>> Wat hieraan voorafging <<
Drie dagen nadat ik dat knobbeltje in mijn borst heb ontdekt, zit ik op mijn werk. Zoals altijd staat de tv aan op FOX News. Blijkbaar is er een nieuw soort virus ontdekt, Covid-19 genaamd. Het schijnt snel te verspreiden en men denkt dat het in China is begonnen. Nadeel is dat het inmiddels niet meer alleen in China is, maar ook zijn wegen heeft gevonden naar allerlei andere landen.
bron: pixabay.com 5730258
In Europa blijkt Italië hevig besmet te zijn. Twee weken geleden was ik nog op bezoek in Nederland. Daar werden net de eerste besmettingen ontdekt toen ik op het punt stond terug naar de VS te vliegen.
Inmiddels begint men zich hier in de VS zich ook zorgen te maken, want er zijn hier ook al mensen besmet met het virus. Het woord “lockdown” valt meerdere keren op FOX News. Ik hoor het op de achtergrond, maar heb mijn aandacht bij mijn werk.
Even later zie ik een email binnen komen van mijn baas. De gouverneur heeft een decreet uitgevaardigd waarin staat dat sociale bijeenkomsten met meer dan 10 mensen niet meer mogen en eten in restaurants wordt ook verboden. Scholen worden gesloten en niemand mag nog op bezoek in bejaardenhuizen. Dit zijn maatregelen om het verspreiden van het Covid-19 virus tegen te gaan en mijn baas verzoekt ons om vanaf maandag thuis te werken. Het klinkt allemaal vreselijk onwerkelijk.
Op weg naar huis bedenk ik me dat ik dan misschien boodschappen moet gaan doen. Ik ben inmiddels door de wol geverfd hier en heb orkanen en tropische stormen doorstaan, maar hoe bereid je je voor op een virus wat zich over de hele wereld verspreid? Ik loop de supermarkt in en zie mijn antwoord in de vele winkelkarretjes van degenen die mij al voor zijn: toiletpapier en water!
Ik bedenk me dat we nog zat toiletpapier in huis hebben en water lijkt me ook niet het belangrijkste, dus ik laad mijn kar vol met spullen om maaltijden mee te maken. Mochten de winkels gaan sluiten, dan kan ik me de komende 14 dagen wel redden. Wel laat ik me beïnvloeden om nog wat zeep, afwasmiddel en van die antibacteriële doekjes mee te nemen. Blijkbaar verspreidt het virus zich ook via oppervlakten, dus alles moet schoon zijn en afgeveegd worden.
De dagen daarna gaan in een roes voorbij. De hele wereld lijkt in de ban van het virus te zijn wat zich langzaam over de aardbol verspreidt en ondertussen mensen neer maait waar het kan. Vooral ouderen en mensen met chronische aandoeningen lijken het hardst getroffen te worden. Een vijand die niet te zien is, niet te voelen is en waarvan niemand weet wat de persoonlijke gevolgen zijn als ’t je treft.
bron: pixabay.com 6163086 (credits: limitrofe)
En zo’n anderhalve week nadat ik dat knobbeltje voor het eerst in mijn borst voelde, moet ik voor mezelf besluiten dat ook deze ‘vijand’ blijkbaar niet vanzelf weer weggaat. Sterker nog, ik lijk er steeds méér last van te hebben. Het is een pijnlijke stekende pijn in mijn borst die soms uitstraalt naar mijn tepel.
Ik heb geen vaste huisarts hier, want de laatste jaren moest ik steeds van verzekering wisselen. En elke keer als je dat doet, moet je ook een nieuwe huisarts aanwijzen die binnen het netwerk van de nieuwe verzekering valt. Ik heb vele huisartsen uitgekozen, maar ik heb er gelukkig nog nooit één hoeven bezoeken.
Daarom besluit ik Planned Parenthood maar te bellen. Daar ben ik weleens geweest voor uitstrijkjes en daar kun je ook voor allerlei andere vrouwendingen terecht. Ik bel hen en praat even met een vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn. Die zegt me dat ze in principe gesloten zijn vanwege Corona, maar voor dringende zaken maken ze wel een uitzondering.
Ik benadruk dat ik vind dat dit echt wel in de categorie “dringend” valt.
“Het is een knobbeltje en het doet zeer en het is al bijna twee weken en het gaat niet over,” hoor ik mezelf vol overtuiging ratelen. De vriendelijke mevrouw antwoordt dat ze een afspraak voor me heeft gemaakt voor volgende week woensdag. Opgelucht leg ik de telefoon weg.
