Ik heb een beslissing genomen. Voortaan ga ik zonder vent door het leven. Ik ben het beu. Leuk hoor, zo’n sterke arm om je heen, maar die kan ik ook van een van mijn homovriendjes ontvangen. Die sowieso een stuk meer knuffelen dan zo’n testosteronbom met een veel te klein piemeltje.
Nee, ik heb het gehad. Mannen willen nu eenmaal andere dingen dan ik wil. Ik wíl mij niet verantwoorden. Ik wíl niet moeten uitleggen waarom ik die veertien geurkaarsen heb gekocht, terwijl hij vindt dat één kaars meer dan genoeg stinkt. Ik wil niet meer teleurgesteld worden als ik mezelf trots in een nieuw jurkje presenteer en hij enkel moppert dat ik de tv blokkeer. En ik wil vooral ook niet meer het risico lopen dat ik als boksbal gebruikt word.
Tuurlijk, mannen zijn nuttig. Zeker tussen de lakens. Maar daar heb ik tegenwoordig mijn paarse Buddy Vedder voor. En ik hoef niet meer zwanger te worden, dus eigenlijk valt op dat gebied de man ook af.
Ik ben er klaar mee. Laat mij m’n eigen boontjes maar doppen. Ik verdien voldoende om te wonen waar ik gelukkig ben. Het is geen vetpot, en op vakantie zal ik waarschijnlijk nooit meer kunnen, maar ik kom rond. En mijn zoon komt niets te kort. Wat wil ik nog meer?
Mijn sociale leven heb ik ook steeds meer op orde. Ik heb niet veel vrienden, maar die paar meiden die ik heb, zijn sowieso vrienden voor het leven. Ze waarderen mij zoals ik ben en ik kan met ze lachen, huilen, tegen ze schreeuwen en ze om advies vragen als ik het allemaal even niet meer weet.
Nee, mannen, deze dame is van de markt.
Één dingetje vind ik lastig, zo zonder vent. En dat zijn de klusjes in huis die gedaan moeten worden. Een lamp vervangen kan ik best, maar als de schutting gerepareerd moet worden of de stoppen doorslaan vanwege een elektrisch probleempje ergens in huis, dan heb ik geen idee wat ik moet doen.
Gelukkig heb ik hele grote Bambi-ogen. En een buurman die daar héél gevoelig voor is.
Bron: pixabay.com 1809103 (credits: Red_Raccoon)
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
