In Huize Kakelbont woont een regelrechte hooligan. Ik had het vorige week al even over haar: Saar – ons Franse hangoorkonijn. Ze heeft het formaat van een flink uit de kluiten gewassen kat en de manieren van een opperrelschopper. Ze loopt los en is zindelijk, maar dat was het dan ook wel, qua positieve, complimenteerbare kanten.
Heeft ze het op haar heupen, dan springt ze op de lage tafel. Alles wat erop staat, moet het ontgelden. Met haar tanden sleurt ze de onderzetters uit de houder en smijt ze achteloos in ’t rond, en sodemietert de houder erachteraan. Met haar achterpoten.
Bloemen neerzetten? Kansloze missie. Saar verorbert ze stante pede en laat de stelen voor wat ze zijn.
Planten in de vensterbank? Saar vreet ze kaal. Of trekt ze er af en gaat er bovenop zitten. Bij het stofzuigen moet ze in haar hok, want anders hangt ze in het snoer. De klep van haar hok wel met extra ijzerdraad vastzetten, anders bevrijdt ze zich in een oogwenk.
Slecht gedrag afleren door middel van een douchebeurt? Geen schijn van kans. De plantenspuitbehandeling doorstaat ze met verve. Doodstil zittend kijkt ze mijn dan met verwijtende ogen aan: is dit nou mijn dank, baas, dat ik zoveel van je houd?
Ook bij konijnen gaat de liefde door de maag.
Open ik de koelkast, gaat Saartje op haar achterpoten staan en probeert in de groentelade te springen. Een achtenswaardige prestatie, want onder de koelkast staat een vriezer met drie laden.
Ze bedelt dagelijks om droog brood dat op de keukenkachel ligt. En elke ochtend ben ik haar gedienstige lakei die groente op een schoteltje presenteert. Is alles op? Dan geeft ze als dank het serviesstuk een paar jetsers met haar achterpoten.
Is haar etensbak leeg, dan wil madam ‘nu, meteen, direct, onmiddellijk!’ op de wenkbrauwen bediend worden. Zo niet, laat ze haar etensbak alle plinten van de kamer zien.
Water drinken doet ze bij voorkeur tijdens het journaal – of nog beter: een persconferentie -waarbij ze meer herrie produceert dan een laag overvliegende straaljager.
Ze komt in volle galop aansnellen wanneer de kastdeur opengaat, alwaar de knaagdierpatatjes liggen. Zijn de wekelijkse boodschappen gehaald en raken de kratten nauwelijks de grond, zit mevrouw Konijn er al bovenop in de hoop een versnapering aan te treffen.
Wil ik onze hooligan gelukkig zien, geef ik haar een klokhuis. Op een stil plekje vreet ze ‘m op – ook de steel en pitjes – waarbij het kwijl uit haar bakkes druipt. Haar goede manieren compenseren het: ze likt de gemorste druppels op en veegt de vloer schoon met haar bef. Weliswaar per ongeluk, omdat ze er steevast bovenop gaat liggen, maar toch… Toch nóg een compliment!
bron: pixabay.com 694919
