Na een nacht vol stomend hete, lesbische passie fietste ik naar huis. Doodop. Maar da’s logisch, na zoveel orgasmes. Mijn vriendin was zeer bedreven en ik heb het uiteindelijk aangedurfd om ook haar te verwennen. Het was in één woord: ongekend.
Maar toen ik thuis op de bank lag uit te puffen, kreeg ik stress. Ik werd ineens verschrikkelijk onzeker. Wat heb ik gedaan? Hoe kan dit? Ben ik nu ineens lesbisch? Of bi? Wie ben ik eigenlijk? En wát ben ik dan?
Dat ik dodelijk vermoeid was, hielp ook niet echt. En daar kwamen de waterlanders weer. Overmand door emoties, maar ook door een raar soort angst. Angst voor wat er komen gaat. Want wat gáát er komen? Wil ik deze gevoelens wel verder uitzoeken? Of wil ik het bij één keer laten? En heb ik dan inderdaad gevoelens voor mijn vriendin, of was dit gewoon pure lust?
Moet ik het mijn zoon vertellen? En zo ja, hóé dan?
“Nou lieverd, mama is ineens een pot geworden. Leuk, hè?”
Hoe zou hij dat vinden? En mijn ouders? Of mijn collega’s? Vrienden?
Ik baal van die gedachtes. Want ik zou mij helemaal niets moeten aantrekken van andermans meningen. Als ik na al die tijd ineens met een vrouw thuiskom, who gives a f*ck? Het gaat er toch om dat IK gelukkig ben? Zeker in de liefde?
Maar het is allemaal zo onbekend voor me. Zo nieuw, zo vreemd. En dat maakt het fantastisch en gruwelijk tegelijk. Ik ben in de zevende hemel, maar de hel brandt onder mijn voeten. Mijn maag draait wokkels en duizenden vlinders banen zich een weg erdoorheen.
Oké. First things first. Wat voel ik echt? Ben ik verliefd op mijn – tot gisterenavond altijd een geheel platonische – vriendin? Of was ik gewoon nieuwsgierig naar de vrouwenliefde?
Goed om daarover eens diep na te denken.
Eerst maar eens douchen.
Alles laten bezinken.
Ik vermoed dat dat laatste wel even gaat duren.
bron: pixabay.com 6268127
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
Het hoeft niet in een hokje he. Voel maar gewoon wat je voelt.