bron: pixabay.com 1285164
Hé man! Zoek jij ook een leuke vrouw?
Begin dan eens met interesse tonen in haar persoonlijkheid en met jezelf én haar positief te benaderen. En bovenal: behandel haar niet als prostituee.
Inkoppertjes? Niet voor alle mannen…
Een jaar geleden kreeg ik een vriendschapsverzoek van Pieter, de jongen met wie ik ooit mijn eerste keer deelde. Destijds – ik was 17, hij 20 – was hij een populaire jongen met gele Dr.Martens en vlechtjes in zijn haar, iets wat mijn alternatieve hart sneller deed kloppen. Onze ouders begrepen ons niet en The Smashing Pumpkins wel, zo concludeerden we uit hun songteksten op Siamese Dream. We blowden af en toe samen en stuurden elkaar mixed tapes van onze favoriete muzikanten en nieuwe ontdekkingen. Hij was mijn eerste grote liefde, maar na een half jaar wilde hij weer vrij zijn en sloeg aan het daten met een meisje met een navelpiercing. The Smashing Pumpkins troostten me.
Maar nu had Pieter me weer teruggevonden! Vol van nostalgie accepteerde ik het vriendschapsverzoek en een tijdje lang haalden we de leukste herinneringen op. Maar al snel bleek dat deze man nu niet meer zo vrijgeestig in het leven stond. Hij klaagde veel, vond zijn werk niet leuk en had helaas geen vriendin. Dat vond ik oprecht vervelend voor hem.
Maar in plaats van met mij te flirten – door middel van het tonen van enig interesse of zo – ging hij vooral hameren op hoe klein zijn kansen waren:
‘Een vrouw zoals jij ziet mij natuurlijk toch niet staan.’
‘Jij ziet er nog goed uit maar ik heb een bierbuik.’
‘Je gaat nog naar concerten? Daar zijn we toch veel te oud voor?’
Als ik een piemel had gehad, zou die er behoorlijk slap van worden. Sterker nog: hij zou van ellende mijn buikholteschulp inkruipen.
Bron: pixabay.com 6639112
Het was niet zijn onzekerheid waarop ik afknapte, maar de manier waarop hij bij de pakken was gaan neerzitten en hoe hij zichzelf de grond in boorde. Deze man, die ooit helemaal níéts gaf om wat de wereld van hem vond, was nu zelf zijn grootste criticus.
Voorzichtig probeerde ik hem dat duidelijk te maken, zonder ook maar enige kritiek te uiten: “Maar er zijn toch ook veel leuke kanten aan je? Ik vond jou bijvoorbeeld altijd heel erg grappig!” En: “Ik zou je best wel weer kunnen zien staan, hoor! En als we elkaar weer iets meer spreken, zijn er misschien zelfs dingen die je over mij wilt weten?”
Het drong niet tot hem door. Onder het mom van ‘ik ben nu eenmaal eerlijk’ had hij echter wel af en toe wat aan te merken op mij. “Wát een lelijke jas heb je daar aan!” antwoordde hij op een groepsfoto die ik ter vermaak naar hem stuurde. Ik zette het maar weg als onhandigheid; zoiets kan gebeuren.
Toen brak het moment aan dat ik hulpbehoevend werd: een hernia legde mij vijf maanden plat. Op Facebook plaatste ik een oproep: welke vrienden hadden zin en tijd om af en toe boodschappen voor me te doen of voor me te koken? Pieter woonde aan de andere kant van het land en maakte ongevraagd tachtig euro naar me over, zodat ik online boodschappen kon bestellen. Hartstikke lief! Intussen had ik extra tijd omhanden, dus we appten vrolijk door. Nou ja, vrolijk… hij appte al mopperend door. Vooral over het feit dat er wéér geen enkele vrouw in de kroeg met hem had willen praten.
Op een dag kwam er eindelijk een directe vraag, al ontbrak het nog steeds aan interesse in mijn persoonlijkheid: “Denk je dat jij en ik ooit nog een keer seks met elkaar gaan hebben?”
Ik moest er even over nadenken, voordat ik mijn antwoord voorzichtig formuleerde: “Geen idee, ik sluit het niet geheel uit… Maar om eerlijk te zijn vind ik elkaar een beetje verleiden wel wat aantrekkelijker dan ronduit praktisch vragen naar de kansen. Dus misschien kunnen we eerst beginnen met flirten? 😉”
Dat viel totaal verkeerd. Hoe dúrfde ik kritiek te uiten over zijn manier van doen? Ik, die voor Jan en alleman haar benen spreidde (ik had een keer laten vallen dat ik polyamoreus ben, maar ook uitgelegd dat dat voor mij weinig met seks en alles met liefde te maken heeft), maar niet voor hem, terwijl hij toch zó lief voor me was en me overal mee hielp?
Ik was verbijsterd en besloot maar even helemaal niet te reageren. Wie weet kwam hij hier dan nog op terug. Dat deed hij. Met het bericht: “Wel zo netjes als je die tachtig euro even weer terugstort. Ik neem aan dat je dat met me eens zult zijn.” Ik heb me nog nooit zó goedkoop gevoeld.
Het contact heb ik maar weer verbroken. Ik luister nog steeds zo nu en dan naar The Smashing Pumpkins maar dan enkel de cd’s tot en met Siamese Dream. Daarna kwam de zanger in zijn geitengeluidfase. En weer wat later werd hij Trump-aanhanger. Over en uit.
Iedereen verandert. Maar er is niets mis met het koesteren van herinneringen aan hoe het ooit was. En bij die oude cd’s zie ik nog steeds de Pieter van vóór zijn inceltijd.
De Pieter met de gele Dr.Martens. Niet de Pieter van vandaag.
wat een afknapper!
maar die 80,- waren al op toch 😉