Bron: Netflix Trailer Squid Game (120e seconde)
Heel ’t Internet heeft het momenteel over twee Netflix-series: Midnight Mass (gezien, en ja, een absolute must-see) en Squid Game. Waar je er bij Midnight Mass vanaf het eerste moment vol in zit, haakte ik bij Squid Game bijna af bij de eerste aflevering. Dat kwam door de aanvankelijk nogal rare, zeer kinderachtige manier waarop acteur Lee Jung-jae de hoofdpersoon Seong Gi-hun neerzet. Maar ook dat had – zo blijkt later – een functie; Gi-hun verwordt uiteindelijk tot een keiharde die-hard. Ik ben dan ook blij dat ik toch verder keek dan de eerste aflevering lang was. Squid Game is intrigerend tot en met!
Natuurlijk is ook over deze serie alles allang gezegd in de ontelbare recensies online. Alle acteurs zijn al tot op het bot geanalyseerd, de vijf games die de 456 ‘spelers’ moeten overleven voor die berg geld (100 miljoen won per speler = een totale geldprijs van 45,6 miljard Koreaanse won = ca. 33,3 miljoen euro, voor de last survivor) zijn al helemaal ontleed in hun maatschappelijke en filosofische betekenissen, en de vergelijkingen met Running Man en The Hunger Games zijn ook allemaal al gemaakt.
Wat kun je in de zoveelste recensie dan nog over zo’n serie vertellen? Juist. Niks. Nou ja, toch wel. Want als je eenmaal gekeken hebt, blíjft de serie je bezig houden. Dat uiterst ongemakkelijke gevoel dat je bekruipt bij het kijken van zoveel intermenselijke wreedheid, suddert in ieder geval lang na: is dit nu hoe wij allemaal diep van binnen zijn?
Is dit hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan? Zijn we allemaal pionnen op een speelbord, geregisseerd door een onbekende hogere macht? Worden al die levensspelletjes gespeeld ten behoeve van het amusement van een über-rijke elite? Complottheorieën daarvoor te over…
Is dít wat mensen in al hun egocentrisme ‘nu eenmaal’ doen? Degenen die al op de grond liggen en die tijdens het spel verliezen, koudbloedig (laten) elimineren?
Sorry, you lost = hop, kogel door de kop…
Je kunt inderdaad niet anders dan de parallel met de huidige maatschappij trekken: zó is het leven dus vandaag de dag. Nu nog meer dan gisteren. In het spel van Squid Game is het hoogste gebod weliswaar dat iedereen absoluut gelijk is en gelijke kansen heeft: geen discriminatie, geen buitensluiting, geen privileges. Dat, in combinatie met het summum van onderlinge concurrentie en puur egoïsme (immers, als je niet voor jezelf kiest, maar voor een vriend of geliefde, kies je meteen voor je eigen dood; altruïsme is fataal), zorgt ervoor dat je de allerslechtste kanten van het wezen ‘mens’ te zien krijgt. Het is voor iedereen hetzelfde: vreten of gevreten worden. Nét als in het echt.
Daarnaast maakt de serie eens te meer duidelijk: mensen doen werkelijk álles voor geld. Of liever gezegd: ze doen alles om uit de – door hen zelf veroorzaakte – financiële penarie te komen. Wanhoop is nu eenmaal de krachtigste motivatie. En het gevoel niets meer te verliezen hebben (behalve je leven) is de grootste stimulans om eventuele fatale stappen te zetten, zelfs als de kans op ‘beter’ slechts minimaal is.
Blauwe en rode pakken – Bron: Netflix Trailer Squid Game (28e seconde)
Maar niet alleen de spelers – allemaal in een blauw(groenig) trainingspak – zijn interessant: ook de gemaskeerde bewakers (“workers”) in de markante rozerode jumpsuits leveren input voor de een of andere theorie. De bewakers fascineerden me eigenlijk nog meer, vooral omdat zij eigenlijk ook slechts een horde gevangenen zijn, aangevoerd (en, indien nodig, gestraft) door de ‘Front Man’, een soort van keiharde ploegleider, die echter ook weer een hogere baas heeft. Ze moeten ’s nachts in hun cellen blijven en ieder bevel, hoe wreed ook, opvolgen.
Bewakers voor hun cellen – Bron: Netflix Trailer Squid Game – 38e seconde
Vooral de kledij zelf is opvallend in de serie: blauw en rood, in een dermate mierzoete setting van snoepkleurtjes dat de kleuren soms meer turquoise en roze lijken. Ja ja, een vrouw let daarop, natuurlijk. Maar wat me in dat kader nog meer opviel: de spelers worden stuk voor stuk op straat gerekruteerd met een kaart-flip spelletje, waarbij gekozen moet worden voor een blauwe of een rode kaart.
Alle (!) in seizoen 1 getoonde spelers kozen voor blauw. Niemand koos rood. Dat geeft te denken: zouden de bewakers misschien óók op straat gerekruteerd zijn, net als de spelers? Zouden zij degenen zijn die de rode kaart kozen – en verloren? Blue card, blue suit. Red card, red suit. Komt dat mogelijk in seizoen 2 terug? Gaan we dan de ellende van de bewakers in dit geheel zien? Komen we er dan achter waarom zij daar zitten en al die afschuwelijke dingen moeten doen?
Wie zijn die arme sloebers, die zonder scrupules hun medemensen (moeten) neerknallen, als die verliezen bij een kinderspel? Die de ziel- en waardeloze lichamen ogenschijnlijk emotieloos in de verbrandingsovens schuiven? Die zelfs hier en daar zó aan lager wal zijn geraakt dat ze een extra slaatje slaan door stiekem te dealen in organen van de nog net niet gestorven slachtoffers? Die eigenlijk nóg onbeduidender zijn dan de spelers zelf?
Mierzoete pasteltinten voor een keiharde wereld – Bron: Netflix Trailer Squid Game (37e seconde)
Wat ís dit voor wereld die we hier te zien krijgen? Is dit nu onze wereld? Ja, dus. Alleen in lieflijke pasteltinten en met een unheimische voice-over om het spel uit te leggen. En mede te delen dat “players who are not able to complete the game, will be eliminated.”
Eén foute handeling en je wordt gecanceld. Net als in het echt.
Het leven is een spelletje. En de dood blijkbaar evenzo.
