…oftewel: studiefinanciering. Op rijksoverheid.nl is daarvoor een hele pagina aangemaakt, met niet alleen alle veelvoorkomende vragen en antwoorden, maar zelfs een checklist. Ze houden per stap zo ongeveer digitaal je hand vast om duidelijk te maken waar je recht op hebt, onder welke voorwaarden en wat de consequenties zijn.
Als je gaat studeren, ben je meestal een jaar of achttien en volwassen genoeg om te mogen stemmen, trouwen en de wereld rondreizen zonder toestemming van je ouders. Je mag lekker helemaal zelf bepalen wat je allemaal wilt doen, zolang je je maar bewust bent van één ding, namelijk dat het dragen van eigen verantwoordelijkheid betekent, dat je óók instaat voor de gevolgen van het eigen handelen. Dat er naast rechten ook plichten zijn. En dat keuzes altijd consequenties hebben.
En daar gaat het verbazingwekkend vaak mis in de hoek van de online jammerende Jenny’s, ongeveer dezelfde groep als de reeds eerder beschreven Sneeuwvlokjes. Andere mensen mogen opdraaien voor hun principes (als je die al zo kunt noemen), ze hebben allemaal wel “iets” en dat “iets” moet vooral goed uitgemolken worden, want aandacht. En aandacht hebben ze allemaal te weinig gehad in hun jeugd.
Het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat, als je dan een draadje op Twitter onder ogen krijgt, waarin ze het met elkaar hebben over studieschulden, ze er allemaal tot aan hun nek in blijken te zitten. Gelukkig hebben ze wel (bijna) allemaal een mooie studie afgerond en een goede baan, hen die chronische migraine met baby’s willen combineren even daargelaten. Toch? Dus die 34.000 bij DUO is zo weggepoetst.
“Had het hier toevallig laatst over. Ben tijdens studie twee jaar ziek geweest, maar bleef wel stufi krijgen (want ingeschreven). Achteraf had ik die tijd beter een uitkering kunnen aanvragen. Niet alleen voor die twee jaar, maar óók de jaren uitloop die volledig lening waren.”
Want het kwam in die twee jaar onder een dekentje op de bank niet in je op dat studiefinanciering in het leven is geroepen om een studie te kunnen bekostigen? Of zou de uitkering wellicht lager zijn uitgevallen en is het dan een gevalletje van ‘na mij de zondvloed’?
Of: “Het is rond de 50.000 euro dacht ik (ik kan het niet opzoeken, want DUO ligt eruit). Ik heb door omstandigheden (o.a. late diagnose ADHD, PTSS) vier onafgemaakte studies op mijn naam staan en kan mijn schuld van z’n lang zal ze leven nooit terugbetalen. Goed, het is wat het is.”
Want als je al drie keer eerder gesjeesd bent, dan gaat het de vierde keer natuurlijk wel lukken? Hulp zoeken was blijkbaar geen optie en toch handig dat je alles wat je niet zeker weet, kan afschuiven op een niet-functionerende site van DUO. Dat laatste doet het sowieso goed.
Deze maakt het helemaal bont: “Ik had 28.500 studieschuld, wat met rente nog opliep tot net boven de 30.000. Zelf maakte ik me er nooit zo druk om, de rente was relatief laag en aangezien ik naar inkomen kon afbetalen […] was het goed te doen.”
Mooi man, je hebt een studie gedaan, er voor de verandering een papiertje aan overgehouden en je kunt het afbetalen. Missie geslaagd, zou je denken. Het vervolg: “Heb de eerste 5 jaar amper afbetaald omdat ik er toen niet best bijzat (depressief, schulden, andere shit) …” Je verwacht het ook wel.
Net als het originele “Ik praat er niet graag over en zet het dan ook liever niet openbaar.”
Dan weet je gewoon al dat er een ‘maar’ aan zit te komen. “Maar ik heb eerst vertraging opgelopen doordat ik eerst depressief was.”
Stopzetten misschien een ideetje?
“… mijn studie niet af kunnen maken […] Daardoor moet ik nu een volledige studie terugbetalen (dus ook de basisbeurs) incl. de ov-jaarkaart. Kan wel janken als ik eraan denk hoeveel het is man. Denk er gewoon liever niet eens aan.”
Beetje kinderlijk, niet? Als een tweejarige die verstoppertje speelt. Wat je niet ziet, dat is er gewoon niet. Gaat vast helemaal goedkomen!
Wat te denken van: “Geen studie afgemaakt, wel meerdere keren geprobeerd. Had misschien eerder een autisme diagnose moeten krijgen en wellicht dan wel een studie af kunnen maken. Eindstand: Tussen de 30k en 35k totale studieschuld. Helaas is de DUO site steeds brak, weet exact getal niet.”
Nee joh, waarom zou je na al die tijd eens wat tijd en moeite steken in het uitzoeken van wat je precies moet terugbetalen en eens gaan nadenken over de rest van je leven?
Deze doet het ook leuk in de categorie haalbaarheid: “Iets meer dan 10.000, overigens studie niet afgemaakt. Combinatie van mentale gezondheid en te ver reizen tussen waar ik woonde en waar m’n opleiding zat.”
Want van tevoren bedenken dat een reistijd van twee uur heen en ook weer terug per dag misschien wel een beetje veel is, dat is natuurlijk wel heel onredelijk om te verwachten. Die stoute DUO toch, dat je dan terug moet betalen.
Wel lekker doorlenen, maar niets afmaken doet het, zoals gezegd, aardig. Gelukkig waren sommige grootmoeders zo lief om wat na te laten: “Ik heb, gelukkig, alles in 1x kunnen aflossen met de erfenis van mijn oma, maar ik nam ruim 35.000 mee en geen diploma(‘s) …”
En de uitsmijter van de dag? Iemand die stelde dat het met een stukje begeleiding wél was gelukt. Handje vast, kopje thee op de bank bij de docent en ook vast het tentamen even inzien voor het gemaakt moet worden wellicht? “Gelukkig heb ik geen euro schuld en bijna 10.000 spaargeld. Natuurlijk niet op mijn eigen naam, anders pakken ze het je ook nog af.”
Ja mop, echt. Want van alle mensen zonder schulden wordt hun 10.000 euro aan spaarcenten afgepakt. Daarom heeft iedereen onder de naam A. Noniem een spaarrekening. Logisch toch?
Moraal van dit lange verhaal? Sneeuwvlokjes en studeren, dat gaat niet lekker samen. Sneeuwvlokjes en schulden maken blijkbaar wel. Met gewoon nul eigen verantwoordelijkheid, want al die gemaakte schulden zijn altijd de schuld van iets of iemand anders. Maar intussen kunnen ze wel de hele dag door anderen online de les lezen en zijn ze allemaal zo wakker als de pest. Behalve als het om de financiën gaat. Maar daar heb je gelukkig altijd nog een GoFundMe of Twittertikkies voor.
bron: pixabay.com 2070384
