Bron: Pixabay.com 403585
Ja hoor, weer een half jaar voorbij. De tijd vliegt. Drie en een half jaar geleden onderging ik een gastric bypass-operatie. Ik heb sindsdien mijn ervaringen gedeeld. Eerst onder pseudoniem, later onder mijn eigen naam. Na een jaar ben ik gestopt met wekelijkse blogs, maar wel met de belofte dat ik elk half jaar even van me zou laten horen. Vandaag ben ik 3,5 jaar postoperatief. En het gaat best lekker.
In tegenstelling tot andere keren heb ik het afgelopen halfjaar zo nu en dan wat genoteerd. En zo kan ik wat dieper ingaan op wat er is gebeurd, in plaats van weer een ik-weeg-nog-steeds-hetzelfde verhaaltje. Dat begint anders ook wat te vervelen, nietwaar? Hoewel dat gegeven best bijzonder is, want ik hoor toch meer en meer dat mensen een jaar of drie na een maagverkleining echt serieus weer aankomen. Ik heb dus geluk. Of ik doe het gewoon heel goed, dat kan natuurlijk ook. 🙂
Dat laatste vond ook de arts die ik sprak tijdens mijn jaarlijkse check. Helaas weer alleen telefonisch. Ik had er zó naar uitgekeken om iedereen van de groep weer te zien, maar C* gooit nog steeds roet in het eten wat dat betreft. Het werd een leuk gesprek met de arts en de assistent. Die laatste hing de vlag uit en noemde me een ‘modelpatiënt’, nadat ik mijn relaas had gedaan over voeding en beweging. “Ik word zo gek van al die smoezen die mensen bedenken om maar niet te hoeven bewegen omdat de sportscholen dicht zijn. Wat een onzin zeg. Jij zoekt tenminste naar mogelijkheden. Dikke pluim.” Ik gloeide.
Ook de arts was heel positief. “Over die paar aangekomen kilo’s hoef je je echt niet druk te maken hoor.” Ook mijn zorgen over het feit dat ik nu wel weer te zwaar was volgens mijn BMI wuifde hij weg. “Laat dat nou maar lekker los hè, die BMI is ook maar een cijfertje als je jouw gewicht hebt. Blijf bedenken dat je BMI ooit 40 was, dit is prima! Blijf lekker bewegen en op je voeding letten, jij komt er wel!”
Dat bewegen heb ik aardig op de rit. Wes, mijn trainer is een geschenk uit de hemel. Stap voor stap kon ik steeds een beetje meer. We trainden de hele winter, zelfs in de sneeuw, in zijn achtertuin. Tot zijn vrouw hem daar uit bonjourde in de lente. De eerste keer sporten op het schoolplein van de plaatselijke basisschool, tíjdens de BSO, was op zijn zachtst gezegd, een overwinning. Daar sta je dan met al je onzekerheden op een overvol schoolplein je oefeningen te doen. Met om je heen een kringetje kinderen en heel veel nieuwsgierige oogjes. Wat voelde ik me ellendig. Niet alleen door die kinderen, maar ook omdat ik mij zó ongemakkelijk voelde. Elk moment verwachtte ik een opmerking als: ‘Waarom ben jij zo dik?’ Maar die kwam niet. Natuurlijk kwam die niet.
Echt resultaat boek ik, afval-wise, niet met dat sporten. Ik voel me beter en trotser over mezelf en dat zorgt ervoor dat ik op andere gebieden ook betere keuzes maak, maar ik val er niet door af. Die paar aangekomen kilo’s blijven zitten waar ze zitten. En eerlijk, ik zie er ook beter uit. Beetje meer gevuld hier en daar en dat is – op sommige plekken – echt heel fijn. Ik heb met plezier weer bh’s in een maatje groter gekocht. 🙂
In de afgelopen periode deed ik ook mee aan een DNA onderzoek van de NOK. Een arts bijt zich vast in genetische aspecten die meespelen in het ‘dik-zijn’. Ze wil meer inzicht in ‘afwijkingen’ in het bloed en in hoeverre hormonen meespelen, maar ook beter aan verwachtingsmanagement kunnen doen. Op basis van de genen en de relatie tussen die genen en de resultaten van andere patiënten is namelijk (op den duur) goed te voorspellen hoeveel en hoe blijvend een patiënt kan afvallen door een bypass. Soms is een andere weg gewoon een betere optie. Ik juich dit echt toe om veel teleurstellingen te voorkomen, dus ik deed graag mee.
Het was leuk om weer een keer op de kliniek te zijn. Enerzijds vanwege het leuke gesprek met de sportinstructeur die mij ook in het voortraject begeleidde. Hij liet me de resultaten zien van de fietstest en ik zag dat ik met sprongen vooruit was gegaan qua conditie. Maar het was ook leuk om mensen te zien die nog aan het begin staan van alles. Hoewel ‘leuk’ hier eigenlijk niet het juiste woord is, want ik voelde hun angst en onzekerheid over wat hen nog boven het hoofd hing.
