Sinterklaas is dood. Hartstikke kapoentje kapot. In de winkels vind je ergens in augustus met een beetje geluk nog wat pepernotenprut, maar uiterlijk begin november wordt alles overgeheveld naar de kerstsferen. Dan overheersen in winkels en supermarkten enkel nog de lichtjes, liefde en luxe-vreten. Of dat door de jarenlange ZP-discussies komt, wil ik liever in het midden laten. Jammer is het wel.
bron: eigen foto (LB)
Feit is in ieder geval dat ook deze Nederlandse ’traditie’ overduidelijk op zijn einde loopt. Geen grootse intochten meer (hoe ook, in de huidige tijd), geen dansend en strooigoed graaiend volk meer, geen knusse familiefeesten meer. Ja oké, hier en daar vind je nog wat uitzonderingen, mensen die krampachtig proberen vast te houden aan de Sint zoals ze hem kenden. Maar het enthousiasme is weg. Het Sinterklaasjournaal ijlt nog wat na, maar ik vraag me af welk kind daar nog naar kijkt?
Ook hier in huis is het hele Sinterklaasgebeuren inmiddels een zachte dood gestorven. Vroeger, toen de kinderen klein waren, deden we nog aan sinterklaascadeautjes. Niet dat ze in die ouwe gek geloofden, maar het was zo’n leuk oerhollands feest, waarop ze als ‘buitenlanders’ gek waren.
De afgelopen jaren werd er toch wel minstens één keer de schoen gezet. Dan schreef ik een lang gedicht, vrat de mandarijn (of pomelo) op die erin lag voor ‘de sint’ en legde de wortels terug in de koelkast. In 2015 kreeg de Sint zelfs een keer een fles wijn in de schoen (zie foto); ’t kroost kent hun moeder. Ik moest er hard om lachen. En daarna propte ik, zodra ze goed en wel in bed lagen, wat lekkers en een adventskalender in, onder of naast het schoeisel. Soms deed ik ’t zelfs in een plastic zak, vanwege de pre-puberale zweetgeur die strooigoed verpest. Weer wat later mocht ook ik mijn schoen zetten en kreeg ik zelfs gedichten terug. Dat was leuk.
bron: eigen foto (LB)
Maar dat met die schoenen, cadeautjes en gedichten is nu ook afgelopen. Dat hele sinterklaas interesseert geen hond meer, zo lijkt het. De kinderen, nu 16 en 19, vinden het wel ju. Cadeautjes doen we wel met de kerst. Of ook niet; dat wat we willen hebben, kopen we toch wel en moment. En nóg meer nutteloze meuk onder de boom draagt ook niet bepaald bij aan het ultieme kerstgevoel. Eigenlijk gaat het ons enkel nog om de ‘kersttijd’ zelf. De zee van licht, de warmte, het samenzijn. Klinkt cliché. Is het ook.
Daarom hebben we het Sinterklaasfeest sinds dit jaar omgedoopt tot “Kerststart-feest”. De dag dat we ons nieuwe feest vieren (dat was dus gisteren, 5 december hè), zetten we de kerstboom op, eten we tussendoor wat caramel- of truffelpepernoten, maken we een lange wandeling (als het niet regent) en hangen we zoveel mogelijk lichtenslierten in de woonkamer en in de tuin. En ’s avonds gourmetten we. Net als toen, toen Sinterklaas nog leefde. Oh, de nostalgie.
Kerstboom: check
Lichtjes in de tuin: check
Gourmetten: check
Ja, het was weer een geslaagd Kerststartfeest! En alvast vrolijk Pasen.
bron: eigen foto (LB)
