Nou, ik was heel even héél erg blij. Joepie! Dag lockdown, welkom terug in de theaters van Nederland! En ik mocht gewoon weer spelen in een volle zaal. Wat een heerlijk gevoel! Ik was het afgelopen halfjaar dan ook retedruk; geen tijd meer voor schrijven.
Gelukkig was ik zo verstandig om ruim van tevoren alle flyers van Thuisbezorgd de kliko in te bonjouren. De pizza’s werden salades, en ‘Friet van Piet’ werd ‘Groene Kool van Gradje van den Zool’.
Daarnaast huurde ik een personal trainer in. Ik stond net zo strak op de planken als Ferry Doedens na een avondje puik sneeuw snuiven. Als een kind zo blij was ik. Teksten vloeiden uit mijn mond alsof het een levenselixer voor het publiek was. En ik nam elke staande ovatie dankbaar in ontvangst.
’s Nachts kon ik de slaap niet vatten. De adrenaline gierde door mijn lijf. Ik kon niet stoppen met grijnzen. Híér leef ik voor; dit is mijn bestaansrecht.
Heel lang heeft het niet geduurd. De theaters zijn weer gesloten. Vanaf 17.00u. Ik weet het. Theoretisch kan ik elke middag gewoon een voorstelling spelen. Maar dat is natuurlijk een farce van de regering. Geen enkele voorstelling verkoop je uit, op een willekeurige dinsdagmiddag. En de meeste theaters zullen de zalen volgeboekt moeten hebben, willen ze kostendekkend zijn.
Dat zit er dus niet in. Ik kan hooguit op een zaterdag- en zondagmiddag spelen. De rest van de week repeteer ik maar wat. Maar de motivatie heeft een flinke deuk gekregen. Lockdown 1 was een fikse kaakslag, Lockdown 2 voelt als een technische knock-out.
En ik denk niet dat we dit jaar nog weer uit die lockdown gaan komen. Zeker met die nieuwe variant, Omikron. Ik ben doodsbang dat we wéér een aantal maanden thuiszitten. Dat we pas ’t huis uit mogen als we een écht goede reden hebben, zoals nu in Oostenrijk het geval is. Bijvoorbeeld als je huis op instorten staat. Nou, mijn mentale huis beeft nu ook op zijn grondvesten.
Dat wordt weer langdurig met mezelf spelen…
bron: pixabay.com 4012101 (+ toevoeging tralies)
