bron: pixabay.com 4487966
Ik zit keurig in de opgedragen Gorean-positie “Nadu” op het heerlijk zachte tapijt. De vriendin van Meester J. heeft me geblinddoekt en verder ben ik helemaal naakt (op mijn geile, zwarte, kniehoge laarzen na). Ik hoor haar de ruimte verlaten en dan blijft het stil. Met gespitste oren wacht ik nederig op wat komen gaat.
We hebben vooraf – per mail – een officieel contract overlegd, waarin ik mijn harde en zachte grenzen heb aangegeven. Nu ik rustig kennis heb gemaakt met zijn vriendin en ik op hun privéterrein ben verwelkomd, heb ik alle vertrouwen in een professionele aanpak.
Gelukkig heeft mijn intuïtie me tot nu toe nog niet in de steek gelaten en ben ik dankbaar voor alle ervaringen. Nu nog ondervinden waar mijn werkelijke grenzen liggen op seksueel, fysiek en emotioneel vlak. Vandaar dat sommige van mijn harde grenzen nu zachte grenzen zijn geworden. Eens kijken hoe deze Meester daarmee omgaat.
Langzame, zelfverzekerde voetstappen naderen. Meester J. staat voor me. Hij maakt een kennismakingsrondje om mij heen en zegt me dat ik er heel netjes bij zit. Hij vraagt me of ik mijn huiswerk heb gedaan en of ik alle Gorean-posities heb geleerd en kan uitvoeren op commando? Ja, natuurlijk heb ik dat en kan ik dat, maar mag ik dat zeggen? Mag ik hardop praten?
“Ja Meester,” zeg ik. Meester J. is tevreden.
“She-sleen,” commandeert hij met een dominante, maar vriendelijke stem. Ik doe wat me wordt gevraagd. Hij is me aan het testen. Alsof ik een toets aan het maken ben. “Whipping,” zegt hij dan en PATS! Een flinke tik met de zweep op mijn billen.
“Ouch,” denk ik, nog net niet hardop.
De eerste tik is altijd even wennen, maar deze is meteen pittig. Dat belooft nog wat… Een paar tikken later wacht ik nog steeds op de zachte beloning, maar die blijft uit. Heel in de verte begint er een klein stemmetje weerstand te bieden, maar ik wuif het weg met de gedachte dat het fijne, zachte straks vast nog wel komt.
Meester J. houdt van bondage, neemt een lang zwart touw en begint mij met meesterlijke precisie in te snoeren. Dat voelt fijn, maar verder krijg ik geen enkele streling, kus of lik.
Als hij klaar is met zijn kunstwerk leidt hij me naar een andere ruimte. Lopen met een blinddoek om valt niet mee. Hij houdt me staande, draait me om en doet mijn blinddoek af. Mijn hoofd houd ik gebogen, naar de grond. Mijn ogen gesloten. Ik heb alleen een foto van hem gezien, maar heb in dit spel en deze rollen niet direct de behoefte om hem in de ogen te kijken.
Achter mij staat een levensgroot houten kruis.
Een X bekleed met zwart en rood leer.
De eerste gedachte die door mijn hoofd schiet: Oh. My. God. Serieus? Ga ik hieraan vast gemaakt worden? This is the real shit! Nou, kom maar op dan.
Je weet tenslotte pas waar je grens ligt, als je er nét overheen gaat…
Bron: eigen foto (DA)
