“Boeien, mam.” Dat was alles wat hij zei, onder begeleiding van een een grimas. “Mag ik nog even gamen voordat ik ga slapen?”
Ik ben met stomheid geslagen. Het kostte mij heel veel moeite om mijn zoon te vertellen dat ik weer verliefd ben. En ik vond het extreem lastig om hem te zeggen dat mijn nieuwe vlam een vrouw is.
Ik had verwacht dat we een hele avond zouden kletsen. Praten over liefde. Over seksualiteit. Dat ik al zijn vragen zou beantwoorden. “Nee, ik ben nog nooit eerder op een vrouw verliefd geweest. Ja, ik ben gelukkig nu. Nee, ik zou mezelf niet per definitie lesbisch willen noemen.” Alle vragen heb ik in mijn hoofd al duizenden keren beantwoord. Maar meneer zegt alleen maar: “Boeien, mam.”
“Nee, nu niet,” zeg ik hem, “gamen doe je maar een andere keer. Ik wil nu eerst weten wat jij ervan vindt.” Hop. Daar komt mijn nieuwe, kordate ikje weer tevoorschijn. Ik mag die versie van mezelf wel.
“Ja Jeeezus, wat wil je dat ik zeg?”
“Nou, gewoon wat je ervan vindt! Ik kan me voorstellen dat je aan het idee moet wennen. Dat je moeder nu met een vrouw is.” Ik zeg het doelbewust stellig en ik kijk hem recht aan. Ik wil een reactie uitlokken.
“Wat ik daarvan vind? Nou, precies wat ik zeg. Boeien. Meer niet. Gewoon, boeien.” En hij pakt alvast de controller van de Playstation. “Nee, we gaan nu niet gamen. Ik neem geen genoegen met ‘boeien’.” Ik pak de controller uit zijn handen.
“Jezus mam. Doe effe normaal? Moet ik nou echt een uitgebreid statement maken? Wat wíl je nou?” Ik zie dat zoon geïrriteerd raakt. Maar ik zet door. We moeten dit bespreken. “Dat is precies wat ik wil, ja. Ik wil weten wat jouw gedachtes hierover zijn. En ik wil dat je weet dat ik alle vragen beantwoord.”
Nu pak ik zijn handen vast. Geef me alsjeblieft een knuffel, roep ik in gedachten. Stop met dat puberale gedoe en heb je moeder lief.
“Mam. Het maakt mij niets uit. Ik vind ’t prima. Je straalt. Dat zegt genoeg. Moet ik nou godverdomme echt ook nog zeggen dat ik nog steeds heel veel van je hou?”
Boos loopt hij weg.
Op de bank moet ik een beetje huilen.
Ja, dat was precíés wat ik moest horen.
bron: pixabay.com 2136095
Alle blogs van Emma vind je >> hier <<
