“Goh, dát is lang geleden!”
Net voordat ik de Jumbo wil binnenlopen, kom ik een vriendin tegen, die ik al geruime tijd niet meer heb gezien.
“Wat leuk om jou weer eens te zien! Hoe is het met je?”
“Wacht even, eerst even uitpuffen.”
Zwaar hijgend leunt Marijke tegen de gevel. Ze draagt een roze sportbroek met een witte krijtstreep en een bijpassende warme sweater.
“Sportief, hoor,” complimenteer ik haar bewonderend.
“Ja, sinds Corona heb ik véél meer tijd om te sporten. Het klinkt misschien lullig, maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als tijdens deze pandemie!”
“Je ziet er ook echt goed uit! Heerlijk toch, zo af en toe een dagje vrij!”
“Nou, eh… nee, want ik ben eigenlijk aan het werk. Ik moet trouwens opschieten, want ik heb straks om 13 uur een online meeting. Weet jij toevallig hoe laat het is?”
“Je hebt nog wel even,” stel ik haar gerust. “Maar best wel relaxed,” verbaas ik me, “dat je kunt sporten tijdens kantoortijd.”
“Multitasken, heet dat tegenwoordig,” lacht Marijke. “Het uitvoeren van meerdere handelingen op hetzelfde moment.”
Ik knik beamend. “Multitasken is inderdaad wel heel nodig bij een drukke baan, ja…”
“Niet alleen op het werk, hoor. Kun je ook prima thuis doen. Wanneer ik bijvoorbeeld onder de douche sta, maak ik tegelijkertijd de badkamer schoon. Als je multitasken consequent toepast, bespaar je werkelijk zeeën van tijd!“ Met een trots gezicht kijkt Marijke me aan.
Mijn gedachten glijden af naar mijn buurvrouw, die tijdens de uitbraak van het virus als verpleegster op een Corona-afdeling in een ziekenhuis werkte. Ze kwamen daar handen te kort. Op de IC was multitasken niet bepaald vrije keuze. Het was bittere noodzaak. Door een tekort aan zorgverleners was het uitvoeren van meerdere handelingen op hetzelfde moment vaak het laatste redmiddel.
Marijke leunt op één been naar voren en af en toe maakt ze een paar soepele kniebuigingen tussendoor. Ach ja, natuurlijk, ze was aan het multitasken. Een praatje maken en ondertussen je conditie opbouwen, dat valt prima te combineren. Stiekem vraag ik me af of ze tijdens een vrijpartij tegelijkertijd ook nog even het bed verschoont.
“Klusjes tussen neus en wippen door,” mompel ik zachtjes.
“Wat zei je?” Marijke trekt haar kin in en draait haar hoofd langzaam zo ver mogelijk naar links en rechts. Dan duwt ze haar rechteroor naar haar rechterschouder.
“Ik dacht dat iedereen weer gewoon op kantoor moest komen werken,” zeg ik – nu iets luider.
“Welnee joh, ik werk toch bij de belastingdienst? Wij moeten nog steeds thuiswerken, hoor. Leuker kunnen we het niet maken, wel gemakkelijker,” grapt ze erachteraan.
Ze legt haar handen op haar buik en ademt rustig in en uit.
“Nou, ik ga maar weer eens aan het werk!” Marijke draait zich abrupt om, zwaait een groet en zet er flink de looppas in. Bewonderend kijk ik haar na. Ze boft toch maar met zo’n baan. Maar het voelt ook alsof de lasten en lusten oneerlijk zijn verdeeld. Marijke is de hele dag lekker thuis aan het werk, terwijl mijn buurvrouw min of meer verplicht was om dagelijks in het ziekenhuis te gaan werken, waardoor ze al snel zelf met het virus besmet raakte. En nu, een jaar later, heeft ze nog steeds ernstige klachten. Long Covid.
“Ik ben net een kasplantje,” huilde ze de laatste keer, terwijl ze voetje voor voetje door de straat schuifelde. “Ik heb nog steeds het gevoel dat ik totaal geen lucht krijg, wanneer ik me beweeg… Normaal werken wordt nooit meer wat, volgens mij. Zelfs thuiswerken niet…”
In rap tempo rent Marijke mijn gezichtsveld uit. Langzaam slenter ik de Jumbo binnen. Als ik de bloemenafdeling passeer, zie ik ineens een leuke plant staan. Het is een krachtige, groene kamerplant in chrysantenoptiek. Misschien is dat een leuke symbolische oppepper voor mijn buurvrouw, bedenk ik enthousiast. Zal ik ‘m voor haar kopen?
Maar dan lees ik de bijbehorende plantbeschrijving.
In de aanbieding: luchtzuiverende thuis kantoor plant – alleen deze week voor slechts 8,99!
bron: eigen foto (YA)
