Ik ben geen groots tv-koekeloerder. Ik heb zelfs een hele tijd lang geen tv gehad. Maar ik heb wél Netflix en Amazon Prime, dat zijn inmiddels eerste levensbehoeftes geworden in de huidige tijd van lockdowns en lockups.
Ik heb echter een oud beestje van een smart-tv, dat me dagelijks – naast het nieuws – van de allergrootste irritaties voorziet. Het is een 43″ Samsungetje uit 2014. En één ding weet ik inmiddels zeker: nóóit meer een Samsung. Bérgen ongewilde, ongewenste reclame die zomaar in beeld verschijnt. En zappen is een ware uitdaging: je drukt… en ca. tien seconden later gebeurt er dan wat. Als je geluk hebt, tenminste. Want soms doet ie ’t gewoon helemaal niet. Dan brult ie wit op zwart: “Dienst niet beschikbaar.” Uit, weer aan… Doet ie ’t of doet ie ’t niet? Soms staat het geluid ineens keihard en kun je het de eerste 20 seconden ook niet aanpassen. Soort van standje ’tilt’. En soms heb je geen beeld, alleen geluid. Wel zo rustig voor de ogen. En zo nog wat meer van die ongein.
Maar ja, een nieuwe tv kopen, voor dat beetje ge-Netflix van mij, dat vond ik dan ook weer een beetje teveel van het goede. Want ten eerste: welke dan? Het oerwoud der kijkbuizen is gi-gan-tisch en volledig ondoordringbaar. En ten tweede: welke maat dan? Dus rechercheerde ik. Dagenlang. Google, CoolBlue, Amazon, Mediamarkt, Consumentenadvies, Stiftung Warentest, de hele pokkezooi heb ik uitgeplozen. Enige resultaat: ik wil een LG. Eentje van rond de 50″. Dat is groot zat; anders zit ik op 2,5m afstand voor een complete muur vol televisie te koekeloeren. Oh, en iets met OLED wil ik ook.
En toen stapte ik ook meteen maar weer van het hele idee af: te duur, niet echt nodig, ik doe ’t nog wel effe met mijn oude, kleine bakbeestje. Klaar. Hop, alle browsertabs weer dicht.
Tot ik eergisteren boodschappen ging doen bij de XXL supermarkt-die-alles-heeft. Ook elektronica. Daar zag ik een 48″ LG tv in de aanbieding en dacht: hé, die ken ik! Uit mijn tientallen best-of review lijstjes en zo.
Prompt trek ik m’n smartfoon en smart-google het serienummer van de smart-tv. Wat kost ie normaal? Oh? Echt? Jee, dik 250 euro goedkoper dan online! Koopje! Of zou er wat mis mee zijn?
Maar de aankoopimpulsiviteit in mij is ineens weer klaarwakker en wint het meteen van de twijfel. Ik trek een verkoopster aan haar jas, want bovenop de doos die ik wil (of denk te willen), ligt nog een andere tv: een dikke vette 55″. Die past 100% niet in mijn Mercedesje en ook niet op mijn tv-meubel. Die moet er dus af. De verkoopster haalt haar collega erbij, die het mega ding aan de kant legt en mij helpt om de gewenste doos op mijn winkelwagentje te leggen. Hoe ik ’t ding in de auto ga krijgen, is van later zorg. Eerst kopen.
bron: eigen foto (LB)
Ik reken af en waggel met tv op de kar naar de parkeerplaats. Links naast me heeft een dikke Ford Ranger op volleerde aso-wijze “ingeparkeerd” (oftewel: op de krappe plek laten vallen). Instappen gaat nog leuk worden zo meteen… Ik klap vanaf de bijrijderskant de achterbank om en schuif mijn nieuwe elektronicaspeeltje vanaf het winkelwagentje zo de auto in. Past precies! Nou ja, nét. Een echtpaar loopt achter mij langs en slaat mij gade. “Succes!” grinnikt de vrouw. Joe, bedankt.
bron: eigen foto (LB)
Ook mijzelf weet ik uiteindelijk in de auto te wurmen. Thuis til ik de tv in mijn eentje weer uit de auto en naar binnen. I did it. Trots. En dan vind ik het wel weer genoeg; morgen verder. Ik ben niet het type voor meteen ‘unboxen’. Eerst psychisch voorbereiden. Wel stuur ik dochter nog een foto van de doos en app: “Heb wat verpakkingsmateriaal voor je schilderij gekocht!” Ze heeft namelijk voor haar vriendje als kerstcadeau een enorm schilderij gemaakt (daarover andere keer – misschien – meer). Dat zou hier wel inpassen; denkt vriendje dat ie een tv krijgt. Gniffel.
