… zijn hele speciale kids. Da’s het eerste. Mensen hebben het niet over hun ‘kinderen’, maar over het uiteraard veel hippere “kids”.
In navolging daarvan zijn ze ook nooit gewoon “acht jaar”, maar altijd “de 8yo”. Wat je van ver haalt, bekt blijkbaar lekkerder.
Twitterkids dragen als vierjarigen vrijwillig mondkapjes in winkels. Beter nog, ze zijn zich zo bewust van hun omgeving dat ze mensen aanspreken die dat niet doen.
https://twitter.com/clau83840963/status/1314471540226961408?s=21
Bemoeizucht kan blijkbaar niet jong genoeg worden aangeleerd, maar eigenlijk wacht ik nu vol spanning op de tweet dat ’t wurm is begonnen met het lezen van Tolstoj in het Russisch. Dat the kid al beter taarten kan bakken dan de deelnemers van Heel Holland Bakt, uiteraard de ster is van de musicalclub op woensdag alsmede de balletles op vrijdag, en dat op maandag steevast de Stradivarius uit z’n koffer wordt gehaald.
Die ouders die diepzinnige gesprekken met kids van 11 voeren, waar filosofen na jaren studie jaloers op zouden zijn. Kinderen die hun klasgenoten met behulp van een metaforische pleister kunnen uitleggen waarom “all lives matter” niet aan de orde is.
Die ouders die nét die ene dochter hebben, die keer op keer getuige is van racisme door de buschauffeur. Of trots zijn op het kind dat van een platform wordt gegooid omdat ze ACAB van harte toejuichen. Heerlijk, zulke ouders. Óf het zijn fantasten, óf het is twittertuig. Maar meestal zit er maar weinig tussen.
bron: pixabay.com 1206614 (credits: user ‘ijmaki’)
De meest bijzondere vind ik die ouders van twitterkids die de tijd en moeite nemen om een kek fotootje te maken in tijden van nood, die hun dagen twitterend naast een ziekenhuisbed kunnen doorbrengen of degenen die elke scheet delen alsof het een absoluut wonder is dat een vijfjarige überhaupt een scheet kan laten en erom lachen.
Van die ouders die een getekend lucifermannetje delen alsof ze de nieuwe Rembrandt hebben gebaard, wier kinderen zonder uitzondering hoogbegaafd zijn en op hun twaalfde al geselecteerd voor Jong Oranje, in welke tak van sport dan ook. In hun hoofd en gedrag langs de lijn dan. Die denken dat ‘onverzorgd’, in de zin van kapotte kleding en ongekamde haren bij dochters die Pippi of Jan of Claesje heten, hetzelfde is als hip en cool zijn en dan ook hoogmoedig delen dat ze met een zesjarige slons rondlopen.
Ronduit zielig vind ik die kids wier ouders pront en pralend op sociale media melden dat hun kind naar het VWO gaat, mede dankzij geforceerde cito training vanaf groep vier, maar dat terzijde, want missie geslaagd en dáár gaat het om. Dat het arme kind in de tweede dan toch maar terug naar de HAVO gaat, dat wordt meestal weer iets minder enthousiast gedeeld. En als ze in de derde op de MAVO belanden, dan is de stilte oorverdovend. Laat zo’n jongen of meisje lekker het niveau doen wat ze aankunnen, zorg dat ze zelfvertrouwen krijgen en stapel rustig door. En wees gewoon beretrots op ze, punt.
En wat wél “hilarisch” is soms? De hashtag #jekrijgterzoveelvoorterug. Want godzijdank zijn de ouders met zelfspot en humor nog altijd dik in de meerderheid!
7yo: Pap, zal ik een kopje koffie voor je zetten?
– Nee, dank je… ik heb al.
7yo: Nou papa!! Ik wou er een schep zout in doen!#1April #jekrijgterzoveelvoorterug pic.twitter.com/ErS3MZU5hN
— Nic (@Bankslaper) April 1, 2021
Precies dat!!!
Een oudcollega van me, -een briljant beton- en staalconstructeur, maar je moest hem geen detailberekening laten maken- relativeerde dergelijke zaken altijd met de ‘formule’ IQ x AN = C. Volledig uitgeschreven : Intelligentiequotient maal ambitinieveau is een constante waarde.
Probleem voor (slimme) kinderen is vaak dat het AN van de ouders niet in overeenstemming is met het IQ van het kind. Die wil meestal gewoon lekker spelen, al of niet met ‘verantwoord’ speelgoed. Daar worden ze minstens zo slim van.