Ik werd nieuwsgierig bekeken. ‘Zou zij ook ooit dik zijn geweest’? ‘Waar zit zij in dit hele traject?’ Ik zou graag hele dagen doorbrengen op de kliniek om hen te helpen, een hart onder de riem te steken en écht te informeren. Meer dan de NOK zelf doet. Want ja, het is een hel af en toe, maar je krijgt er een heel nieuw leven voor terug. En ik wil hen waarschuwen dat het echt de rest van je leven uit jezelf moet komen en slank blijven voortdurend doorzettingsvermogen eist. Dus als je niet van plan bent om je leven om te gooien, laat dan niet in je lijf snijden…
Ooit was ik één van hen. En dat voelt als een leven geleden.
Ik voel me gelukkig ook weer goed. Dat was het afgelopen halfjaar wel anders. Ik was niet zo trouw met het innemen van de multivitamines en daardoor had ik flink wat tekorten opgebouwd. Ik nam ze niet in omdat ik er beroerd van werd. Nu met een nieuw merk, gaat dat beter. Toch blijf ik moe, dus de laatste weken ben ik echt heel zorgvuldig aan het kijken wat ik eet en hoe mijn lijf reageert. En ik kan niet anders concluderen dat suiker en koolhydraten voor mij echt een heel slecht idee zijn. Ik slaap slechter na dagen waarop ik het wel eet en mijn darmen worden er ook niet blij van.
Na een week strikt koolhydraten vermijden was ik ook al snel kilo’s kwijt. Dat hoefde nou ook weer niet zo nodig, dus ik zoek nu naar een gulden middenweg. En het is soms een ware zoektocht. Maar ik ben inmiddels wel zo ver dat die boterham waar ik zo intens van genoot, minder aantrekkelijk wordt door de bijverschijnselen. Ik wil de beste versie van mezelf worden en dus blijf ik op zoek naar voeding die daar bij hoort en zorg ik op alle fronten goed voor mezelf. Zo maak ik keuzes om sommige mensen uit mijn leven te weren, omdat ze alleen maar energie kosten, laat ik elke drie weken mijn nagels doen en ga regelmatig naar de schoonheidsspecialiste voor een bindweefselmassage. Cadeautje! Mijn huid is weer mooi en ik straal weer. Beetje zelfzorg kan geen kwaad en liever verwend dan verwaarloosd zeg ik maar. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik die extra zorg waard ben. Triest, maar waar…
Ook zakelijk maak ik andere keuzes. Ik neem alleen nog maar schrijfklussen aan waar ik echt heel veel zin in heb. Zo werk ik nu samen met een leefstijl- en voedingsdeskundige. Zij is een expert op het gebied van voeding en mindset en ik ben dat op het gebied van overgewicht en afvallen. We zijn een geweldige aanvulling op elkaar en ik leer veel van haar. En ik verander erdoor. Het heeft geen zin meer om te janken dat ik levenslang heb, omdat ik nu eenmaal geboren ben met deze genen. Ja, ik moet levenslang opletten, maar ik hoef mezelf niet meer uit te hongeren, omdat ik opboks tegen al die kilo’s. En dat alleen is al een feestje waard.
Met de GBP heb ik een vliegende start gemaakt en het enige wat ik nu nog hoef te doen, is goed voor mezelf zorgen. Beter te eten, passend bij waar ons lichaam voor gemaakt is. Eten is plannen, plannen, plannen. Daar maak ik elke week de tijd voor. Recepten doornemen, lijstjes maken en zorgen dat er genoeg in huis is. Ik bak me suf in de eiercakes en broodjes zonder meel en krijg er meer en meer plezier in. En negatieve gedachten over mezelf vermijd ik zoveel mogelijk. Ik ben trots op wat ik in de spiegel zie en omarm alles. Dus losse velletjes, putjes en mijn buikje, het hoort allemaal bij mij.
Gisteren sprak ik een collega die ik nog niet zo lang ken. Mijn oprechte ‘Hoe is het nu met jou?’ resulteerde al gauw in een warm en mooi gesprek. En ik deelde ook wat details over mezelf met haar, zo ook over mijn afvalproces. Ze was er stil van. “Ik dacht dat jij altijd al zo’n petieterig klein vrouwtje was. Ik kan me jou niet voorstellen met 40 kilo meer.”
Toen we ophingen, spookte dat gesprek nog lang door mijn hoofd. Vroeger zeiden mensen tegen mij dat ik niet moest zitten met mijn omvang. ‘Het past bij je, jij bent nu eenmaal klein en rond.’ Ik heb er veel moeite mee gehad om mezelf anders te gaan zien. Klein en rond was mijn identiteit, wat was ik zonder dat nog?
Nu weet ik het. Ik ben klein en petieterig. En man, wat ben ik daar retetrots op zeg.
Tot over een half jaar!
Veel liefs,
Marga
Na lang zoeken toch nog een ‘voor’ plaatje kunnen vinden waar ik helemaal op sta. Ik ging niet graag op de foto als een ander ze maakte 🙂
2017 – Ongeveer een half jaar voor de operatie
Bron: Eigen foto MvdB
juli 2021
Bron: eigen foto MvdB
