Bron: Pixabay.com
Vier jaar geleden onderging ik een gastric bypass-operatie, een maagverkleining. Ik heb sindsdien mijn ervaringen gedeeld. Eerst onder pseudoniem en later onder mijn eigen naam. Na een jaar stopte ik met wekelijkse blogs, maar wel met de belofte dat ik elk half jaar even van me zou laten horen. Vandaag ben ik vier jaar postoperatief. En ik sluit vandaag ook deze columnreeks af.
Ik moest dit keer echt even graven naar nieuwswaardige inhoud voor deze column. Het is dus ook niet voor niets dat dit de laatste is. Ik heb niet echt iets nieuws te delen. Op een gegeven moment ben je toch wel uitgeluld, merk ik. En dat is maar goed ook, want dat betekent eigenlijk dat het zijn gangetje gaat. Maar, ik zou ik niet zijn, als ik niet toch wat meer over mijn gevoel zou delen ;-).
In mijn vorige update meldde ik al dat ik wat was aangekomen. Met die paar kilootjes zat ik niet. Maar de angst dat mijn lijf weer een loopje met me zou nemen en ik er geen grip meer op had, vrat aan me. Sinds ik drastisch ben geminderd met de koolhydraten en suiker, is dit probleem voorbij. De aangekomen kilo’s ben ik alsnog verloren en ik weeg nu een stabiele 65 kilo. Dat is 3 kilo meer dan het gewicht dat ik lang had voor ik iets aankwam. Die 62 was prima, deze 65 ook. En misschien schommel ik wel wat, maar de tijd dat ik me elke dag woog, is voorbij. Ik voel het meteen als ik een paar dagen niet goed op mijn eten let. Dan word ik moe en opgeblazen. Genoeg reden om de teugels weer wat strakker aan te trekken. Het gaat daarna dan al snel beter. Ik heb nog steeds het ‘geluk’ dat vet en suiker niet goed samengaan. Dus ook al denk ik een keer: f*ck it, ik ga los, dan betaal ik genadeloos de dag erna de prijs.
Kortom, het is me gelukt om grip te krijgen op mijn lijf en voeding.
En nu blaak ik zeker van het zelfvertrouwen en ben he-le-maal gelukkig met mezelf? En is mijn lijf en hoe ik eruit zie gewoon geen issue meer… Toch?
Helaas is dat niet het geval. Ik zou willen zeggen dat ik gewoon leef in mijn lijf. Dat ik elke dag opsta, gewoon wat uit de kast pluk en niet echt bezig ben met mijn lichaam. Maar dat is niet waar. Ik blijf alert en onzeker. Ik durf dingen te dragen waar ik alleen maar van droomde, mijn complete garderobe is van slobber naar strak gegaan, maar het is nooit ondoordacht. De huidige oversized mode vind ik moeilijk. Want stel je voor dat mensen dan nog steeds denken dat ik dik ben. De fase dat het me geen moer uitmaakt wat mensen van me denken, heb ik helaas nooit bereikt. En ik betwijfel inmiddels of die ooit gaat komen. Ik besteed denk ik meer dan ooit aandacht aan mijn uiterlijk. Vreselijk oppervlakkig en eigenlijk wil ik het niet, maar het zelfvertrouwen komt nog steeds niet uit ‘diep vanbinnen’.
Ik heb ontzettend moeten graven naar die kern, de basis van mij die tevoorschijn kwam onder de lagen vet, maar haar vinden is nog steeds een proces. Het gaat te ver om te zeggen dat ik mezelf nog steeds als dik zie, want dat is niet zo, maar wat ik dan wél zie, is me nog steeds niet duidelijk. Ik merk dat mijn dikke periode me flink beschadigd heeft. Dat de keren dat ik me schaamde of nagestaard werd me meer hebben geraakt dan ik destijds wilde toegeven. Dat ik de ik-ben-helemaal-oké-met-mezelf act dan wel bijna geperfectioneerd had, maar het nooit echt voelde. Dat mijn dikzijn op zo ongekend veel dingen invloed heeft gehad, eigenlijk zonder dat ik het merkte. Het heeft me gevormd en gemaakt tot wat ik ben. Mijn ‘dikke ik’ blijft om me heen hangen. Ze is een deel van mij. En het is vooral hard werken om vriendinnen met haar worden en uit het proces van zelfafwijzing te komen. Ik wil dat ze niet meer op mijn nek zit, maar gewoon naast me loopt. Ik wil niet dat ze zo zwaar voelt dat ik uit alle macht probeer om van haar af te komen. Want daarmee zou ik een deel van mijn leven verloochenen. Het grootste deel.
Het is vreemd. Ik trouw in juni (eindelijk na 2 jaar uitstel) en het voelt alsof mijn leven nu pas begint. Terwijl ik waarschijnlijk al op de helft ben. Ik kan soms wel janken om wat ik door mijn lijf allemaal gemist heb. Dan kijk ik in de spiegel en wens ik dat ik dit figuur op mijn twintigste al had gehad. En dan strakker. En dat die rimpels in mijn gezicht er niet zaten. Dat ik op die leeftijd alle keuze had in de kleding- en schoenenwinkels zonder eeuwig vast te zitten aan grote maten en ‘op maat gemaakt’. Dat ik ook eens met de mode mee kon doen of met vriendinnen op vakantie durfde.
De waarheid is dat ik 44 ben. En dat ik juist op een leeftijd ben waarop het niet meer zoveel uit zou moeten maken. Ik zie de mensen om me heen steeds vaker kiezen voor sneakers en oversized vesten. Die gaan vooral voor comfortabel, terwijl ik nog steeds mijn lijf aan het showen ben. Ik wil en kan het nog niet verstoppen, stom genoeg. Het blijft een issue. Ik hoor mezelf vertellen aan anderen dat ik ooit 40 kilo zwaarder was en denk dan meteen: kunnen we daar niet eens over ophouden? Dat was toen, dit is nu, je wilt toch geen wandelende maagverkleining worden?
Mensen die mij nu leren kennen, kennen me niet anders dan zo. Ik sla ze vaak om de oren met foto’s van toen. Hoe zeer ik mijn zware zelf ook verafschuwde, ze moet dus blijkbaar nog steeds deel uitmaken van mijn ‘nu’. Ik vind het stom.
En zo kom ik op de laatste reden waarom ik stop met deze reeks: het is genoeg geweest. Ik moet door in deze vorm, met de onzekerheden die ik heb. En ik wil graag verder lopen met mijn ‘dikke zelf’ náást me, niet voorop. Prima dat ze er nog is en me herinnert aan waar ik nooit meer naar terug wil, maar niet omdat ik haar niet los kan laten. Omdat ik nog altijd de veiligheid en stabiliteit zoek in dat, wat ik kende.
Het wordt hoog tijd om mijn nieuwe mij volledig te omarmen. Er zijn tenslotte belangrijkere zaken om mee bezig te zijn.
Voor wie mij wil blijven volgen: ik pak het schrijven op mijn eigen site Readmarga weer op. Voel je vrij om me daar te volgen. En natuurlijk blijf ik schrijven voor HVD, maar niet meer over hangend vel. 😉
Vier jaar geleden. Ik werd wakker met een onbeschrijfelijke pijn, spijt en zoveel angst dat ik nooit mijn doel zou bereiken. Het is me toch potdorie gewoon gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven. Retef*ckingmegatrots op mezelf.
Bedankt voor alle bemoedigende woorden in de afgelopen vier jaar!
Liefs,
Marga
Bron: Eigen foto MB
Credits: Sofie Photography
