Azza was nog maar net 12, toen haar vader besloot dat het mooi was geweest. Naar school ging ze niet, want dat was voorbehouden aan haar vijf broers, maar intussen moest ze wel gevoed en gekleed worden — net als haar drie zussen, dus genoeg hulp in huis als hij haar zou uithuwelijken.
Aan het einde van de straat waar ze woonde, was een kleine kiosk waar ze wat snoep kocht. Een man liet zijn oog op haar vallen, volgde haar naar huis en klopte op de deur. Hij maakte een praatje met haar vader, vroeg om haar hand en kreeg die onmiddellijk.
Dat Azza 12 was en de man halverwege de 30, dat ze hem zelfs nog nooit had gezien of gesproken en dat ze geen flauw idee had wat een huwelijk inhield, dat vond haar vader van geen enkel belang. Ze was 12, ze kostte geld dat er niet was, dus moest ze maar trouwen.
Toen Azza hoorde dat ze een verloofde had, was ze opgewonden en blij. Ze droomde van een lange, witte jurk, zoals je ze ziet in soaps op televisie en dacht verder niet na over de consequenties van “getrouwd” zijn, want ze had geen enkel idee van wat haar te wachten zou staan.
Haar vader had zijn dorp in Boven-Egypte verlaten om in Cairo geld te verdienen, haar broers moesten na “zes klassen lagere school” ook aan het werk om bij te dragen aan het schamele inkomen. Haar vader was blij met iedere man die bereid was geld te geven voor zijn dochters.
Azza en haar zussen werden beschouwd als een financiële last waar hun vader vanaf wilde. Hij hoopte niet alleen dat de families waar ze in trouwden die last konden overnemen. Het zou nog beter zijn als er wat geld en goederen zijn kant op zouden worden geschoven na het huwelijk.
Armoede was overigens niet de enige reden waarom Azza en haar zussen nooit onderwijs hebben genoten. De enige school was ver van huis en hun vader zag het niet zitten dat ze zonder toezicht iedere dag de reis ernaartoe moesten maken. Dus bleven de meisjes thuis om hun moeder te helpen met het huishouden en de jongere kinderen in het gezin.
Ironisch genoeg werd het geld van de bruidsprijs voor dochters gebruikt om voor de zoons een meisje te zoeken uit een familie die in betere doen was. Anders gezegd: met het geld dat de dochters opleverden, werd er bruid gezocht voor de zoons.
Na een povere bruiloft, zonder de gedroomde witte jurk, verhuisde Azza naar het huis van haar schoonmoeder, waar ze geacht werd zijn bed te delen, naar zijn moeder te luisteren en het huishouden draaiende te houden.
Het duurde niet lang voor de mishandelingen door haar man begonnen, omdat ze haar taken niet naar behoren zou uitvoeren, hem zou ‘negeren’ en te passief als echtgenote zou zijn. Twaalf jaar oud en de jaren die volgden stonden in het teken van fysiek en verbaal geweld – een lot dat vele kindbruiden nog te wachten staat. Pas na 9 jaar huwelijk en 4 baby’s kon Azza een scheiding aanvragen.
—
Het verhaal van Azza is schrijnend, maar zeker niet uniek in arme, rurale gemeenschappen in Egypte, waar meisjes vaak niet naar school gaan en trouwen, zodra ze in de pubertijd komen. Wettelijk gezien mag dat pas vanaf hun 18e, maar de wet op zich is een papieren tijger.
Veel meisjes zijn zelf kinderen van kindbruiden en hebben geen geboortecertificaat. Ze worden onderzocht in een kliniek om hun leeftijd te bepalen en als er wat geld in de richting van de dokter wordt geschoven, dan kan een meisje van 10 opeens 18 zijn op papier. Honderden Egyptische meisjes, jonger nog dan Azza, trouwen jaarlijks op basis van vervalste certificaten.
Een andere uitweg is een huwelijkscontract dat wordt opgesteld door de ouders, maar pas geregistreerd bij de overheid nadat het meisje meerderjarig is geworden. Het komt erop neer dat het koppel pas officieel trouwt na haar 18e verjaardag, terwijl ze al jaren als man en vrouw samenwonen.
Azza is nu halverwege de twintig en moet zich maar zien te redden zonder echtgenoot of familie om op terug te vallen. Haar verhaal is er één van duizenden.
Stop kindhuwelijken. Stuur meisjes naar school!
bron: pxhere.com 45906 – CC0
