“Mijn haar is echt véél te lang,” moppert dochter.
“Ja,” beaam ik, “het mijne ook, misschien moeten maar weer eens naar de echte kapper. Is alweer zó lang geleden…”
Wij gaan namelijk niet vaak. Drie van de vier keer (per jaar) knippen dochter en ik elkaars haren; moeilijk is het niet, rechttoe, rechtaan. Kats eraf met een scherpe schaar en wij zijn weer klaar. Maar soms moet er toch weer wat model in om de boel er weer fatsoenlijk uit te laten zien.
bron: eigen foto (LB)
De volgende dag zitten we al bij het kapsalonnetje om de hoek. Een schappelijke volksbuurtkapper* die sinds Corona bar weinig te doen heeft. Tot nu toe was het altijd heel aangenaam daar: hoofdmassage, kopje koffie, fijngevoelig (ros)kammen en coifferen, lekker. En heel relaxend.
Helaas heeft de kapper ook op dat gebied flink geknipt.
“Nee, hoofdmassage zijn we mee gekapt. Corona, hè… Wassen, knippen, stylen dan maar?”
Ik geef aan dat stylen voor mij niet hoeft; dat had ik aan de telefoon ook al medegedeeld. Ten eerste vind ik dat totaal zinloos bij mijn haar, ten tweede wonen we letterlijk om de hoek; vijftig meter verderop kan ik mijn haar ook wel met mijn eigen föhn droogblazen. En ten derde zie ik het nut niet in van drie kwartier omslachtig (en duur!) gefröbel, waarvan het resultaat er na vijf minuten alweer uitgezakt is en waarmee ik vier uur later toch weer in mijn bed lig.
bron: eigen foto (LB)
“Oké, wassen en knippen dus. Speciaal verzorgingsboostertje misschien?”
Nee, hoeft ook niet. Die gebruik ik thuis al regelmatig. Gewoon alléén wassen en knippen.
Ja, dochter idem dito.
Ik zie de teleurstelling in de ogen van de kapster: geen vetpot of jackpot, deze klanten. Als ik voor de spiegel zit, krijg ik spontaan medegedeeld dat ik geen koffie of watertje krijg: “Corona, hè. U snapt…”
Nee, snap ik niet, maar goed. Het zij zo.
De kapster vermeldt met bedenkelijk gelaat dat er toch echt wel wat snelverzorgingsspray in mijn haar moet, want anders komt ze er met de kam niet doorheen. Vind ik raar en ik wil al bijna aanbieden om het zelf dan maar even te doen; ik kom er immers prima doorheen. Maar nou ja, het zal. Ze pompt twee keer met een onbeduidend sprayding en kamt erop los. Tien minuten later ben ik klaar: haar 8 cm korter, zoals opgedragen: rechttoe, rechtaan.
bron: eigen foto (LB)
“Toch even snel wat droogföhnen hoor, anders wordt u nog ziek buiten, met dit weer.” Ze wappert een halve minuut met de föhn door mijn fijne haartjes, die eigenlijk allang opgedroogd zijn tijdens die 10 minuten kammen en knippen.
Dan is dochter aan de beurt. Zelfde procedure, maar een iets langere kniptijd: 15 minuten, want zij heeft beduidend meer en dikker haar dan ik (*jaloers*). Nadat ook zij ‘even drooggeblazen’ is, staan we nog geen drie kwartier na binnenkomst alweer bij de kassa.
“Dat is dan €116 euro,” verkondigt ze met droge ogen. Sjemig! Ik had wel een vermoeden dat het iets duurder geworden was en dat de Coronaverliezen weer een beetje goedgemaakt moeten worden, maar 58 euro per persoon voor in totaal nog geen dertig minuten wassen en knippen? Zoveel verdient mijn accountant, met zijn sjieke office, niet eens per uur!
“Ohw…kay…” mompel ik verbouwereerd en betaal. De fooi laat ik dit keer maar achterwege. De volgende drie, vier keren knippen we wel weer zelf…
De volgende dag zit het me toch niet lekker. Ik kijk nog eens op de bon. Wassen-knippen-stylen à 54 euro plus verzorgingsspray à 4 euro, staat er. Stylen? Had ik helemaal niet! En twee keer spraypompen voor haar eigen kamgerief, voor 4 euro? Wat zijn dat voor prijzen? Ik trek de stoute schoenen aan en ga terug om toch nog eens even na te vragen.
“Ja, mevrouw, u wilde zélf geen styling? Maar enkel wassen en knippen bieden wij niet meer aan; het is altijd inclusief stylen. En die spray heeft u toch echt zelf goedgekeurd…”
Nu ben ik nog verbaasder. Dit is toch geen service? Wij zijn toch geen melkkoeien?
Ik herpak me. “U bent zich er wel van bewust dat dit niet goed is voor uw klantenbinding? U denkt toch niet dat wij nog terug gaan komen als u deze prijzen en deze manier van ‘behandelen’ blijft handhaven?”
“Daar ga ik niet over. Dat bepaalt de baas,” zegt ze onbewogen. Maar zij ís de baas, zoveel weet ik nog.
“Oké, helaas, dan is het niet anders.” Ik wil geen tijd meer verspillen aan dit deze kaalplukkerij en pak mijn eenmalige verlies. Het geld groeit me tenslotte niet op mijn hoofd.
*) NB: het gaat hier om een Oostenrijkse kapper, geen Nederlandse! Na enig vergelijk op social media weet ik dat de prijzen van de meeste kappers in Nederland beter te behappen zijn.
er zijn hele goeie, duidelijke filmpjes op Youtube… en het iet er prima uit, netjes in lagen of alleen de puntjes… ik wist niet dat het zo makkelijk was, nooit meer een kapper nodig 😀
Al meer dan 40 jaar ga ik elke zes weken naar dezelfde kapsalon en de laatste 20 jaar word ik bijna altijd door de zelfde kapster geholpen. Die weet onderhand ook wel wat mijn wensen zijn en hoef daarom zelden aanwijzingen te geven.
Na de ‘coronasluiting’ ging er 1 euro bovenop de prijs, dus dat valt allemaal hartstikke mee lijkt me zo. Voor €24 ben ik weer het heertje en heeft ze mijn baard ook weer tiptop in model gemaakt. Zij doet niet aan ‘stylen’ en andere vaak loze kreten. Gewoon het eerlijke knipwerk en bij voorkeur in haar dat kort ervoor thuis gewassen is.
De belangrijkste aanpassing die ze gedaan heeft was, toen ze weer open mocht, dat ze ook op maandag geopend was. Maar na een maand had ze weer haar oude ritme en was maandag weer een reguliere vrije dag.