Sommigen van mijn generatie herinneren zich het wellicht nog de titelsong van de serie M*A*S*H, Suicide is painless. Ik ben ermee opgegroeid, met dat deuntje. M*A*S*H was geweldig. Ik keek er elke keer naar uit. Humor, drama, romantiek, de serie had alles wat je je kon wensen als je vermaakt wilde worden. Toch had de titelsong een donkere kant.
Want: ook ik weet inmiddels dat zelfmoord niet pijnloos is. De pijn die anderen, je nabestaanden voelen, is namelijk immens. En ja, ik weet waarover ik spreek. Ik heb op een absurd moment in mijn leven daadwerkelijk dertig slaappillen samen met de nodige wodka naar binnen gewerkt. Alles om er maar niet meer te hoeven zijn.
Pas op het allerlaatste moment in dat proces van zelfmedelijden, hopeloosheid en negatieve gedachten had ik toch nog de tegenwoordigheid van geest om mijn ex-man via sms in te lichten over de rotzooi die ik kort daarvoor had geslikt. Ik deed dat, omdat ik me ineens realiseerde wat ik mijn kinderen aandeed als mijn poging succes zou hebben.
Dat heeft de nodige consequenties gehad. Jarenlang. Ik werd inderdaad ‘gered’. Ik werd in de ambulance gereanimeerd. Mijn kinderen waren – geheel terecht – erg boos op me. Mijn ex was niet meer aanspreekbaar. Ik heb het nodige moeten doen om hen allen te overtuigen van het feit dat ik inmiddels WEL betrouwbaar ben en dit soort ‘onzin’ nooit meer zal uithalen. Over de reactie van mijn ouders zal ik me verder maar niet uitlaten.
Ik heb ervan geleerd. Namelijk dat zelfmoord behoorlijk egoïstisch is. Je geeft daarmee niemand uit je directe omgeving de kans om je (alsnog) te helpen. Je geeft niemand de keuze. Je knijpt er gewoon tussenuit, zonder er werkelijk bij stil te staan wat dat met je nabestaanden, je dierbaren doet.
Natuurlijk heb je op zo’n eng, onwerkelijk moment het gevoel dat je je dierbaren meer kwaad dan goed doet als je blijft. Je denkt dat ze opgelucht of zelfs blij zullen zijn als ze van jou verlost zijn. Maar als je ook maar íéts verder denkt, zou je moeten snappen dat dat het allerlaatste is wat ze zullen voelen. Verlossing… nee. Ze zullen vooral gemis voelen. En je vervloeken om wat je deed. Want waarom heb je dan nooit eerder aan de bel getrokken?
En ze zullen zich schuldig voelen. Zich afvragen wat ze verkeerd hebben gedaan, waarom ze het niet gemerkt hebben. Ze zullen zich afgewezen voelen. In de steek gelaten. Dat wil je niemand aandoen. Zeker je kinderen niet.
Eén ding is mij duidelijk. Al moest ik een beetje lachen toen ik op de IC wakker werd met een bord vanillevla onder mijn neus, die ijverig bij mij naar binnen werd gelepeld… En al moest ik lachen om de twee psychologen die eigenlijk alleen maar van mij wilden horen dat ik spijt had van mijn daad… ik zal dit nooit, maar dan ook nooit meer doen. Want ik heb mijn kinderen echt pijn gedaan. Anderen ook. Ik heb gefaald. Als moeder, als beschermer, als verzorger, als ex, als vriendin. Ik had het beter moeten doen.
Ik zal mijn liefsten en dierbaren nooit meer op deze manier voor het blok zetten. Nooit meer zoveel pijn doen. Mocht je dit lezen en denken dat je de wereld ‘verlost’ van jouw aanwezigheid als je ervoor kiest om ertussen uit te knijpen: heb je op een rijtje gezet wie onvoorwaardelijk van jou houdt? Zouden zij ‘verlost’ zijn? Blijf! Voor hen.
Bron: pixabay.com 6059889
Dat zijn ook bij mij de redenen om die stap niet te zetten.
Ik realiseer mij echter ook dat er mensen zijn, die op het laatste moment zich dit niet meer realiseren. Bij wie de dood inderdaad komt. Soms op geweldadige wijze (de trein). Terwijl ik ze in het leven echt kende als mensen die juist om hun medemens gaven, ze het verdriet, de angst en afschuw zouden willen besparen. Ze zijn waarschijnlijk helemaal hopeloos. Egoistisch, ja, maar ook triest dat ze blijkbaar zo ver gaan.
Ik denk dat er helaas ook genoeg mensen zijn die echt zelfmoord plegen en niet meer bezig zijn met “die anderen die om hen geven”. Voor hen is gewoon hun eigen leven niet leuk, te zwaar of wat dan ook. Die zijn helaas het station van aan een ander denken al voorbij.
Zijn de mensen die jou liefhebben, die jij liefhebt, er nu wel voor jou?