De sessie met de therapeut zit me toch dwars. Mijn gevoel zegt toch écht dat ik klaar ben met mannen, maar de therapeut heeft mijn ratio weer eens aan het praten gebracht. En die vindt mannen nog steeds erg interessant. Vooral de intimiteit met een man. Niet eens zozeer op seksueel gebied, maar wel, om dat smerige woord te gebruiken, als een ‘maatje’. (kots, kots)
Op een zaterdagavond drink ik wijn bij een vriendin. Zij is al sinds jaren mijn vrouwelijke maatje. Zoals altijd heeft ze heerlijk voor mij gekookt en de alcohol zal haar werk doen. We zijn al een klein beetje aangeschoten, maar dat is prima; ik ben op de fiets.
We praten vanzelfsprekend over ons favoriete onderwerp: “de man”. Tegen haar doe ik mijn relaas. Dat ik voor mezelf heel duidelijk een keuze gemaakt had om voortaan zonder man verder te leven. Maar dat mijn therapeut mij aan het denken heeft gezet. Dat mijn onderbuikgevoelens nog steeds iets anders zeggen. En terwijl ik aan het praten ben, word ik emotioneel.
“Ach meis toch… Kom eens lekker tegen me aan liggen?” sust mijn vriendin. Ze klopt op haar schoot. Ik leg mijn hoofd op haar bovenbenen en ze begint meteen langzaam mijn haren te strelen. “Gooi het er allemaal maar eens even uit.”
“En ik wéét ook wel dat het niet fair is om mannen alleen maar voor technische klusjes te gebruiken, maar dat wil toch niet zeggen dat ik een slecht mens ben?” snik ik. Het zit me hoog, blijkbaar. Waarschijnlijk is het de wijn die spreekt. “En natúúrlijk mis ik iemand die mij knuffelt. Of die mij tegen de keukenkastjes aan drukt en mij in mijn oor fluistert dat hij mij wil, omdat hij mij zo lekker vindt. Maar verder zijn mannen maar stom!” En dan begin ik ongegeneerd keihard te huilen.
“Rustig maar. Ik snap het,” beurt mijn vriendin mij op. “Maar weet je, voor zulke intimiteit heb je echt geen vent nodig hoor.”
Vragend kijk ik haar aan. Ik snap niet zo goed wat ze bedoelt, naïeve vrouw die ik ben. Ze staart naar mijn gezicht, maar niet naar mijn ogen. Dan pakt ze met haar hand mijn kin en buigt zich naar mij toe.
“Die onderbuikgevoelens, hè… Die heb ik al zó lang voor jou…,” fluistert ze.
bron: pixabay.com 6268127
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
