bron: tegelizr.nl
“Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en alles geeft nu al de geest,” zucht ik moedeloos.
Mijn auto staat voor de deur met een lekke band, het scherm van mijn telefoon ligt in gruzelementen en de computer heeft besloten om in het nieuwe jaar het wat rustiger aan te gaan doen.
“Ach, de vaatwasser doet het nog prima, mam.” Mijn dochter kijkt even op van haar studieboeken. “Dus maak je geen zorgen.”
“Nou,” brom ik, “alsof ik vrolijk word van het trieste vooruitzicht van minstens 365 volle vaatwassers in 2022!”
“Dus eigenlijk heb jij ook een nieuw leven nodig,” inventariseert mijn dochter zakelijk.
“Best wel,” beken ik, “eigenlijk ben ik wel toe aan een gereviseerd leven zonder gebruiksaanwijzing. Een leven zonder groene vinkjes, boosters of opgelegde beperkingen. Want eerlijk gezegd, ben ik die hele coronacrisis inmiddels spuugzat.
“Wie niet. Je bent echt niet de enige, hoor. Heel veel mensen hebben er inmiddels schoon genoeg van.”
“Precies. Ik denk dat het nu de hoogste tijd wordt om alle maatregelen los te laten. Geen uitzichtloze inzichten van virologen en politici, maar onbelemmerd zicht op een leuk en zinvol bestaan. Tenslotte leef je maar één keer.
“Wat houdt je tegen? Ga op stap! Ga leuke dingen te doen. Spreek af met vrienden of ga lekker op vakantie?”
“Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik doe mijn best om mijn oude leven weer op te pakken, maar soms lijkt het net alsof de wereld is vertrokken. Alsof de wereld een wereldreis maakt, op kosten van de overheid.”
“Hmm, wat bedoel je daar nu weer mee?”
“Ik mis vooral de vanzelfsprekende onbevangenheid,” leg ik uit, “en de vrijheid om zélf je eigen leven weer invulling te geven.”
“Snap ik, maar wanneer je gaat zitten wachten tot die crisis voorbij is, duurt dat allemaal alleen maar nóg langer.”
“Weet je, je hebt helemaal gelijk. Het wordt de hoogste tijd om zelf weer van alles te gaan ondernemen,” besluit ik enthousiast.
““Hoe zie je dat praktisch voor je?” informeert mijn dochter nuchter.
“Nou eh,“ aarzel ik, “hoe ik ‘t precies wil gaan doen, weet ik nog niet. Maar het uitgangspunt is heel simpel. Ik wil het leven niet alleen leven, maar vooral beleven.”
“Dus gewoon lekker doen waar je zelf zin in hebt?”
“Zoiets, ja. Simpelweg genieten van het leven. Joie de vivre, noem je dat ook wel.”
“Weet je nog hoe we met z’n allen luidkeels in de auto zongen, wanneer we ’s zomers naar Frankrijk reden? We hadden nog nooit van aerosolen gehoord. Hoe we barbecue feesten gaven, waar gewoon iedereen welkom was? Of hoe je spontaan iemand een knuffel kon geven zonder eerst te hoeven informeren of hij wel gevaccineerd is?”
“Ja, dat lijkt een eeuwigheid geleden.”
“Precies! Dus laten we weer wat ‘Joie’ toevoegen aan ‘vivre’. En het leven met wat vreugde verlengen tot ‘levensvreugde.’”
“Ik wil je niet demotiveren hoor, maar zoals het er nu uit ziet, zitten we voorlopig nog tot juni 2023 vast aan QR-codes en groene vinkjes.”
“Ach joh, laat dat geforceerde gedoe lekker de vinkentering krijgen,” verruim ik de maatregelen met een kleine toevoeging aan het groene vinkje. We moeten ons simpelweg niet langer blind staren op besmettingscijfers en op negatieve berichten. Wanneer je wilt dat de wereld weer huiswaarts keert, dan zul je eerst zelf een positief geluid moeten laten horen.”
“Mam?”
“Ja?”
“De vaatwasser piept…”
