bron: pixabay.com 5730258
Zo’n tien minuten voor mijn afspraak parkeer ik op de bijna lege parkeerplaats voor een strip mall waar Planned Parenthood is gevestigd. Normaal is er hier op de groenstrook voor het pand altijd wel een Amerikaan te vinden met een bord waarop één of andere leus staat dat abortus moord is. Of mensen die op hun knieën zitten te bidden voor degenen die er binnen gaan.
Ik, als nuchtere Nederlandse, vind het maar zwaar overdreven allemaal. Zeker omdat dit niet eens een locatie is waar abortussen worden uitgevoerd. Hier komen mensen alleen voor advies over voorbehoedsmiddelen, doorverwijzingen, testen voor geslachtsziekten, uitstrijkjes, etc. Maar in tegenstelling tot anders ligt de groenstrook er vandaag stil en verlaten bij.
Ik bel aan bij het pand en meteen gaat de deur open. Voordat ik ook maar één stap binnen kan zetten, wordt eerst mijn temperatuur gemeten en moet ik vragen beantwoorden over of ik me ziek voel en moet hoesten. Daarna word ik met een clipboard en vragenlijst weer de auto ingestuurd, want wachten in de wachtruimte mag vandaag niet, vanwege Covid. Na zo’n tien minuten in de auto word ik gebeld op mijn mobieltje en mag ik binnen komen. Ik krijg bij de deur een mondkapje aangereikt en moet mijn handen ontsmetten met een doorzichtig goedje.
Eenmaal binnen gaat alles vrij snel. Ik moet me half uitkleden en krijg dan zo’n mooi papieren hesje met twee gaten erin waar je armen door moeten. Bij mij scheurt dat ding altijd al uit als ik het aan probeer te trekken en het zit voor geen meter. Ik snap dit soort dingen ook niet zo. Misschien is het toch de preutsheid hier in de VS?
Zodra de arts binnenkomt, begint ze een praatje en vraagt allerlei dingen die ik ook al op de vragenlijst heb moeten invullen. Daarna vraagt ze me bij welke borst ik een knobbeltje heb ontdekt. Als ik “rechts” antwoord, vraagt ze of ik dan mijn rechterborst kan ontbloten. Ik frommel wat met het papieren hesje en besluit dan dat ik echt niet krampachtig de linkerkant vast ga zitten houden. Ze moet er maar aan wennen dat ik niet preuts ben.
De arts beschrijft uitvoerig hoe ze de stoel nu wat naar achteren gaat zetten, zodat ik meer ontspannen kan liggen en zij beter kan onderzoeken. En terwijl zij de stoel tergend langzaam naar achteren laat gaan, trekt ze alvast haar plastic handschoenen aan. Daarna begint het onderzoek. Al vrij snel komt de bevestiging: zij voelt het knobbeltje ook. Ze vraagt nog even hoe lang geleden ik dit ontdekt heb en meldt dan meteen erachteraan dat ze mij een doorverwijzing zal geven voor het maken van een mammogram en echo.
Als ik negatief reageer op haar vraag of ik verder nog vragen heb, neemt ze afscheid. Ik meld me aan de balie voor de verwijsbrief. Daar tref ik een vriendelijke verpleegster die me vraagt of ik al weet waar ik naartoe kan voor zaken als echo’s en mammogrammen. Maar voor ik überhaupt antwoord kan geven, duwt ze al een papier mijn kant op met daarop een waslijst met adressen van mogelijke locaties. Ik houd ervan als mensen meedenken, dus ik neem het papier gretig aan. Thuis zal ik het wel bestuderen.
Daarna mag ik nog even $60 eigen bijdrage afrekenen. Dat is dan de wat mindere kant van dit soort bezoekjes hier. Gelukkig heb ik een speciaal account van mijn werk met een bijbehorende credit card. Ik geef de card aan de vriendelijke verpleegster. Na betaling schuift ze de bon en de verwijsbrief mijn kant op en zegt ze dat ik klaar ben. Bij de uitgang wordt de deur voor me van het slot gedaan en opengehouden en ben ik vrij om te gaan.
Even later zit ik weer in de auto. Ik kijk naar de papieren die ik naast me op de bijrijdersstoel heb gelegd. Eigenlijk ben ik vandaag niet echt wijzer geworden. Ja, iemand anders heeft nu ook geconstateerd dat er een knobbeltje in mijn borst zit, maar ik had al niet het idee dat ik me daarin had vergist.
Ik had eerder gehoopt op geruststelling. Een reactie als “Nee mevrouw, dat voelt heel normaal, niks te vrezen!” willen krijgen. Maar in plaats daarvan kreeg ik een brief met een handtekening van een arts die vindt dat iemand anders er ook maar eens naar moet kijken. Teleurgesteld en allesbehalve gerustgesteld start ik de auto. Ik kijk nog een keer naar de groenstrook. Maar zelfs daar zit nog steeds niemand op de knieën om voor me te bidden dat het allemaal wel goed zal komen.
bron: pixabay 1451887
