Ongeveer een jaar geleden begon het te kriebelen. Ik zat in mijn ongemakkelijke fauteuil in de woonkamer (toentertijd gekocht omdat ik het kleurtje zo leuk vond, maar bepaald niet om het zitgemak) en keek om me heen. Een gevoel van intense ontevredenheid daalde op mij neer. De kleur zat al ruim 10 jaar op de muren, de meubels konden echt niet meer en het laminaat begon tekenen van slijtage te vertonen.
Normaal gesproken kan ik dit soort gevoelens redelijk lang onderdrukken, want ik weet wat het betekent als je zoiets aan gaat pakken: veel werk. Gedoe. Tegenvallers. En vooral: veul geld. En dat laatste is best belangrijk als je aan zo’n klus begint. Veel mensen hebben de kans gehad om flink te sparen tijdens de Corona periode. Wij niet. Geen (goedbetaalde) vaste baan betekent simpelweg hard sappelen om de huur en de wekelijkse boodschappen te betalen. Maar eerlijk is eerlijk: sparen zit sowieso niet in ons DNA, want wij zijn korte termijn denkers. Mooi weer? Hup, het terras op! Genieten van het moment, dat is ons credo.
Ik heb dus een missie: met niet al teveel geld een nieuw interieur realiseren. Verf, raambekleding en laminaat komen uit de winkel, de rest gaan we (nou ja ik, want mijn wederhelft draait na een half uurtje googelen al totaal door) bij elkaar sprokkelen op Marktplaats. Ik heb er zelfs al een kekke naam aan gegeven. Het wordt “Industrial Modern met een Vintage Twist”.
Ik kijk echt teveel naar VTWonen, ik weet het. Maar Marktplaats is de hel op aarde, vooral als je ongeduldig bent van aard. Verkopers hebben namelijk alle tijd van de wereld, vooral als ze weten dat ze een populair item in handen hebben. Drie dagen geleden deed ik een bod op een kek vintage dressoir en ik heb nog steeds geen antwoord. Doe dan een tegenbod! Neem contact op! Iets!! Maar nee. Dus mijn zoektocht gaat door. Helaas loop ik weer eens gigantisch achter op de laatste trends, want heel veel mensen zijn op zoek naar een uniek vintage meubelstuk.
Voor aanvang van deze zoektocht was ik me er nog niet zo van bewust, maar inmiddels weet ik dat er in Nederland op bijna elke straathoek een vintage winkel zit en op elk industrieterrein bevindt zich wel een grote loods die vol staat met tweedehands spullen. En die winkels hebben vlotte namen zoals Hippyshakewonen, of Retroloes. Ik ben er ook achter dat het een lucratieve business is. De prijzen van gewilde items zijn hysterisch. Mensen leggen zonder blikken of blozen ruim 1000 euro neer voor dat geweldige “Deense, Retro, Real Sixties, High- of Lowboard Buffetkastje”.
Laat ik nu nét zo’n kastje willen. Mission Impossible is dus begonnen. Want hoe bemachtig ik er eentje zonder meteen persoonlijk failliet te gaan? Betere vraag: wie wil mij dat kastje verkopen voor een paar honderd euro? Ik hoor nu een schamper gelach opgaan in Vintage Land. Met een beetje geluk koop je tegenwoordig voor een paar honderd euro een aftands opknappertje die jaren in een donkere schuur heeft staan te verschimmelen. Beschrijving: “Prachtig midcentury retro pareltje met gebruikssporen die passen bij de leeftijd.” Gebruikssporen my ass! Het ding valt van ellende bijna uit elkaar, Karin!
Die vintage business lijkt verdorie wel de overspannen woningmarkt! “Buitenkansje! Een leuk huisje (bouwvallig krot) in een wijk in opkomst (crimineel bolwerk). Opknappertje (alles moet plat), ruime tuin (een postzegeltje waar je nog geen tuinstoel kwijt kunt, overgroeid met onkruid), voor slechts 4 ton!”
Verkopers zijn inmiddels de schaamte geheel voorbij en hebben zich totaal overgegeven aan het kapitalisme: geld-geld-geld! En money.
En waarom zou je ook niet. Het is wat de gek ervoor geeft, tenslotte. Misschien is dit wel de idiote wereld waarin we leven. En ik geef toe: de hebberigheid neemt ook bezit van mij op het moment dat ik dat ene perfecte meubelstuk zie. Ineens ben ik bereid om over mijn budget heen te gaan. Jammer dat ik daarna dus een week op water en brood moet leven, maar: alles voor die ene afgebladderde, blauwe, oudhouten kast!
Gelukkig heb ik mijn eigen voice of reason, de Friese nuchterheid zelve. Die verklaart me met regelmaat subtiel voor gek als ik weer totaal doordraaf. Als ik hem een hysterisch appje stuur: “Kijk dit, lief, kijk dan! Zo gaaaaaf!”, is zijn enige antwoord: “Hmm.” En achter die ‘hmm’ gaat dan overduidelijk enorm veel afkeuring schuil. En die afkeuring voel ik. 100% Garantie dat ik dan met een harde plof terug in de werkelijkheid beland.
Ik voorspel dus dat deze zoektocht nog even zal duren. Of er moet iemand zijn die dit leest, die vervolgens met zijn of haar hand over het hart strijkt en me het vintage kastje van mijn dromen wil verkopen.
Voor weinig.
Natuurlijk.
bron: pixabay.com 2613518
