bron: pixabay.com 5095887
Maleisië, een groene parel in de kleurrijke kaart van Zuidoost-Azië. Het land heeft lang gebeten op de Covid-kogel en sinds maart vorig jaar zijn er min of meer voortdurend lockdowns geweest. De meest recente lockdown ging in mei in en het lijkt erop dat we er nu eindelijk langzaam uitkomen. Dat mag ook wel, want het neuspeuteren binnen had tot gevolg dat er op een bevolking van 31 miljoen inwoners tóch nog dagelijks 15.000 nieuwe besmettingen bij kwamen. Dus overal en altijd mondkapjes op, scholen dicht en een uit- en inreisverbod. Desondanks hielp dat alles dus niet veel.
Gelukkig heeft de Maleisische regering onlangs in al haar wijsheid besloten van de pandemie dan maar een endemie te maken en gooit nu sinds een paar weken voorzichtig een aantal economische sectoren open. Zo kunnen wij sinds 16 september weer naar het mooie eiland Langkawi vliegen! Sinds die datum zitten de vliegtuigen ernaartoe vol en puilen de hotels daar uit hun voegen.
Bron: pixabay.com 1650889
Ook zijn de spa’s weer open. Ik ben nogal een fan van massages, maar helaas zijn die nog niet toegestaan. Niet getreurd, ik had ergens een advertentie gezien van de plaatselijke hamam. Ja, wij hebben hier in hartje Kuala Lumpur een heuse hamam. Eentje die in hartje Marrakesh ook niet zou misstaan. Voor de ingang staan altijd verrukkelijk ruikende meisjes met bloemen in hun lange zwarte haar. Met lieftallige glimlachjes wenken ze hun klanten het etablissement in en ik heb al vaker getwijfeld of ik er niet eens naar binnen zou gaan. Nu kan het weer, dus: if not now, then when?
—
10 uur ’s ochtends. Ik heb afspraak voor een ‘gommage’; een scrubbeurt om mij eens goed schoon te schrobben. Vol goede moed treed ik de hamam binnen. De geur van wilde rozen bereikt mijn neus en de klanken van Duizend-en-één-Nacht vullen mijn hoofd met zoete dromen. De Fata Morgana in de Efteling is er niets bij.
Een prachtige prins, slechts gehuld in Oosterse mystiek komt op mij af, neemt mijn handen in de zijne en verwelkomt mij in zijn domein.
Helaas, ook hier heersen de mondkapjes nog steeds en de anderhalve meter is hier in KL nog lang niet afgeschaft! Ik word verzocht plaats te nemen in de wachtruimte.
Never mind.
Al popelend ruil ik in de kleedruimte mijn kleren om voor een badjas en loop in de richting van de hararet, waar mijn scrub-ritueel gaat plaatsvinden. Een lieftallig popje laat mij de hamam ruimte zien Een groot uitgevallen en zeer sterk ogend vrouwmens dwingt mij in de richting van de harde marmeren tafel.
“Lay face down.”
Langzaam laat ik mij op het marmer zakken en geniet al bij voorbaat.
Ik gluur om mij heen. Kan ik nog weg? En wáár zijn in hemelsnaam die lieftallige meisjes?!
Van top tot teen, waarbij echt geen enkel plekje wordt overgeslagen – nou ja, behalve die paar beneden dan – word ik met olijfolie ingesmeerd.
“You stay here.”
Stiekem doe ik een oog open. Lijkt het nou maar zo of zie ik daar een wreed grijnslachje rond de lippen van mijn domina spelen?
Als een gloedglanzende zeemeermin lig ik bevallig op de bank, in afwachting van wat gaat komen.Als een spekgladde, gevloerde bultrug houd ik angstvallig vast aan de glibberige, marmeren bank.
bron: pixabay.com 3050621
Na tien angstige minuten komt de zus van Ted Bundy terug. Vanuit een ooghoek zie ik een enorme schuurspons alias washand. Geen gewone; deze is voorzien van een ruwe binnenkant en mijn sadiste gaat mijn lijf ermee te lijf, alsof haar leven op het spel staat. Dit, terwijl ik inmiddels voor het mijne vrees.
Helemaal relaxed lig ik te genieten van het hamam-ritueel
De minuten aftellend lig ik zwijgend en met opeen geklemde kaken te lijden.
Al mijn vuiligheid, mijn huidvet en zonden worden weggeschuurd. Niet dat ik die heb natuurlijk. Maar stel dat die er wel waren, dan zijn ze nu echt uit alle poriën en kiertjes en spleetjes verdwenen.
bron: pexels.com 5416335
Als ik – naar adem happend en met een rood geschuurd vel – van de bank opsta, kijk ik eens om. Dat had ik beter niet kunnen doen. Dui-zen-den zwartige viesdeeltjes liggen op het witte marmer. Onverstoord pakt de vrouw van de slager een emmer water en smijt deze leeg waardoor alle viezigheid en mijn zonden in één keer worden weggespoeld. Het lijkt de zondvloed wel, want ze gooit nog en passant een paar emmers over mij heen, mompelt iets van een groet en is weg.
Druipend blijf ik achter en loop dan maar naar de kleedkamer terug.
“You like”? vraagt het schattige jonge ding achter de balie, haar mooie kopje even scheef houdend. Ik kan er nog net een lachje uit persen: “Yes yes, very nice”.
Liegen is een zonde. Maar mooi dat ik die niet meer laat wegschuren!
