bron: pixabay.com 5730258
Het is een gewone dinsdag. Althans, zo begint het. De wekker gaat en nog half slaperig sta ik op en loop als een zombie naar de douchecabine. Ik ben nooit een ochtendmens geweest en inmiddels maak ik me ook geen illusies meer dat ik mijn lichaam kan trainen om dat te worden. Ik was mijn haren en terwijl ik dat doe, bedenk ik me wat ik vandaag aan ga trekken. Ik hou van efficiëntie, dus nu bedenken wat ik dadelijk aan ga doen, bespaart me weer wat tijd in de inloopkast waar mijn kleding hangt.
Daarna is mijn lichaam aan de beurt. Ik was mezelf niet altijd met doucheschuim, want ik heb een droge huid, maar vandaag kan het wel weer. Terwijl ik mijn handen over mijn borsten laat gaan, voel ik plotseling een dingetje. Ik pak mijn borst vast en ga er nogmaals met mijn wijsvinger overheen. Ja, ik voel toch duidelijk iets. Het lijkt op een soort knikker. Ik bedenk me dat dat vast door de beugel van mijn bh komt en besluit dat het vanzelf wel weg zal gaan over een paar dagen. Als ik even later afgedroogd in mijn inloopkast sta, besluit ik toch om vandaag een bh zonder beugels aan te doen. Misschien helpt het.
Eenmaal op mijn werk kan ik het toch niet laten om even online wat dingen op te zoeken. Google is je vriend, nietwaar? Daar lees ik al snel dat een knobbeltje in de borst kan wijzen op een tumor, maar dat het heel vaak om een cyste gaat, of om een knobbel in het bindweefsel.
Daarna probeer ik me te herinneren wie van mijn Facebook vriendinnen een week of wat geleden hier ook alweer iets over had gepost. Had zij ook niet net een onderzoek gehad met een punctie die tot twee keer toe verkeerd was gegaan? Maar uiteindelijk bleek het toch een vals alarm en was het bij haar een cyste.
Ik log snel in op Facebook en ga op zoek naar desbetreffende vriendin. Zodra ik haar vind, stuur ik meteen even een berichtje. Ik vraag hoe het met haar gaat en hoe zij die cyste heeft ontdekt. Gelukkig is zij ook net online en antwoordt dat ze het helemaal niet zelf had ontdekt. Bij haar is het tijdens haar jaarlijkse mammografie ineens tevoorschijn gekomen; zelf had ze niks gemerkt.
We praten nog even over koetjes en kalfjes en als we het gesprek afsluiten, raadt ze me aan om het toch beter even te laten checken, zeker als het over een paar dagen nog steeds niet weg is. En wanneer was mijn laatste mammogram ook alweer? Ik moet haar het antwoord schuldig blijven.
“Ik ben nog geen 50, dus het is ook nog niet verplicht,” zie ik mezelf terugschrijven. Ze wenst me nogmaals sterkte en verzekert me dat het ook bij mij vast niks zal zijn.
’s Avonds bij het uitkleden in de inloopkast voel ik nog even. Ja, het knobbeltje zit er nog. Het is zelfs een beetje pijnlijk. Zie? Vast een ontstoken kliertje door die stomme beugel-bh, houd ik mezelf voor. Kanker doet geen pijn. Toch?
bron: eigen foto (Liz)
