Het is al meer dan twee maanden geleden dat ik iets voor HoeVrouwenDenken schreef. Dat heeft een zeer wrange reden. Mijn lieve, mooie meisje is niet meer.
Ik had mijn vriendin aan mijn ouders voorgesteld. Dat was een ‘bijzondere’ ontmoeting, maar we hebben het die dag wel leuk gehad. Een paar dagen later voelde mijn vriendin zich niet zo lekker. Meer om alles uit te sluiten dan dat ze bang was, deed ze een zelftest. Die bleek positief. Daarna maar een afspraak met het GGZ gemaakt. Ook die test bleek positief. Vervelend, maar de klachten waren nog niet extreem.
Dat werden ze echter al snel wel. Het leek alsof het met de minuut erger werd. En ze moest naar het ziekenhuis. Ik weet nog dat ze mijn hand vast hield en mij aan keek. Blinde paniek in haar ogen. Echt praten kon ze niet meer. Gierende adempogingen. Niet veel later sloot ze haar ogen. Ze raakte in een diepe slaap en daar is ze nooit meer uit gekomen. Ik houd mij maar vast aan het idee dat ze in die korte tijd niet heel veel pijn heeft kunnen lijden. Het ging zó ongelooflijk snel…
In een roes heb ik afscheid genomen. Kaarten geschreven, meegeholpen met de dienst. Op de achtergrond, want ik was nog niet bepaald lang haar partner. Het voelde niet goed om mijn mening te ventileren.
Had ik dat maar wel gedaan. Ze heeft het afscheid gekregen waar haar familie heel veel waarde aan hechte, maar waarvan ik zeker weet dat zij het 180 graden anders gewild had. Het maakt allemaal niets uit. Ze is uit het leven gerukt. Weg. Zomaar ineens. Terwijl we nog minstens veertig jaar heel gelukkig met elkaar hadden moeten zijn. Ruzie hadden moeten maken over futiliteiten. Herinneringen kweken.
Het was ons niet gegund. Wat achterblijft, is een enorme leegte. Ik kom tot niets. Alles wat ik nog doe, doe ik op de automatische piloot. Ik probeer enigszins vrolijk te blijven, om mijn zoon niet al te zeer te belasten met mijn verdriet. Maar laatst nam hij mij in zijn steeds sterker wordende armen en fluisterde in mijn oor: “Je hoeft je niet groot te houden, hoor mam.”
Ik brak.
bron: pixabay.com 2481969
PS: ik hoef geen reacties. Ik zie ze zeer waarschijnlijk toch niet. Ik wil enkel mijn schrijfstilte verklaren en mijn verdriet proberen te verwerken. Zal nog wel even duren.
