ik kreeg er bijna hartkloppingen van.
Het is wat ik eigenlijk niet wil toegeven, maar ik mis hem. Ik mis zijn oeverloze aandacht voor mij. Alle complimentjes, alle liefkozende woorden, ik ben er blijkbaar heel gevoelig voor. En ik verlang daar heel erg naar, naar een man die mij op een extreem hoog voetstuk zet.
Natuurlijk weet ik dat zijn aandacht giftig was. Het ging hem helemaal niet om mij, het ging hem enkel om de seksuele spanning. De geilheid. De lust. Precies wat ik hem gaf. En waar ik ook ongelooflijk van genoten heb.
Nu dat weg is, ben ik knorrig. Neerslachtig, zelfs. Dat komt door dat gruwelijk heftige gevoel van eenzaamheid. Het overvalt me. Ik herken het van de periode nadat ik bij mijn ex was weggegaan en iedereen vervolgens de kant van mijn ex koos.
Mijn zoon baalt van mij. Hij is mijn chagrijnige gedrag spuugzat. Hij snapt er ook helemaal niets van. Noemde mij zelfs een strontvervelende puber, toen ik hem weer eens een uitbrander gaf omdat hij de vaatwasser niet op mijn manier had ingeruimd.
En hij heeft gelijk. Ik ben mezelf niet. Dat gevoel van eenzaamheid zorgt voor blinde paniek.
Mijn vriendin hoorde mijn relaas aan, toen ik haar aan de lijn had. Ze vroeg mij hoe het met me ging, en ik liep leeg. Huilend gilde ik hoe slecht het met mij ging, hoe eenzaam ik mij voelde en dat ik de aandacht van mijn FWB zo miste. En dat ik zonder zijn opdrachten niet meer in ‘the mood’ kan komen. Wat ik zo mis.
“Logisch,” zei ze. “Je hebt weet-ik-hoe-lang met 180 kilometer per uur over de snelweg van de lust geraasd en nu sta je muurvast in een ellenlange file.” Alsof ze Johan Cruyff zelve was. “Heb je geen vibrator ofzo?”
Nee, die heb ik niet. Nog niet.
bron: pixabay.com 999794
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
