Al heel lang kijk ik geen tv meer. Ik heb zelfs een jaar of 5 geen tv in huis gehad. Ik heb nooit iets gemist. Belangrijk nieuws bereikt je toch wel.
Er was en is een reden dat ik geen tv kijk. Maar soms, in een vlaag van verstandsverbijstering, denk ik: oké, laat ik het vanavond maar weer eens proberen met die televisie.
Ik zie praatprogramma’s die voornamelijk sturen op het conflict en niet op een goed gesprek. Ik zap langs RTL Boulevard en ShowNieuws en merk dat ze nog steeds van de ‘sleaze and dirt’ zijn. Ik erger me kapot aan rellerige reality programma’s die vooral gaan over het bevredigen van ego’s en mediageilheid. Ik kijk naar De Avondshow van Arjen Lubach die ik magertjes vind als het gaat om zijn interviewtechnieken en zijn satire soms een open deur, ik kijk naar Volle Zalen: Joop van den Ende 80 jaar en ik zie het journaal voorbij komen. En dan heb ik nog een hoop ‘gemist’, als ik mijn collega’s mag geloven.
Geen enkel praat- of nieuwsprogramma is te beschuldigen van enige originaliteit: het gaat over dat wat op dit moment het belangrijkste nieuws is. Deze week dus de oorlog in Oekraïne. Al die zogenaamd journalistieke programma’s vechten voor kijkcijfers door andermans ellende eens goed te etaleren. Hiervoor maken ze echter bedroevend weinig gebruik van goede journalistiek en des te meer van sensatieberichten (eigenlijk net als Boulevard), natte vingervoorspellingen en vermeende experts (en je bent al expert als één van je voorouders uit Oekraïne komt). De presentatoren en nieuwslezers zitten in perfecte designerkleding, met perfecte kapsels en perfecte make-up voor schermen waarop dood en verderf te zien is.
In Volle Zalen zie ik een zachte, innemende Joop van den Ende. Eerder al vertelde hij in een interview met het AD dat het allemaal wel wat zachter mag. Dat we wat meer voor elkaar en het gezin mogen zorgen, genoegen mogen nemen met minder geld, respect mogen hebben voor het leven. Ronder. Zachter.
Ik denk weer terug aan mijn eigen theatertijd. Aan de ongeschreven regels die ik daar geleerd heb. Zoals: als iedereen de ander laat stralen (in plaats van je ego naar voren te schuiven), straalt iederéén. En terwijl ik verder zap, denk ik: stel je toch eens voor dat mannen als Poetin hun ego opzij zouden schuiven, de ander wat meer zou laten stralen, wat zachter, ronder zouden zijn… Wat voor wereld zouden we dan hebben?
Zonder vooraf gewaarschuwd te worden, kijk ik ineens naar beelden van dode militairen, liggend op stoffige straten, met bloedplassen om zich heen. Ik zet de tv uit. Er is een reden waarom ik niet meer kijk.
bron: pixabay.com 6572135