De volgende dag giet ’t oan. In mijn ochtendtenue (nachthempie + crocs) haal ik het apparaat uit de doos en bevrijd hem van alle piepschuim en plastic. Geen krassen. Geen beschadigingen. Oh, de opluchting. Ik schroef de poten eronder, zet hem op de tv-kast (dag, ouwe Samsung!), douw de CI-module, de HDMI-kabels en de tv-kabelaansluiting erin en zet hem aan. Warempel, hij doet ’t!
“Meditatiemodus” – bron: eigen foto (LB)
Ik krijg ook meteen instructies (fijn! Ik houd van bevelen). Ik moet alle apparaten die ik via de tv wil gebruiken (mijn laptop, de Wii, etc.), aansluiten (done) en aanzetten (check). Dan volgt de AI-magie: hij installeert de hele handel zelf! Ik ben onder de indruk. Alles lijkt te werken. Nog even inloggen op Netflix en Prime (via QR codes, ook handig!). De rest (Alexa, Google, Apple Home Hub, Sky, Rakuten TV, whatever) hoef ik niet.
Nu alleen het bijna uitgestorven ‘LiveTV-gebeuren’ nog. Oftewel: de stinknormale zenders. Ik druk wat lukraak in ’t rond op de afstandsbediening. Een gebruiksaanwijzing zit er tegenwoordig sowieso nooit meer bij, maakt niet uit wat je koopt. Blijkbaar is alles vandaag de dag idiot-proof; als jij zó idioot bent dat je er dan nog steeds niet uitkomt, moet je het apparaat ook gewoon maar niet bedienen, capice?
bron: eigen foto (LB)
“Zenders zoeken,” staat er. Dat klinkt goed. Ik moet een ‘vanaf’-frequentie ingeven. Lekker dan. Geen idee. Doe maar gewoon wat, ja? Dat ‘wat’ duurt zó lang dat ik Kabel-Radio (ik hoef geen radio) en Kabel-DTV (?) maar overspring. Ineens is ie heel snel klaar. “0 zenders gevonden,” roept hij. Stom ding.
Nog maar een keer, nu inclusief de analoge zenders. Ook 0. Zijn die er niet meer, tegenwoordig? Ik voel mij een domme, domme vrouw. Daarom bel ik gewoon de technische dienst van mijn kabeltv-provider, kan mij het bommen. Hebben die mensen ook iets te doen. De man aan de telefoon is superaardig. “Een LG? Nieuw? En de oude deed het gewoon? Dan ligt het in ieder geval niet aan het signaal.”
“Maar ik heb alles goed aangesloten,” verzeker ik hem. Hij loodst mij door het menu: ik heb inderdaad alles juist gedaan, yay. Behalve DTV, wat Digital TV blijkt te zijn. Aha!
“Ja, en nu vindt ie dus nog steeds niks, hè…”
“Hoe lang heeft u de tv laten zoeken dan? Want hij begint bij de lage frequenties van 120 kHz en gaat met stapjes van 1000 Hz omhoog. Vanaf ca. 360 kHz – dat kunt u dus instellen – gaat ie dan echt wel de digitale zenders vinden, hoor! Dat duurt alleen even. Geduld, mevrouw, gedúld,” grapt hij.
“Ik zal geduldig zijn,” beloof ik, “en mocht ie het dan nog steeds niet doen, bel ik wel weer terug. Alvast bedankt!”
De man heeft namelijk wel een punt. Geduld is niet mijn sterkste kant. Ik laat de tv nu toch maar in alle rust zoeken, ook DTV. En warempel; een kop koffie en een minuut of vijftien later floepen ineens allerhande zenders de lijst in. Joepie!
Alles doet ’t! Het is een wonder! Zelfs de Art Gallery en de Meditatiemodus (inclusief ‘regenwoud’ en ‘zeeblik’) weet ik nu te vinden. Niet dat ik die modi ooit ga gebruiken; het ding vréét, net als iedere andere smart-tv, energie (klasse G!!) en dat is bij dat overbodige vertoon van kunst en rust ook niet anders. Dat is me ’t stroom niet waard.
Hoe dan ook: Did it!
Wat een machtig mooi ding.
Afijn, mocht u mij zoeken, ik ben mijn nieuwe televisie aan het aaien.
bron: eigen foto (LB)
