Zondagochtend
Zo, nou nou, ff bijkomen hoor, ik had weer een momentje. Ik werd wakker uit een hele toffe droom, ik denk omdat Delilah de kamer in kwam, zo van; hé trut, wat dacht je van wat te vreten? Dus ik helemaal een feestje maken. Eerst voor de ukkies, want die zijn niet te harden als ze eten krijgen. Hen gewiekst ontwijkend en luid “I just haven’t met you yet” zingend (geen idee waar dat lied nou weer vandaan kwam), heb ik ze zo’n zakje meurzooi gegeven – en dat is dan het makkelijke deel van het ritueel. Want Marbles heb ik totaal verpest inmiddels, die eet alleen maar droogvoer (weirdest cat you ever met!), maar dan met vezeltjes eroverheen (soort kattenbrinta, goed voor zijn armzalige spijsvertering), dan warm water (nu mag koud geloof ik ook wel weer, maar ach nou ja) en dan moeten er wel een paar snackies op want anders haalt hij er nóg z’n neus voor op. Geloof ik hoor, ik heb geen idee wat ik allemaal aan ’t doen ben, ik rommel maar wat aan tot ie zijn neus in die bak steekt. Wat vaak genoeg al op het aanrecht is, wat ik ooit heb toegelaten, want hij was zo zielig en die kittens zijn zo druk dus, aaaaah nou laat maar dan. Dus daar kom ik ook nooit meer vanaf. Hartstikke gezellig, zo gezellig dat ik halverwege het ritueel gewoon weer keihard in janken uitbarstte. Alsof ik dat vannacht nog niet genoeg had gedaan.
Bron: eigen foto’s
Echt lachen met die overgang. Fysiek merk ik er weinig tot nix van…ik heb ’t af en toe wel heul warm, en dan vraag ik me af of dat soms een opvlieger is, maar dat is dan toch alleszins niet de horror die ik ervan verwacht had. Ik bleek een paar weken geleden ook ongemerkt 5 kilo afgevallen, ook niet direct heel stereotype geloof ik.
Maar jánken jongen, echt om hel-le-maal nix-nakkes-nada. Gelukkig is er geen hond die het ziet, al heb je in dit soort situaties echt veul meer aan een hond trouwens. Die gaat je lief troosten en meejanken en zo, een kat moet er nix van hebben. Freddie vluchtte net gewoon voor me weg na die hele 2 minuten voor die bak leeg was, en Lilah draaide hooghartig haar kont naar me toe toen ik mijn hoofd naast haar op de bank legde. Marbles zat net aan zijn eten te snuffelen, wat er nu overigens weer totaal verlaten bijstaat, want drie snackbrokjes en 2 snuifjes waren kennelijk wel weer genoeg. Hoe die gast op gewicht blijft mag God weten. Ik vermoed dat ie de 10 kilo wel haalt. Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, want oppakken is een delicate aangelegenheid die ik liever vermijd, de lappendeken aan schrammen en gaten op mijn armen en benen krijgt toch al nauwelijks de kans om überhaupt toonbaar te worden. Blote benen en armen in de zomer kan ik voortaan dus wel op mijn buik schrijven, waar waarschijnlijk óók nog wel een verdwaalde haal te vinden is trouwens.
Ook van de ukkepukkies hoor, want hoewel die geen agressief vezeltje in hun mini-lijfjes hebben zitten – zelfs als ze een enkele keer per ongelijk met mijn hand willen spelen, doen ze dat vrijwel zonder uitgeslagen nagels of doorbijtende tandjes, terwijl ze elkaar toch zo ongeveer af lijken te maken – willen ze nog wel eens verkeerd springen en dan gaan instinctief toch die nagels uit en hangt er eentje ergens heel liefdevol en hulpeloos aan mijn lijf te bungelen. Gelukkig gaan ze elkaar nu luid kwetterend te lijf op de bank, dus ik ben even veilig. Echt een wereld van verschil qua karakter met Marbles, die bijna nooit een piep geeft, en als ie geluid maakt is dat ook echt een piepje waarvan ik nooit echt zeker ben dat ik ’t goed gehoord heb.
Nu net zat ie weer met zijn dikke reet naast de wasbak, draaide zijn kop met grote ondoorgrondelijke ogen naar me toe toen ik toevallig langsliep, wat waarschijnlijk betekent dat ie uit de kraan wil drinken. Die heb ik dus maar zachies aangezet (wel links aan de vieze kant natuurlijk, alsof dat wat uitmaakt, ahum), daar hoef ik niet bij te blijven want het kan wel even duren voor ie besloten heeft dat dat inderdaad de bedoeling was. Hoe lang dat gelebber duurt weet ik ook nooit, na een poosje hoor ik altijd die kraan nog lopen; een superirritant geluid dat ik op de een of andere manier de 1e paar minuten heb leren buitensluiten. Dan zit hij alweer lang en breed ergens anders, op het aanrecht of op de grond, nog net zo ondoorgrondelijk naar weet ik veel wat te kijken.
In de tussentijd was ik door al dat gepoezelefoes ook alweer in lachen uitgebarsten, terwijl de tranen nog rijkelijk stroomden, dus toen was het feest helemaal compleet. En nou heb ik me toch pijn in mijn harses!
P.S. Voor wie zich nog afvraagt waar de pukkie-namen vandaan komen – dat is dan wel een gebrek aan je opvoeding:
Marbles had ik nooit zelf bedacht, die komt van een Amerikaan. Duh. Miauw!
