Alle gevoelens die ik ervaar, zijn ongekend. Niet helemaal, maar ze zijn in een totaal andere context gezet.
Je kent ze vast wel, die gevoelens die je hebt als je verliefd bent. Die rode wangen, een glinstering in je ogen, een hart dat extra hard slaat en een eeuwigdurend, golvend onderbuikgevoel. Brandende lendenen.
Die gevoelens ken ik. Natúúrlijk ken ik ze. Maar altijd voor een man. En nu, vanuit het niets, voor een vrouw. Ik ben totaal van slag. De hele dag vergeet ik alles. Omdat ik aan haar denk. Mijn werk doe ik op de automatische piloot. Ik staar de minuten van de klok. Ik ben de hele dag opgewonden. Wat ik best vervelend vind. Want het gevoel leidt mij af.
Aan de andere kant is het ook wel leuk. Juist omdat ik mij zo seksueel voel, draag ik strakke truitjes, rokjes, leuke jurkjes. De mannen op de afdeling worden gek. En ik ben niet geheel ongevoelig voor de lustige blikken.
Mijn zoon heeft het donders goed in de gaten. Toen ik na een tweede poging alwéér een eitje liet aanbranden vroeg hij doodleuk: “Hoe heet hij?” Meer zei hij niet. En ik kon alleen maar schaamtevol naar beneden staren. Met een veelzeggende glimlach rond mijn lippen. En rode koontjes.
Weet hij veel dat hij een zij is. En ik heb besloten om het vooralsnog ook maar even zo te laten. Laat ik eerst maar eens uitzoeken wat ik nu precies wil. En wat ik verwacht.
Wat ik wil is eigenlijk vrij helder; ik wil haar. Elk uur, in elke positie. Ik wil haar voelen, strelen, likken. Daar is geen twijfel over mogelijk. Nu moet ik alleen nog bedenken wat mijn eigen verwachtingen zijn. En, niet geheel onbelangrijk: ik moet er achter zien te komen wat zíj wil. Sinds onze nacht samen heb ik namelijk niets meer van haar gehoord.
bron: pixabay.com 2010107
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
