Het was niet het gesnurk van mijn man dat me uit mooie dromen haalde. Ook niet dat van mijn honden dus trok ik op onderzoek uit. Ik sloop de trap af en met dat ik de bron naderde, werd mijn verbazing groter: ik heb helemaal geen naaimachine. Met een ruk trok ik de deur van de meterkast uit zijn sponning: ‘Godverdomme, wanstaltige kutkabouter, wat doe je hier en vooral wát doe je?’
Pilzepfeifer naaide onverstoord verder en mompelde tussen zijn vlezige lippen en de daartussen geklemde speld door: ‘Zie je toch, sufkut. Het moet afgelopen zijn met de medische apartheid.’
Hij had geluk dat vermoeidheid het won van moordlust. Ik zag het inderdaad. Meneer naaide gele hesjes, gele sterren, gele paraplu’s, gele peervormige insignes. Hij had klaarblijkelijk te veel van zijn buitenverblijf gesnoept of te veel met zijn foute vrienden van het Forum voor Desinformatie rondgehangen. Of beide.
Hoe dan ook: sneu. Bekenden van me die complottheorieën verkondigen, verpakt in woorden van rede, die alle wappietermen vermijden en woorden van betrouwbare bronnen verdraaien, kunnen op nul respect rekenen, maar dit is van een andere orde. De kutkabouter is in verstrooide staat en heeft liefde nodig.
Ik boog voorover en sloeg mijn armen rond zijn vadsige middel. Alles in mij voelde weerstand, alsof mijn binnenbekleding eruit kwam en ik binnenstebuiten bestond. De klotekleuter met puntmuts leek het allemaal best te vinden. Dat was natuurlijk een rode vlag die ik stom genoeg negeerde. Ik tilde hem naar de woonkamer, ging zitten en wiegde de vijf kilo lelijkheid met rotte tanden waar hij zijn duim tussen duwde.
‘Luister, ku… bedoel lief kaboutertje, het is niet zo netjes om over medische apartheid te spreken. Hoe denk je dat dit is voor de grote groep kwetsbaren die de deur niet uit kan? Voor het ziekenhuispersoneel dat niet meer op tandvlees, maar op zenuwwortels loopt en volledig gesloopt is? Voor patiënten die buiten de maatschappij staan door wachtlijsten, omdat een kleine groep schreeuwers bang is voor een stok in hun gok, want vaccineren is niet eens verplicht. En kom op nou, die sterren, dat is zelfs voor jou laag.’
Hij gaf geen sjoege, had zijn ogen dicht. ‘Slaap je?’
‘Nee, domme kut. Wat heb je trouwens een plofkop gekregen.’
‘Dat komt door mijn medicijnen, maar wat bedoel je?’
Hij zucht. ‘Jij denkt toch niet dat ik echt een wappie ben?’ Hij sprong van mijn schoot, trok zijn telefoon uit zijn zak en hield het scherm voor mijn neus. ‘Zie je dit?’
‘Ja, de Tikkie-app en dus?’
‘Waarom denk je dat deze blitskikker iedere demonstratie bijwoont, zo goed gekleed kan gaan, een BMW rijdt én gaat emigreren?’
Ik had het kunnen weten, voelde me direct smerig dat ik hem mijn liefdevolle aandacht had gegeven en…
‘Hé wacht, wat zei je? Emigreren?’
Ik danste de horlepiep tot zonsopgang.
bron: pixabay.com 5019546 + eigen toevoeging
Nancy blijf Alert hij is een gewetenloze paddenstoelenknakker. Hij deugt niet en vernaggelt je en steekt overal zijn wormvormig aan hangsel in! Hij blijft een plurk en aast op het ministerpresidentschap! Hij is spekglad!