“Hoe komt het dat wij na al die jaren nog steeds niet goed kunnen samenwerken?”
Deze zin kwam uit de mond van de man waarmee ik al ruim 10 jaar getrouwd ben (of 11 jaar, daar wil ik vanaf zijn, ik ben niet zo goed met data). Ik was best geschokt, want dat viel toch wel mee? We waren al vijf dagen aan het klussen en dat ging eigenlijk best aardig. Geen strubbelingen of woordenwisselingen. Dat is wel eens anders geweest. Onze communicatie is vaak… hoe zal ik het diplomatiek zeggen… vermoeiend. We roepen veel tegen elkaar, maar luisteren niet. Bovendien lullen we regelmatig langs elkaar heen. De zin die we het meest gebruiken: “Ik heb het je verteld, ik weet het zeker”. En het antwoord daarop is standaard: “Niet waar, anders had ik het wel geweten!” Ik voorzie toestanden op latere leeftijd. Ons geheugen gaat immers alleen maar slechter worden.
Ik had twee jaar geleden al besloten dat ik toe was aan een redesign van onze huiskamer. Het donkere laminaat kon ik niet meer zien en de kleur van de muren was nu echt wel aan vernieuwing toe. Het masterplan “Hoe haal ik manlief over” werd in werking gezet. Een gefrustreerde opmerking hier en daar, af en toe zijn mening vragen over styling en samen heel veel VT Wonen kijken. En toen was eindelijk het moment: hij gaf zijn akkoord voor… KLUSWEEK! Indoctrinatie gelukt! De tweede stap van mijn plan werd ook direct gezet: zoeken naar “nieuwe” meubels op Markplaats. Ondanks de overspannen vintage markt ging dat vrij aardig.
Stap 3 was een stuk moeilijker. We moesten namelijk de kleur van de muren en het laminaat bepalen. Maar als ik me eenmaal ergens in vastbijt, ben ik een pitbull. Uren heb ik gezocht. Ik heb alle laminaatwinkels van binnen gezien. De eettafel lag vol met stukjes laminaat en handige kleurensamples die je op je muur kunt plakken. Dagenlang heb ik om het stukje muur gedraaid waarop ik die samples geplakt had en elke dag gooide ik de stukken laminaat op de grond om te zien welke nu écht paste. Donker eiken, licht eiken en alles daartussen. En als ik een keuze had gemaakt, draaide ik die tot grote ergernis van E ook meteen weer terug.
bron: eigen foto (BK)
Tot zover de voorbereidingen. De kogels waren uiteindelijk toch door de kerk, de kleuren verf en het laminaat gekocht. Klusweek kon beginnen! Het ging allemaal best aardig, tot ik de uitgekozen kleur op de muur smeerde. Dit werkte niet. Het was geel, verdorie. GEEL!! Ik schoot in een stresskramp: “Mijn muren worden geel! Ik ga de komende jaren aankijken tegen GELE muren!” Ik stond al klaar om terug te gaan naar de winkel om nieuwe verf te kopen.
Mijn eega negeerde me totaal. Hij weet namelijk hoe ik ben: veel drama, eindeloos gezeur en enorm gedram. Hij heeft dus geleerd dit soort uitbarstingen langs zich af te laten glijden. “Het ziet er vast heel anders uit als heel de muur gedaan is,” suste hij. “Nu ziet het er inderdaad niet goed uit.” Deze relativerende opmerking maakte me eigenlijk nog kwader. Ik wil graag bevestiging als ik me ongerust maak.
Mokkend pakte ik uiteindelijk toch maar de kwast en ging op de andere muur maar even met de veilige RAL9010 aan de slag. Maar door al mijn frustraties wist ik zelfs dat te verpesten. Hoe verpest men in hemelsnaam RAL9010! Het is wit, for god’s sake! Nou, dat is verbazend makkelijk. Gewoon obsessief op en neer rollen op één plek. Dan krijg je strepen. Ik was teveel bezig met de andere kant van de huiskamer, alwaar die gruwelijke gele vlek zich bevond. Uiteindelijk is het goed gekomen. Na de derde laag begon het ergens op te lijken. Ik geef het niet graag toe, maar manlief had gewoon gelijk. En dat is misschien wel het ergste.
In VT wonen komen de bewoners na een dag nagelbijten terug in hun nieuwe huis en zijn geschokt door de verandering. Even tussendoor: wie houden ze voor de gek bij dat programma? NIEMAND kan in 1 dag een complete huiskamer, trap en soms ook nog een slaapkamer volledig vernieuwen! Toch? Wij hadden ons eigen VT wonen moment. Toen de vloer (na veel vloeken) erin lag, kon het inrichten – of, zoals ze dat zo mooi zeggen in die woonprogrammas, het ‘afstylen’ – beginnen. En na een week schuren (veel schuren) en verven (oh god, zóveel verf!) was daar eindelijk onze nieuwe huiskamer. De verandering was echt enorm! En zelfs nu, na een paar weken ben ik nog elke dag verbaasd. Genieten! Geen straf, die feestdagelijkse lockdown in deze ruimte.
Jammer genoeg voor manlief heb ik weer een nieuw project in gedachten. Een kleine renovatie van onze slaapkamer. Nu al zin in!
bron: eigen foto (BK)
