bron: pixabay.com 5695820
Waar je langdurig mee omgaat, daarmee word je besmet, zegt men wel eens. En warempel, na een lange tijd noodgedwongen met de dreiging van het Coronavirus te hebben geleefd, lijkt het er wel op alsof we zelf sommige eigenschappen van het virus hebben overgenomen.
Met de invoer van de QR-code, lijken we getransformeerd te zijn in onzichtbare organismen, die zich alleen nog maar in leven weten te houden met behulp van een gastheer. En, zoals verwacht, heeft Rutte deze glansrijke rol van gastheer op zich genomen. Een rol, die speciaal voor hem lijkt te zijn weggelegd. Tenslotte werd hij al veel eerder als ‘aantrekkelijk, welbespraakt en vooral gastvrij’ beschreven.
Sindsdien verwelkomt hij ons regelmatig met een stralend gezicht en wijst hij ons vriendelijk, doch nadrukkelijk om alleen plaats te nemen op de door hem specifiek aangewezen plekken. Het leven lijkt zich naar een achteraf gelegen, duister en besloten bioscoopzaaltje te hebben verplaatst, waar je na een grondige check van je kaartje, hoogstpersoonlijk door Rutte in het donker naar je plaats toe wordt geloodst. Een zaal, waarin eerst een reclamespotje vertoond wordt om twijfelende jongeren over te halen om zich alsnog te laten vaccineren. Terwijl iedereen, die in de zaal heeft mógen plaatsnemen, natuurlijk al lang en breed gevaccineerd is.
bron: pixabay.com 5695821
Volgzaam muteerden we moeiteloos met alle maatregelen mee en sloten we een samenlevingscontract met de overheid af, waarin alle voorwaarden om voortaan deel te mógen nemen aan deze samenleving, keurig werden vastgelegd.
Tot mijn grote verbazing stemmen veruit de meesten van ons hiermee in. Op de een of andere manier zijn onze antistoffen tegen een dergelijk overheidsbeleid niet krachtig genoeg ontwikkeld om werkelijk massaal te protesteren tegen de uitrol van de QR-maatschappij.
Virussen worden door wetenschappers beschouwd als de allersimpelste vorm van leven. Ze worden door sommige wetenschappers zelfs als ‘niet levend’ omschreven.
En ja hoor, ook ons leven werd steeds minder geleefd. Op advies van de overheid, hielden we onderling afstand, knuffelden we elkaar niet meer en mochten we ’s avonds niet meer naar buiten. Ook bezochten we de winkels niet langer, werd er niet meer gesport en gingen we niet meer naar een restaurant, museum, concert of gewoon naar de kroeg voor een biertje.
En nu, ein-de-lijk, mogen we weer deelnemen aan de maatschappij. Maar wél op vertoon van een QR-code. Onze leefomgeving wordt dus nog steeds door onze gastheer bepaald. Vol verbazing heb ik het zien gebeuren. Zijn we nu echt met z’n allen per ongeluk in slaap gevallen tijdens die eindeloze, langdradige film, waarin Rutte als de nieuwe James Bond levensgroot op het doek valt te bewonderen?
Een bar slechte film, waarin wij slechts een bijrol als levenloos virus kregen toebedeeld? Een virus dat eigenlijk net zo goed als ‘niet levend’ kan worden beschouwd, omdat het zich alleen maar met behulp van een gastheer – onze ‘vriendelijke’ overheid – kan manifesteren?
Waarom laten we dit eigenlijk gebeuren, vraag ik me oprecht af? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Maar misschien moeten we het eenvoudige antwoord op deze vraag zoeken in de heldere virusomschrijving van Sigrid Otto:
“Virussen hebben geen plek in de stamboom van het leven, ze bungelen er een beetje naast. Ze zweven op de mysterieuze grens tussen leven en levenloosheid.”
Dat heeft zo zijn voordelen, want:
“Wie niet leeft, kan ook niet sterven.”
bron: pixabay.com 6331225
